یارانه برای همه یا همه برای یارانه

بی شک یکی از مباحث مهم و بحث بر انگیز همه ما و خانواده هایمان در سال ۱۳۸۹, بخصوص در نیمه دوم آن موضوع یارانه ها, کم و کیف آن و نحوه پرداخت آن به خانواده ها بود

بی شک یکی از مباحث مهم و بحث بر انگیز همه ما و خانواده هایمان در سال ۱۳۸۹، بخصوص در نیمه دوم آن موضوع یارانه ها، کم و کیف آن و نحوه پرداخت آن به خانواده ها بود. همه ما سال را با دغدغه هایی مبنی بر اجرایی شدن این طرح و تاثیر عملی شدن آن بر زندگی ها، قیمت ها، درآمدها، هزینه ها، آب، برق، گاز، نان و... به پایان رساندیم، اما می خواهیم تامل کوتاهی داشته باشیم بر طرح یارانه ها و مشکلاتی که در اجرا و پرداخت آن ایجاد شد و نگاه گذرایی داشته باشیم به مشکلات قشری که در برنامه ریزی های اولیه این طرح، نمی دانیم دیده شدند یا نه، اما در اجرای آن به کلی از قلم افتادند و جایشان در بین اقشار در نظر گرفته شده برای واریز نقدی یارانه ها کماکان خالی است.

البته شاید هم خالی نباشد; شاید در جای آنها اکنون صنف یا قشر دیگری نشسته باشند. منظورمان همان قشر معلول است، همان قشر آسیب پذیر، همان یکی از چند دهک پایین جامعه، همان قشری که مسئولان دلسوز توجه جدی خود را همواره به آنها معطوف کرده و خود را خدمتگزار اقشار این چنینی می دانند! اما با این همه توجه که به این قشر و اقشار مشابه آن ( اقشار کم درآمد و دهک های پایین جامعه چون مددجویان کمیته امداد امام خمینی، تحت پوششین سازمان بهزیستی و...) می شود و با این همه مسئول دلسوز و محترمی که خود را در خدمت این قشر می دانند، این که چرا از مشکلات این قشر چیزی کاسته نمی شود، این که چرا اعتبارات مربوط به این اقشار همیشه با کاهش و کمبود روبه روست، این که چرا در طرح عظیمی چون هدفمندشدن یارانه ها این قشر دیده نمی شوند و بسیاری چراهای دیگر، همگی سوالات جالبی هستند! یکی از مسائل قابل تامل در بحث یارانه ها این است که در ابتدا، هنگامی که طرح هدفمند شدن یارانه ها، به عنوان یک طرح عظیم ملی مطرح شد، صحبتی هم از یارانه ای که به معلولان و خانواده های آنها تعلق خواهد گرفت و میزان و چگونگی آن به میان آمد وبر اساس گفته مسئولان به ویژه مسوولان مستقیم سازمان بهزیستی مقرر شد که به همه افراد تحت پوشش سازمان بهزیستی (اعم از معلولان، زنان سرپرست خانوار، معتادان بهبود یافته و...) به غیر از یارانه ای که مطابق عموم مردم جامعه دریافت می کنند مبالغ دیگری هم تحت عنوان همان یارانه و از ناحیه سازمان بهزیستی پرداخت خواهد شود، چرا که زندگی معلولان با در نظر داشتن مسائل درمانی و دارویی این قشر و نیاز مبرم آنها به لوازم توانبخشی و کمک توانبخشی در مقایسه بایک فرد تندرست که به طور عادی در جامعه زندگی می کند بسیار بالاتر بوده، در حالی که درآمد همین فرد معلول با این مخارج بالایی که دارد، نسبت به افراد تندرست با تفاوت بسیار زیادی، پایین تر است. اماآنچه لازم به ذکر است این است که بعد از اجرایی شدن طرح هدفمندی یارانه ها و واریز نقدی آن به حساب خانواده ها، نه تنها هیچ یارانه ای از سوی سازمان به معلولان پرداخت نشد; بلکه حرفی هم از این موضوع و از حرف های زده شده و قول های داده شده به میان نیامد و مسئولان امرکمترین تفاوتی هم در مبلغ یارانه افراد معلول با افراد تندرست ایجاد نکردند و هم اکنون با وجودی که حدودا بیش از شش ماه از اجرایی شدن این طرح می گذرد، هنوز هم هیچ تجدید نظری به نظر هیچ مسئول عزیزی لازم نیامده است! دلیل این لازم ندانستن، تجدید نظر و عدم افزایش یارانه معلولان نسبت به سایرین یا عدم اجرای پرداخت یارانه مجزا از سوی سازمان بهزیستی به معلولان، قطعا از کسب اطمینان مسئولان از اوضاع مالی بسیار عالی معلولان نیست، همچنین که دلیلش رسیدن به استقلال مالی و خودکفا شدن همه معلولان به صورت یکجا و دسته جمعی نمی تواند باشد! ما این فراموش شدن از خاطر مسئولان و جا ماندن از برنامه یارانه ها را به حساب مشغله فراوان مسئولان عزیز گذاشته و در این اولین ماه های سال از آنها درخواست می کنیم با بررسی مجدد این طرح و در نظر گرفتن وضعیت معیشتی، مالی، کاری و... معلولان و با توجه به آسیب پذیر بودن این قشر و نیز خانواده های آنها که با افزایش قیمت ها تحت فشار های شدیدی قرار گرفته اند به طوری که یارانه های ۴۰ هزار تومانی گوشه ای از مشکلاتشان را هم رفع نمی کند، چاره و راه حلی برای این عزیزان بیندیشند.

