آن ها در این ماه ها

برشی از زندگی بزرگان در ماه های بزرگ

سه تا ماه هست که خدا خیلی دوست‌شان دارد و تاکید زیادی روی این سه ماه دارد: رجب، شعبان و رمضان. اگر من و شمایی که سال به دوازده ماه پی عیش و نوش خودمان هستیم همین یه ماه را نقدا بچسبیم، امید است که به آدم خوب‌ها بپیوندیم!! یک راه این‌که بفهمیم حالا چه جوری می‌شود فرصت این سه ماه را چسبید و استفاده کرد، این است که ببینیم سبک زندگی آدم‌های خوب توی این سه ماه چه تغییری کرده است و سعی کنیم یک گوشه کوچولوی آن را در زندگی‌مان پیاده کنیم...

● علامه طباطبایی

دل توی دلش نبود تا ماه مبارک رمضان بیاید. خودش می‌گوید یادم نمی‌آید که توی مدتی که عمر کردم شب‌های رمضان را خواب بوده باشم. تمام سال‌ها تمام شب‌های رمضان را بیدار بودم و به مطالعه و نماز و تلاوت قرآن و گفتن ذکر می‌پرداختم. دعای سحر را همراه خانواده‌اش می‌خواند. قبل ماه مبارک از همسایه‌ها اجازه می‌گرفت که آن‌ها را برای سحری بیدار کند. روزه‌اش را با بوسه بر ضریح مقدس فاطمه معصومه (س) افطار می‌کرد. همیشه افطارها از خانه تا حرم حضرت معصومه (س) پیاده می‌رفت و زیارت می‌کرد و برای غذا به خانه بر می‌گشت. بیشتر روضه‌ها و مراسم ماه مبارک را شرکت می‌کرد و توی مراسم از گریه دریغ نمی‌کرد.

● امام خمینی (ره)

به خاطر این ماه، ملاقات­های خود را تعطیل می‌کرد تا بهره بیشتری از برکات آن ببرد و فرصت­ها را دریابد. همیشه می‌گفت: «خود ماه رمضان، کاری است.» بنابراین می‌شود کارهای دیگر را کم کرد. خواندن قرآن و دعا که پایه ثابت همه سحرهای ماه مبارکش بود. در این ماه، شعر نمی‌خواند و نمی‌سرود و به شعر گوش هم نمی‌داد و دگرگونی خاصی متناسب به این ماه، در زندگی خود ایجاد می‌کرد. غذا بسیار کم می‌خورد. سنش هم که بالا رفته بود حتی در روزهای بلند و طولانی، روزه می‌گرفت، اما وقت افطار و سحر، آن قدر کم می‌خورد که خادمش فکر می‌کرد او چیزی از غذا نخورده است.

● علامه سید علی قاضی

اولین کاری که توی ماه رجب می‌کرد توبه بود و شاگردانش را نیز به توبه تشویق می‌کرد. حالا چه جور توبه‌ای؟!! (دستور این توبه که پیامبر در ماه ذی‌القعده دادند، در مفاتیح الجنان آمده است) اول چهار رکعت نماز می‌خواند و معتقد بود بعد از توبه واجب‌ترین چیز ترک گناهان کبیره و صغیره است. توی ماه رجب شب زنده‌داری می‌کردند و بیشتر شب را با نماز شب و خواندن قرآن و ادعیه و کتاب پر می‌کرد. به همه توصیه می‌کرد بعد از توبه به مراقبه، چه مراقبه صغری (باز داشتن نفس از آنچه که خداوند بدان راضی نیست) و چه مراقبۀ کبری (نگاه داشتن دل از آنچه محبوب نمی‌پسندد) و نیز خود را وادار به محاسبه (حساب کشیدن از نفس)، معاتبه (سرزنش نمودن در صورت لغزش) و معاقبه (تنبیه نمودن نفس در صورت ارتکاب خلاف) بپردازند.

● آیت ‌ا... بهجت

گفتند: کتابی در زمینه اخلاق معرفی کنید فرمودند: لازم نیست یک کتاب باشد یک کلمه کافیست که بدانی خدا می‌بیند.

از مرحوم آقای قاضی (ره) نقل کردند اگر کسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد مرا لعن کند! به صورت من تف بیندازد! اول وقت سرّ عظیمی است. این‌که می‌گویند «حافظوا علی الصلوات: در انجام نمازها کوشا باشید.» خود یک نکته‌ای است غیر از «أقیموا الصلوة: و نماز را بپا دارید» اگر مقید باشید که نمازتان را اول وقت بخوانید خودش آثار زیادی دارد، هر چند حضور قلب هم نباشد.

● شهید مطهری

این سخنان را با همان دیالوگ خودش می‌آوریم که حیف نشود سخنش: «ما که بچه بودیم در منزل خود ما ــ من از ۸-۷ سالگی کاملا یادم هست ــ اینکه ماه رجب دارد می‌آید کاملا مشخص بود و حس می‌شد. می‌گفتند: «یک هفته به ماه رجب مانده، سه روز مانده، امشب احتمالا شب اول ماه رجب است...» مرحوم ابوی ما و مرحوم والده ما غیر از اول و آخر ماه رجب و غیر از ایام‌البیض، پنج‌شنبه‌‌ها و جمعه‌ها روزه بودند و بلکه مرحوم ابوی ما در بعضی از سال‌ها دو ماه رجب و شعبان را پیوسته روزه می‌‌گرفتند و به ماه مبارک رمضان متصل می‌کردند. اصلا این ماه، ماه استغفار، توبه و عبادت است» قصدش نشان دادن ارزشمندی و مهم بودن ماه رجب بود.

● استاد حسین انصاریان

می‌گوید می‌دانید معنای دیگر لغوی رمضان شدت گرما و هوای آتش‌زاست؟! و این به معنای این است که حرارت رمضان هیزم گناهان را تبدیل به خاکستر می‌کند.»

این ماه را هیچ وقت بدون احترام به آن و بدون اضافه کردن صفت بامعنایی به آن نام نمی‌برد، زیرا رمضان اسمی از اسماء خدای متعال است.