فرار سالک به سوی خدا

(بدان ای عزیز سالک!) فرار مقابل قرار است. فرار حرکت و قرار سکون است. سالک تا مادامی که به مطلوب و مقصود خویش نرسیده در سیر و حرکت است. اگر در این سیر به جایی ساکن یا به مقامی متمایل گردد، …

(بدان ای عزیز سالک!) فرار مقابل قرار است. فرار حرکت و قرار سکون است. سالک تا مادامی که به مطلوب و مقصود خویش نرسیده در سیر و حرکت است. اگر در این سیر به جایی ساکن یا به مقامی متمایل گردد، به همان مقام و به همان جا ساکن شده است.

سیر سالک سیر الی الله و مقصد او مقام شامخ توحید است و اگر او در این راه سریعا قدم بردارد، سریعا رو به خدا رفته است، و اگر متوقف گردد در مقابل دشمن (نفس) قرار را بر فرار ترجیح داده است. در عوالم نفس خطرها بسیار و لغزش ها بی شمار و راهزنان در هر مقام در کمین هستند. باید متوجه بود از آنها گریخت و رو به حق فرار کرد...

ما در هر کجا با خطر روبرو شویم از آن می گریزیم. احساس خطر ما را به گریز وامی دارد. فرار به سوی خدا هم برای سالک در وقتی است که او احساس خطر کند، دشمن باطنی خویش را بشناسد. راهزنان ظاهر را در هر لباس و در هر مقامی هستند بداند کیانند. تا برای او این معرفت حاصل نگردد، فرار به معنی واقعی صورت نمی پذیرد. اگر سالک از منازل مخوف بین راه آگاهی حاصل کرد، موانع را تشخیص داد، دشمن ظاهر و باطن خویش را شناخت سیر او سهل می شود و به آسانی راه را طی می کند. «ففروا الی الله انی لکم منه نذیر مبین» به حق رو آورید و به سوی او فرار کنید من برای شما از طرف او رسولی هستم که شما را نسبت به وضعی که دارید آگاه می کنم و از آن می ترسانم. (الذاریات- ۵۰)

¤ مقامات معنوی، محسن بنیا، ج ۱، ص ۸۲