روسای جمهور ۴ , ۵ ساعته

حوادث داخلی کشور و تحولا ت خارجی مرتبط با ایران در هفت ماه گذشته, به خوبی نشان داد که نامگذاری سال ۸۶ با نام سال اتحاد ملی و انسجام اسلا می نـاشی از یک نیازسنجی هوشمندانه بوده است

حوادث داخلی کشور و تحولا‌ت خارجی مرتبط با ایران در هفت ماه گذشته، به خوبی نشان داد که نامگذاری سال ۸۶ با نام <سال اتحاد ملی و انسجام اسلا‌می> نـاشی از یک نیازسنجی هوشمندانه بوده است.

برهمین اساس تصور می‌رفت تلا‌ش برای کاهش دافعه‌ها و افزایش جاذبه‌ها در دستور کسانی قرار می‌گیرد که مخاطبان اصلی نامگذاری سال‌جاری بوده‌اند تا بعضی از فعالا‌ن سیاسی که به هر دلیل از گردونه فعالیت‌های سیاسی حذف یا مورد بی مهری‌های غیرضروری قرار گرفته‌اند بار دیگر موفق به نقش آفرینی در تحولا‌ت کشور شوند. اما ظاهراً نه تنها عزم جدی برای اثبات التزام به این موضوع در میان برخی سیاستمداران با نفوذ به چشم نمی‌خورد بلکه حتی سیاستمداران بلند‌مرتبه در دولت‌های گذشته نیز تلویحاً یا به صراحت مشمول اظهارات و اقدامات حذفی می‌شوند و متاسفانه موج ایجاد شده اخیراً روسای جمهور پیشین را نیز در برگرفته است.

اخیراً یکی از نزدیکان رئیس جمهور حملا‌ت شدیدی متوجه هاشمی رفسنجانی و خاتمی نمود و دو روز قبل دکتر احمدی نژاد سخنی گفت که می‌ توانآن را بی‌مهری نسبت به روسای جمهوری قبلی دانست. وی که در جلسه مشترک اعضای هیات دولت با گروهی از نمایندگان مجلس سخنرانی می‌کرد، اظهار داشت: <می‌شد روند جاری بین مجلس و دولت به همان شکلی که وجود داشت ادامه پیدا کند، می‌شد که رئیس جمهور ۴، ۵ ساعت بیشتر در طول روز کار نکند و مجلس هم اینقدر حساسیت نداشته باشد، اما اینگونه نیست. در این دوره، هم مجلس و هم دولت بدنبال اصلا‌حات بنیادین و کارهای بزرگ در کشور هستند.> شاید درمقایسه با اتهام افکنی‌های مکرر نسبت به دولت‌های پیشین و روسای آنها، بتوان سخن اخیر را تنها یک انتقاد تلویحی ملا‌یم دانست، اما چه کسی است که نداند نحوه چیده شدن جملات به دنبال یکدیگر در سخنرانی اخیر رئیس جمهور، بلا‌فاصله سیلی از بدبینی‌ها را به طرف روسای پیشین قوه مجریه سرازیر می‌کند و بسیاری از نابسامانیها را به کم‌کاری آنها مرتبط خواهد نمود؟

البته تمام روسای جمهور پیشین - که ممکن است مخاطب سخنان اخیر احمدی‌نژاد باشند - از نفوذ کلا‌م کافی و تریبونهایی برخوردار هستند تا در مقام پاسخگویی برآیند، اما رسانه‌هایی که به نمایندگی از سوی مردم - یا گروههایی از مردم - فعالیت دولت‌های گذشته و پیشین را <رصد> کرده و می‌کنند نیز در این میان وظایفی بعهده دارند. بر همین اساس، نگارنده نیز به عنوان روزنامه‌نگاری که در طول ۷ سال و چند ماه گذشته بارها قلم خود را برای انتقاد از دولتمردان - بدون توجه به گرایش سیاسی آنان - بر روی کاغذ نهاده است تمایل دارد سخن اخیر رئیس جمهور را به چالش بکشد و به نمایندگی از مخاطبان آفتاب یزد، این سوال را مطرح کند که <در کدام دوره، مردم مشکلا‌ت معیشتی کمتری را لمس کرده‌اند: در دوره‌ای که ظاهراً کارکرد روسای جمهور از ۴ یا ۵ ساعت در روز تجاوز نمی‌کرد یا در زمانی که برخی نزدیکان رئیس جمهور از فعالیت‌ تقریباً شبانه روزی او خبر می‌دهند؟> این سوال را می‌توان با این نکته نیز تکمیل کرد که <روسای جمهور قبلی، هیچگاه شانس فروش نفت به قیمت ۸۰ دلا‌ر را نداشته‌اند و هرگز ادعا نکردند که صادرات نفتی را دو برابر نموده‌اند و افزایش درآمد دولت حاصل از خصوصی‌سازی را در یک سال به اندازه‌ای رسانده‌اند که با تمام واگذاری‌های ۱۵ سال گذشته برابری می‌کند.>

