برکه آرامش

این روزها بسیاری از جوانان کابل شادترند. چون میعادگاه تفرج و گردش بسیاری از کابلی ها در روزهای جمعه یعنی تفریحگاه بند قرغه سرسبزتر و پر آب تر از سالهای پیش است.
پس از یک هفته کار …

این روزها بسیاری از جوانان کابل شادترند. چون میعادگاه تفرج و گردش بسیاری از کابلی ها در روزهای جمعه یعنی تفریحگاه بند قرغه سرسبزتر و پر آب تر از سالهای پیش است.

پس از یک هفته کار و درس و زندگی در کابل پرگرد و خاک و دود زده، جمعه فرصتی است تا آدمها همراه با دوستان یا خانواده هایشان در کنار این برکه بزرگ یا دریاچه کوچک به استراحت و تفریح بپردازند: موسیقی گوش کنند، در گوشه ای برقصند، بازی کنند، شنا کنند، یا قایق اجاره کنند و روی آب مسابقه بدهند. و برای تعدادی هم که شنا و آب بازی نمی دانند و محتاط نیستند از بخت بد می توانند غرق شوند که می شوند. در گذشته کمتر جمعه ای بود که کسی در این برکه غرق نشود.

این تفریحگاه که در ۱۰ کیلومتری کابل است و دارد به کابل می چسبد، تاریخی کوتاه اما سرگذشتی دراز دارد. برای جوانان دیروز یاد آور روزگار آرامش افغانستان است؛ یادگار دهه دمکراسی ۱۹۵۳- ۱۹۶۳ ، وزمانی که ظاهرشاه پادشاه، وسردار داوود صدر اعظم افغانستان بود. سد یا بند قرغه را داوود خان ساخت و راه آن را درست کرد. خود ظاهر شاه هم که در آنجا کاخ و باغی داشت و یکی ازسرگرمیهایش گفتگو با باغبانها و ستایش از گلها بود.

در کنار سد قرغه زمین بازی گلف و رستوران آن هم فرصتی بود برای آنان که می خواستند این بازی اشرافی را تمرین کنند. اکنون دو باره این زمین بازی راه افتاده و مشتری بسیار دارد.

غرقه یاد آور ایام تلخ جنگهای داخلی هم هست. زمانی که رستورانها ویران شده بود و پیرمردی که در آن جا گلکاری می کرد به دیدارکنندگانی که جرئت می کردند به آنجا بروند با اندوه و حسرت می گفت دیگر ظاهر شاه در افغانستان نیست که بیاید و گلهای مرا تحسین کند.

زمانی که زمین گلف انگار باغچه ای بود که در آن گل کاکتوس کاشته باشند. گل هایی که در واقع ازجداره های منفجر شده خمپاره ها شکل گرفته بود و پیوسته هدف مجاهدینی بود که از بلندیهای پغمان شلیک می کردند.

با سرنگونی دولت دکتر نجیب و بعد آمدن مجاهدین غرقه و اطراف آن بدل به نبردگاه شد.

با رفتن طالبان، پس از یکی دوسال قرغه بار دیگر جان گرفت و اکنون در کنار کابل جایی شده است برای تفرج و برکه ای برای آرامش باشندگان کابل.