سال های دور از خانه

نخست وزیر عراق چهارشنبه هفته پیش اعلام کرد که کشورش درصدد پایان دادن به حضور گروهک تروریستی منافقین در قلمرو عراق است. این صریح ترین و کامل ترین موضع گیری مقامات عراقی درباره …

نخست وزیر عراق چهارشنبه هفته پیش اعلام کرد که کشورش درصدد پایان دادن به حضور گروهک تروریستی منافقین در قلمرو عراق است. این صریح ترین و کامل ترین موضع گیری مقامات عراقی درباره گروهک رجوی، طی چند ساله اخیر بعد از صدام بوده است.

مجموعه نظامی که در دامان حزب بعث بزرگ شد، اکنون تاریخ مصرفش به پایان رسیده و حتی آمریکایی ها هم که از هیچ مجرایی برای تحت فشار قراردادن ایران در نمی گذرند، ترجیح داده اند آن را به حال خود رها کنند و از خیرش بگذرند.

آدم هایی که سال هاست رنگ ایران را ندیده اند و در رویای یک اتفاق عجیب و غریب، زندگی شان را باخته اند، اسیر دست جماعتی مانده و توان رهایی ندارند. تصویر مبهم ساخته ذهن این آدم ها، با هیچ انگاره و هنجار امروزینی نمی خواند و در قفس «اشرف» گرفتار آمده و راه گریز می جویند. تا شاید روزی، کسی دستی برای «نجات» بگشاید و به آغوش وطن بازگردند. تا آن روز چه بر سرشان می آید و آیا فریادرسی دارند، خدا می داند...

دیگر ایرانیانی هستند، خارج از میهن که به ناگاه گرفتار زندان شده اند؛ بیشتر به عزم زیارت و در تنگناهای سفر، زیر زور اشغالگران، به اجبار روزهای طولانی ناهمزبانی را در زندان می گذرانند. سالی پیش تر که یکی دو فیلمساز ایرانی در این میان بودند، توجه افکار عمومی داخل بدان سو جلب شد، اما این روزها کمتر خبری از آنها به گوش می رسد. مردان و زنانی که نه کسی زبانشان را می داند و نه در اینجا کسی می داند که در کجایند؟

چند وعده داده شده از سوی رهبران عراقی، آینده نزدیک را برای آزادی آنها نوید داده، ولی تا امروز که این گفته ها به حقیقت نپیوسته است.

علاوه بر عراق، در جاهای دیگر عالم نیز چنین ماجراهایی بارها رخ داده و می دهد؛ به مانند داستان پرغصه ایرانی کشته شده در زندان پلیس فرانسه. در این موارد، دستگاه سیاست خارجی کشور، تلاشی را به کار می گیرد و تا حدی به راه می افتد، ولی در برخی نقاط، دست ها کوتاه است و چاره ای جز مدد خواستن از نهادهای بین المللی نیست؛ نهادهایی که تأسیس شده اند تا در مضایقی چنین به کار آیند و گره بگشایند.

در این میان، نام آن چهار دیپلمات ربوده شده در لبنان و رهبر بلند آوازه شیعیان را نمی توان از خاطر زدود. ایرانیانی که سال هاست از آنها خبری نیست و هیچ نهاد جهانی نیز برای دیدارشان و یافتن ردی از ایشان، تکاپو نمی کند و امام موسی صدر عزیز که گم شدنش در هیاهوی مزوران و مزدوران نادیده گرفته شده و هیچ نهاد و انجمن بین المللی نیز برای یافتن ایشان اقدامی نکرده است.

در فهرست ایرانیان دور از وطن که در اسارتند، شاید از نام های دیگری هم بتوان یاد کرد که از خاطر رفته باشد؛ دستگاهی باید به تلاش آید و این نامه ها را به یادها بازآورد. دوری از وطن، عسرت و سختی بودن با مردمان نادوست را دوچندان می کند. ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد.

فرشاد مهدی پور