مسوولان ورزش و نگرش به انتقادات و توانمندی ها

ورزش در ایران, به ویژه فوتبال, علاقمندان بسیاری دارد و همواره نقش مهمی, نه فقط در فرهنگ و اجتماع, بلکه حتی در شکل دهی خط مشی های سیاسی جامعه ایفا می کند

ورزش در ایران، به ویژه فوتبال، علاقمندان بسیاری دارد و همواره نقش مهمی، نه فقط در فرهنگ و اجتماع، بلکه حتی در شکل دهی خط مشی های سیاسی جامعه ایفا می کند.

علاقه اکثریت مردم ایران به ورزش موجب شده، مسوولان، نگرش خاصی به این مقوله داشته باشند; چرا که هیچ مقوله ای مثل ورزش در ایران نمی تواند شور و هیجان عمومی ایجاد کند یا بالعکس، موجب ناراحتی و سرخوردگی عموم شود. آنچه طی روزهای اخیر در ورزش کشور رخ داده، اگرچه نشان دهنده توجه مسوولان به مقوله ورزش است، اما به دلیل نگرش نادرست یا ارزیابی غیردقیق آنان نسبت به این حوزه نگرانی هایی را هم ایجاد کرده است.

۱) رئیس سازمان تربیت بدنی که از دوستان و همراهان نزدیک رئیس جمهور احمدی نژاد محسوب می شود، طی مدت حدودا ۴۰ ماهی که در راس ساختار ورزش کشور قرار گرفته، تلاش فراوانی برای تقویت زیرساخت های ورزش کشور و توسعه فضاهای ورزشی انجام داده که امری شایسته است و نمی توان با بی تفاوتی از کنار آن گذشت یا با دید منفی از آن انتقاد کرد.

چندین زمین یا مجموعه ورزشی که مدت ها در دست ساخت بود، در این دوره از حال سکون خارج شد و به بهره برداری رسید. اما نکته ای که در این میان باید مورد توجه قرار داد کیفیت مجموعه های ورزشی فوق است. اگرچه عزم سازمان ورزش برای بهره برداری از پروژه های ناتمام ورزشی قابل تقدیر است اما به نظر می رسد چندان به کیفیت آنها توجه نشده است.

ورزشگاه سردار جنگل رشت یا استادیوم فوتبال شهر کاشان نمونه هایی از این دست است که با گذشت مدت کوتاهی از افتتاح، دچار اشکالات اساسی شده اند و این نشان می دهد که سازمان ورزش، با وجود عزم مثبتی که برای توسعه فضاهای ورزشی داشته، گاه کیفیت را فدای کمیت کرده است تا طرح های مورد نظر خود را زودتر افتتاح کند.

علاوه بر آن، اکثریت پروژه های ورزشی افتتاح شده، بیش از آنکه از استانداردهای روز جهانی برخوردار بوده و در افزایش شانس ایران برای میزبانی رقابت های معتبر بین المللی موثر باشد، صرفا در جهت توسعه ورزش در داخل کشور موثر بوده است و این امر اظهارات اخیر رئیس سازمان تربیت بدنی مبنی بر آمادگی ایران برای میزبانی المپیک تا سه سال دیگر را با ابهام مواجه می سازد. مروری بر وضعیت ورزشگاه های فوتبال در کشورمان موید این ادعاست.

هم اکنون حتی استادیوم آزادی تهران هم از استانداردهای روز جهان برخوردار نیست و در طبقه دوم که حدود ۶۰ هزار نفر ظرفیت دارد، تماشاگران مجبورند بر روی سکوهای سفت و سیمانی بنشینند که این مساله در مسابقات معتبری چون المپیک یا جام جهانی به هیچ وجه قابل پذیرش نیست. هنوز دو تیم اصلی فوتبال باشگاهی کشورمان - استقلا ل و پرسپولیس- ورزشگاه اختصاصی ندارند و ورزشگاه های اختصاصی باشگاه های ایرانی دیگر حاضر در لیگ قهرمانان آسیا مورد تایید AFC قرار نگرفته است. بسیاری از ورزشگاه های مهم کشورمان همچون یادگار امام تبریز، نقش جهان اصفهان یا ورزشگاه های شیراز و اهواز پس از سال ها نیمه کاره هستند و این یعنی سازمان تربیت بدنی، بیش از آنکه به فکر احداث پروژه های بزرگ و استاندارد باشد، وقت خود را با پروژه های کوچک پر می کند. البته توسعه فضاهای ورزشی امری نیکو و پسندیده است و پروژه های کوچک هم در نیل به این هدف یاری رسان خواهند بود.

اما وقتی در احداث ورزشگاه های بزرگ و مجهز و مطابق با استانداردهای روز جهان، حداقل برای فوتبال به عنوان پرطرفدارترین ورزش کشورمان اقدام خاصی انجام نشده است چگونه می توان پذیرفت که ایران از توان کافی برای میزبانی المپیک تا سه سال آینده برخوردار است؟

۲) برنامه تلویزیونی ۹۰ به عنون پر طرفدارترین برنامه تلویزیونی ایران به دلیل انتقاد از سازمان تربیت بدنی، تحریم شده و مسئولان فدراسیون فوتبال طی ابلا غیه ای این تحریم را اعمال کرده اند تا دیگر این برنامه نتواند از دست اندرکاران فوتبال کشور اعم از مدیران، مربیان و بازیکنان گفت و گو بگیرد. این امر موجب حاکم شدن فضایی سرد و بی روح بر آخرین برنامه ۹۰ پخش شده در سیما شد و عادل فردوسی پور که مدتی پیش، چالشی پر سرو صدا اما موفق با سخنگوی جوان سازمان تربیت بدنی را تجربه کرده بود، حوصله ای برای اجرای برنامه نداشت.

گویا همان گفت و گوی تلفنی هم کار را به جایی رساند که شایعات به حقیقت مبدل شود و به دستور سازمان ورزش و ابلا غ فدراسیون فوتبال، برنامه ۹۰ تحریم شود. البته خوشبختانه مدیران صداوسیما از این برنامه حمایت کرده اند اما هنوز علا مت های سوال بیشماری در ذهن عموم مردم باقی مانده که آیا نباید ظرفیت خود را برای پذیرش انتقاد بالا ببریم؟

به یاد دارم زمانی که تیم ملی فوتبال ایران در زمان ریاست صفایی فراهانی بر فدراسیون فوتبال، از صعود به جام جهانی ۲۰۰۲ بازماند، با وجود طرح انتقادات شدید در برنامه ۹۰، هیچ گاه حتی به مخیله کسی هم راه نیافت که شاهد توقف پخش این برنامه یا تحریم آن باشیم که شاید ناشی از فضای آن زمان در دوره اصلا حات بود که آزادی اندیشه و گفتار، به شاه بیت گفته ها و نوشته ها تبدیل شده بود. اما اکنون با یک انتقاد، چنین وضعیتی ایجاد می شود... قصد تکرار گفته ها و نوشته های مشابه در این زمینه را ندارم تنها مسوولا ن سازمان تربیت بدنی را به گفته های اخیر رئیس جمهور ارجاع می دهم که باردیگر آزادی را در ایران«تقریبا مطلق» دانسته بود.

ای کاش مدیران دستگاه های ورزشی ما هم نگرش خود را به انتقادات تغییر می دادند و هم نگاه واقع بینانه تری نسبت به قابلیت های ورزش کشورمان پیدا می کردند.

نویسنده : حمیدرضا شکوهی