فردای زندگی، در دست کودکان امروز است

آنها که در خردسالی کودکی نکرده‌اند، در بزرگسالی دچار کمبودهایی می‌شوند که بسیاری از ناتوانی‌هایشان را نمایش می‌دهند.
کدام دنیا بزرگتر است؟ دنیای خردسالی، یا دنیای بزرگسالی؟ …

آنها که در خردسالی کودکی نکرده‌اند، در بزرگسالی دچار کمبودهایی می‌شوند که بسیاری از ناتوانی‌هایشان را نمایش می‌دهند.

کدام دنیا بزرگتر است؟ دنیای خردسالی، یا دنیای بزرگسالی؟ فاصله بین دنیای خردسالی و بزرگسالی چه‌قدر است؟

شاید بزرگسالان کمتری را بتوان پیدا کرد که اعتراف کنند دنیای آنها از دنیای خردسالی‌شان کوچک‌تر است.

تنها بزرگسالانی به این اعتراف تن می‌‌دهند که دوران خردسالی خودشان را به فراموشی نسپرده باشند.

برخی از بزرگسالان دیگر هم تن به این اعتراف می‌دهند. بزرگسالانی که دریافته‌اند، دنیای کنونی‌شان محصول دنیای خردسالی‌شان است. نسبت این دو دسته از بزرگسالان با آن دسته از بزرگسالانی که به اعتراف بالا تن نمی‌دهند و باور ندارند که دنیای بزرگسالی‌شان بسیار کوچک‌تر از دنیای خردسالی آنها است، چه‌قدر است؟

چگونه می‌توان پاسخ این پرسش نهایی و کلیدی را پیدا کرد؟

مطالعه‌ها و تجربه‌های پی‌ در پی ثابت کرده‌اند که همه انسان‌ها حالات شخصیتی دوران کودکی خود را دارند

انسان‌ها در بزرگسالی، دارای همان شخصیت کوچولویی هستند که در خردسالی کسب کرده‌اند و آن را به ثبت رسانده‌اند.

«این حالت‌های شخصیتی به صورت نوارهای ضبط شده در مغزها حضور دارند. عمده‌ترین تجربه‌ها و احساس‌های دوران کودکی مربوط به پنج تا شش و تا هفت سال اول زندگی آنان است. نوارهای ضبط شده این دوران در مغز انسان‌ها درطول زندگی دوام می‌آورند، هرگز پاک نمی‌شوند، نمی‌پوسند، و از بین نمی‌روند. هیچ کس نمی‌تواند این ثبت و ضبط‌های حک شده را از مغزش پاک کند. اما، همواره به بازخوانی و بازنوازی آنها می‌پردازد.»

اگر این دو دنیا به هم چسبیده‌اند و در هم فرو رفته‌اند، جدا کردن هر یک از دیگری، بی‌هویتی هر دو را اثبات می‌کند. ما بزرگسالان امروز، همان کودکان دیروزیم. نمی‌توانیم غیر از آن باشیم که در خردسالی بوده‌ایم. هر چه در کودکی دریافته‌ایم ماندگارترین یادگیری‌هایی هستند که شخصیت بزرگسالی‌مان را پی‌ریخته‌ایم.

خردسالان امروز هم همان بزرگسالان فردا خواهند بود که نمی‌توانند غیر از آن باشند.

بنابراین، هیچ کس نمی‌تواند دنیای خردسالی خودش را نادیده بگیرد. چون، احساس‌ها و یادگیری‌های آن دوران در وجود آنها عجین شده و محفوظ مانده‌اند، و مدام به تظاهر در می‌آیند.

بزرگسالانی که در پاسخ به پرسش اول اعتراف می‌کنند، می‌فهمند و می‌دانند که فرزندانشان را باید آن‌طور پرورش دهند که در بزرگسالی مثل امروز خودشان نباشند، بلکه بهتر از آنها باشند و پیشرفته‌تر.