روز زمین پاک؛ نومید مشو

گروه هایی از دوستداران محیط زیست شاید بیش از همه کوهنوردان، در طول سال به مناسبت های گوناگون (و بسیاری مواقع، بی مناسبت) به پاک سازی نقطه هایی در طبیعت می پردازند. به مناسبت روز …

گروه هایی از دوستداران محیط زیست شاید بیش از همه کوهنوردان، در طول سال به مناسبت های گوناگون (و بسیاری مواقع، بی مناسبت) به پاک سازی نقطه هایی در طبیعت می پردازند. به مناسبت روز زمین پاک امسال هم به همه دوستان طبیعت دوست پیشنهاد می کنیم در روزهای پنجشنبه و جمعه سوم و چهارم اردیبهشت، هر کجا که می روند، دست کم دو ساعت از وقت کوهپیمایی یا گردش خود را به گردآوری زباله های رها شده و آوردن آنها به شهر اختصاص دهند. با رسانه ها تماس بگیرید و از آنان بخواهید در مورد این روز سخن بگویند و فعالیت های شما را پوشش دهند. با شهرداری ها، اداره های محیط زیست، هیات ها و گروه های کوهنوردی هم ارتباط بگیرید و همگان را به همکاری و شرکت در برنامه های پاک سازی تشویق کنید؛ باور کنید راه دیگری نیست، اگر احساس نومیدی می کنید و به نظرتان این کارها بی فایده می آید، شاید یادداشت زیر به کارتان آید. در سال گذشته که برای پاک سازی به مناسبت روز زمین پاک، کنار رودخانه جاجرود رفته بودیم، همچون بسیاری مواقع دیگر، با دیدن ابعاد فاجعه غبار نومیدی بر سر و رویم نشست. اما آن گاه که دو ساعتی کوهپیمایی کردیم و چند گله قوچ و میش وحشی دیدیم و اطراف یک چشمه را پاک سازی کردیم... احساس سبکی کردم و به زندگی امیدوار شدم. پس از کمی اندیشه در چرایی این ماجرا، به نظرم رسید می توان نکته های زیر را به عنوان «دستورهایی برای ناامید نشدن» به دوستان توصیه کرد؛

۱) چشم ها را ببندید، با دیدن تل های زباله در گوشه و کنار طبیعت، ممکن است به این نتیجه برسید که «هیچ راهی وجود ندارد». بنابراین در جاهایی که نمی توانید کار پاک سازی را انجام دهید یا طرحی برای پاک سازی بدهید، همچون اسفندیار شعر شاملو همان به که چشم فروپوشیده دارید. در این حال بهتر است این مکان مخروبه را سنگر از دست رفته بدانید و مانند یک سرباز خوب، خاکریز بعدی را که پشت سرتان است، حفظ کنید.

۲) چشم ها را باز کنید، هنوز نقطه ها و منطقه های بسیاری وجود دارند که پر از زیبایی طبیعی هستند؛ آنها را ببینید، از دیدارشان لذت ببرید، و برای حفاظت شان بکوشید. جهان به پایان نرسیده است.

۳) جور دیگر ببینید، اگر تلاش ها (شاید دست و پا زدن ها)ی ما محیط زیستی ها نبود، اوضاع طبیعت بسی بدتر از اکنون بود. ما می توانیم شیب انحطاط محیط زیست را کمتر کنیم، و می توانیم امیدوار باشیم با افزایش آگاهی های زیست محیطی مردم و بدل شدن آن به یک نیروی اجتماعی موثر، و با پیشرفت دانش بشری، مشکلاتی مانند دفع زباله، گرم شدن زمین و... حل شود.

۴) کار جنون ما به تماشا کشیده است، این گفته سعدی را آویزه گوش می گیریم و عاشقانه کار خویش را دنبال می کنیم. قرار نیست به پیروزی برسیم. همین رفتن ما، پیروزی ما است. دل سوزاندن برای طبیعت و رفتن به محیط های طبیعی- حتی برای جمع آوری زباله- سهم ما از لذت های طبیعت بوده و خواهد بود.

عباس محمدی

مدیر گروه دیده بان کوهستان انجمن کوهنوردان ایران