مسئولان سازمان می گویند با اجرایی شدن طرح هدفمند شدن یارانه ها و واریز نقدی آن به حساب خانواده ها، یک خانواده ۵ نفره که قبلا مستمری ماهانه از سازمان دریافت می کرد، اکنون در شرایطی که یارانه دریافت می کند، درآمدش دویست هزار تومان در ماه افزایش پیدا می کند و همین امر زمینه قدرت خرید بیشتر و رفاه بیشتر این خانواده را فراهم می کند و در نتیجه اوضاع مالی خانواده های تحت پوشش سازمان بهتر خواهد شد. اما مسئولان محترم آیا با آن ماشین حساب های نه چندان گران قیمت روی میزهاشان حساب کرده اند که اگرهمان خانواده ۵ نفره با نفری۴۰ هزار تومان یارانه در ماه، پس از پرداخت کرایه خانه، هزینه آب، برق، گاز، پرداخت کرایه ماشین و آژانس و تاکسی، اگر با روزی یک وعده غذا هم بخواهد ماه را به انتها برسانند باز هم کم میآورند؟! بگذریم از هزینه های دارو و درمان و هزینه های ارتز و پروتز، ویلچر، سمعک و... که معلوم نیست چگونه واز چه راهی باید تامین شوند! این اوضاع معلولانی است که "ماهانه ۳۲ هزارتومان" از سازمان مستمری دریافت می کنند. این منهای معلولانی است که به هر دلیلی از سازمان مستمری نمی گیرند و معلولان شناسایی نشده ای که تعدادشان کم هم نیست! در ادامه این بحث بد نیست به این موضوع هم اشاره ای بکنیم: در یکی دو ماه گذشته از مسئولان محترم وزارت رفاه و سازمان بهزیستی کشور شنیدیم که ۳۵ بسته حمایتی، برای جامعه هدف بهزیستی و کمیته امداد امام خمینی در نظر گرفته شده و این ۳۵ بسته که پیرو طرح هدفمند شدن یارانه ها و برای حمایت ویژه از این دو قشر آماده می شوند به زودی معرفی خواهند شد، اما در چند هفته گذشته براساس اطلاعات مندرج در سایت ها و خبرگزاری ها وقتی این ۳۵ بسته حمایتی معرفی و اعلام شدند، از بیمه زنان خانه دار گرفته تا بیمه زنبور داران و باغداران و صیادان همه چیز در آن به چشم می خورد به جز مواردی که به طور اخص و ویژه برای این دو قشر اعلام شده بودند! البته توقع آن چنانی هم نمی توان داشت، اصناف و اقشار جامعه آنقدر زیادند و مشکلات آنها به حدی زیاد که رسیدگی به هر کدام از آنها مشکل و زمان بر است و فراموش شدن یکی دو قشر، نه امر خارق العاده و قابل توجهی است و نه موضوع به دور از انتظاری! باز هم این مسئولانند که با این همه مشکل و صنف و گروه و قشر و... تنها یکی دو قشر و تنها چند نیاز آنها را فراموش می کنند، خدا پدرشان را بیامرزد، هر کس دیگری بود که اصلا کل جامعه را با تمام مشکل ها و نیازهایشان فراموش می کرد!

نویسنده : رقیه بابایی