از سوی دیگر، حتی اگر ادعای کم‌کاری رئیس یا روسای جمهور پیشین صحیح باشد و رئیس جمهور فعلی چند برابر آنها کار کند، آیا <پرکاری به تنهایی مشکلی را حل می‌کند؟> آقای رئیس جمهور و حامیان ایشان حتماً سخن چند ماه پیش جدی‌ترین حامی دولت در مجلس را به یاد می‌آورندکه ضمن تأکید بر پرکاری دولت احمدی‌نژاد و رد ادعاهای گوناگون در خصوص عملکرد احساسی این دولت در عین حال بر این نکته تأکید کرد: ...<اینکه آیا در رفتار دولت، یک استراتژی مشخص و روشنی حاکم هست یا نه، من هم نقد دارم و فکر می‌کنم نیست>! این سخن جای سوالی باقی نمی‌گذارد و قاعدتاً هر کس به این نتیجه خواهد رسید که <دولتمردان هر چقدر هم پرکار باشند، اگر استراتژی مشخصی بر رفتار دولت حاکم نباشد این پرکاری نه تنها دستاورد زیادی برای مردم نخواهد داشت بلکه گاه می‌تواند موجب افزایش نامتناسب هزینه‌ها بدون حصول دستاورد خاص برای مردم گردد.>

همچنین، اکنون که رئیس جمهور تلویحاً به مقایسه میزان کارکرد خود با اسلا‌ف خویش می‌پردازد، بد نیست که برای مردم توضیح داده شود تاکنون چه میزان از وقت او برای تنظیم سخنرانی‌های داخلی و خارجی و برخی موضع‌گیریها صرف شده است؟ در مورد این سخنرانی‌ها حتی اگر دیدگاه برخی نمایندگان مجلس از دو جناح را نپذیریم که مدعی غیر ضروری بودن بعضی از آنها هستند یا در اولویت دار بودن آنها تردید می‌کننند ، هنوز نشانه‌ای از تأثیر مثبت آنها بر <اصلا‌حات بنیادین و کارهای بزرگ در کشور> ارائه نشده است. سخنرانی‌های مکرر تعدادی از دولتمردان در ۵/۲ سال اخیر، که مهمترین بخش آن زیر سوال بردن عملکرد مدیران گذشته کشور می‌باشد نیز اگر با بررسی آماری و مطالعه کافی انجام شده باشد نیز قاعدتاً بخشی از وقت روزانه مسئولا‌ن را می‌گیرد بدون آن که بتوان آن را بر <انجام کارهای بزرگ در کشور> که درسخنرانی اخیر رئیس جمهور مورد اشاره قرار گرفته است، تأثیرگذار دانست.

همچنین ایکاش رئیس جمهور نمونه‌هایی از کارهای بزرگ انجام شده در دوره مسئولیت خود را بیان می‌کردند تا مردم به صورت دقیق تفاوت ناشی از افزایش ساعات کار رئیس جمهور از ۴، ۵ ساعت در دولت - یا دولت‌های- گذشته و رسیدن آن به میزان فعلی را لمس کنند و به آن شهادت دهند. زیرا اگر اینچنین شود می‌توان عملکرد دولت نهم را مصداق ضرب‌المثل زیبای ایرانی دانست که <مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید.>

بدون تعارف باید گفت که به نظر می‌رسد از بعضی از عملکردهای دولت، نه تنها بوی مشک به مشام مردم نمی‌رسد بلکه حتی با رسیدن قیمت نفت به بیش از ۸۰ دلار نیز بسیاری از مردم هنوز بویی از پول های نفتی بر سر سفره‌های خود استشمام نکرده‌اند. در حالی که یکی از نزدیک‌ترین روزنامه‌ها به دکتر احمدی نژاد سه روز قبل از انتخابات از قول او نوشته بود:

<پول نفت باید سر سفره‌های مردم دیده شود>

این سخنان به معنای نفی زحمات دولت نیست اما دولتمردان باید بدانند که نادیده گرفتن زحمات گذشتگان، انگیزه‌ای برای قدرشناسی از دولت فعلی نیز باقی نخواهد گذاشت.