تروریسم رسانه ای و ترویج اندیشه های صهیونیستی

یکی از برداشت هایی که همیشه از واژه ترور می شود تخریب و تهدید همه جانبه با وسایل نظامی و سخت است اما شرایط جدید به گونه ای است که می توان این تعریف را برای این واژه ناقص دانست, چرا که فراتر از این تعریف, نوع جدید تروریسم به وجود آمده که مصداق کامل این نوع جدید را می توان رسانه های غربی دانست

یکی از برداشت هایی که همیشه از واژه ترور می شود تخریب و تهدید همه جانبه با وسایل نظامی و سخت است اما شرایط جدید به گونه ای است که می توان این تعریف را برای این واژه ناقص دانست، چرا که فراتر از این تعریف، نوع جدید تروریسم به وجود آمده که مصداق کامل این نوع جدید را می توان رسانه های غربی دانست.

به طوری که این رسانه ها علاوه بر تخریب و مورد هدف قرار دادن آرمان ها و ارزش های مخالفان خود، سعی می کنند مسائل جدیدی را جایگزین کنند و حتی به نوعی با این کار سلطه نامشروع غرب را مثبت جلوه دهند که اولین گام در این راه سیاه نمایی علیه عقاید دیگر ملتها است. و در کنار این رفتار تلاش می کنند با دروغ و به نوعی تبلیغ برای گروهی خاص، این گروه ها و عقایدشان را بزرگ و مقدس جلوه دهند. موضوعی که به دفعات از سوی رسانه های غربی تکرار شده و بارها و بارها برای صهیونیسم جهانی تبلیغات گسترده ای صورت گرفته است.

این موضوع در تمام ابعاد رسانه های غربی انجام شده است به گونه ای که می توان بسیاری از این رسانه ها را بولتن تبلیغاتی صهیونیسم دانست. البته چاشنی همیشگی تبلیغات رسانه های غربی برای صهیونیسم و اسرائیل سیاه نمایی علیه مسلمانان بوده که این مصداق جدید و دقیق تروریسم رسانه است. تبلیغات تصویری هم یکی از ابزارهای آن هاست. هدفی که از سالهای بسیار دور در دستور کار رسانه های غربی قرار گرفت.

یعنی از زمانی که رژیم صهیونیستی متولد شد و برای به دست آوردن مکانی برای زندگی، شروع به تجاوز به اموال و سرزمین مردم بی پناه فلسطین کرد. از همان زمان انگلستان و آمریکا به همراه کشورهای اروپایی تلاش کردند که چهره ای مظلوم و حق به جانب از رژیم صهیونیستی نشان دهند تا جنایت های او در سرزمین های اشغالی نادیده گرفته شود و برای این فرآیند تبلیغاتی گسترده، چه ابزاری بهتر از رسانه های تصویری دنیا که بسیاری از آنها در اختیار غرب بود؟

چرا که باید برای این اشغالگری های پی درپی و جنایت آمیز بهانه ای ساخته و پرداخته می شد تا بتوان افکار عمومی دنیا را فریب داد. و برای همین رسانه ها شروع به اغراق در مورد وضعیت بد یهودیان با این عنوان که یهودیان همیشه مورد ظلم بوده اند و از زمان جنگ جهانی دوم علیه آنها جنایت صورت گرفته است کردند.

هم زمان با شروع این تبلیغات از سوی رسانه های غربی موج جنایت ها توسط میلیشای سری یهود (هاگانا) و گروه نظامی به سرپرستی فردی به نام مناخیم بگین آغاز شد که تمام این جنایتها توسط رسانه های غربی توجیه می شد.

این وضعیت ادامه داشت تا اینکه در اواخر دهه چهل میلادی فیلم «آتش متقابل» ساخته و با این فیلم هالیوود رسماً وارد این بازی شد. فیلمی که در آن به نوعی اولین زمزمه های تبلیغات برای یهودیان به گوش می رسید. این فیلم داستان قتل یک شهروند یهودی بود که در پایان فیلم مشخص می شد که او بی گناه کشته شده است. آتش متقابل آغاز پروژه ای بزرگ برای مطرح کردن یهود بود، پروژه ای که در سالهای بعد با ساخت فیلم «قول مردانه» در سال ۱۹۴۷ به کارگردانی الیاکازان یک قدم جلوتر رفت. اصل داستان این فیلم درباره احساسات ضدیهودی در دنیا بود که در این فیلم سعی شد تمام این احساسات ضدیهودی را بی معنا جلوه دهد و به نوعی کسانی که با صهیونیسم مخالف هستند را افرادی بی منطق و تندرو معرفی کند که در برابر یک قوم مظلوم مخالفت می کنند.

این رویه ادامه داشت تا اینکه در سال ۱۹۴۸ در فیلم «جستجو» با نشان دادن ستاره داوود برای اولین بار صحبت از سرزمین موعود یهودیان به میان آمد و به این ترتیب این موضوع به یکی از سوژه های اصلی سینمای غرب در راستای حمایت از صهیونیسم تبدیل شد و در سالهای بعد در فیلم «مارگیر» به صورت جدی تر دنبال شد. این فیلم از آن جهت اهمیت داشت که برخلاف فیلم های قبلی در خود سرزمین های اشغالی ساخته شد و همچنین برای اولین بار در سینمای غرب موضوع «هولوکاست» مطرح شد که سعی داشت به نوعی تشکیل دولت نامشروع اسرائیل را برحق نشان دهد. حتی کارگردان این فیلم آن چنان در تبلیغات صهیونیستی آن غرق شد که پس از ساخت آن، دلیل تولید این فیلم را همدردی با اسرائیل عنوان کرده بود. در حالی که هیچ کس پیدا نشد تا با مردم بی گناه و بی پناه فلسطین همدردی کند و به جهانیان این موضوع را گوشزد کند که چرا فلسطینی ها باید هزینه زیاده خواهی هیتلر و طمع صهیونیسم و جنایت های آن و سیاستهای پلید انگلستان را بدهند؟

به هر صورت کسی به این واقعیت توجه نکرد و حتی در سالهای بعد سینمای غرب گام های بیشتری را در راستای تطهیر و قوام بخشی به هویت جعلی صهیونیسم برداشت. تا جایی که سعی کرد با استفاده از برخی مسائل مذهبی در این راه در اذهان افکار معناگرای دنیا نفوذ کند. نمونه این موضوع را می توان در فیلم «اکسدوس» به کارگردانی مینیجره در سال ۱۹۶۰ مشاهده کرد.

در این فیلم سعی شده با استفاده از مفاهیمی که در کتاب عهدنامه عتیق مطرح شده است به نوعی برای صهیونیسم مشروعیت سازی دینی انجام شود تا به نوعی برای اشغال گری و جنایت آنها هم توجیهی صورت بگیرد. این فیلم دو میلیون دلار هزینه در برداشت که در آن زمان بی سابقه بود و البته معلوم نشد که این بودجه از کجا تهیه شد. چرا که در آن زمان کسی حاضر نبود برای یک فیلم چنین پولی را پرداخت کند. هرچند که بعدها این فیلم مورد اعتراض اسراییلی ها قرارگرفت،چرا که فیلم آنگونه که آنها می خواستند درباره سرنوشت یهودیان اغراق نکرده بود و این موضوع در نوع خود جالب بود. زیرا فیلم تمام تلاش خود را انجام داده بود.

به هرصورت آغازی بود برای مشروعیت سازی مذهبی صهیونیسم. ازسوی دیگر درکنار این مسئله به شدت سعی داشته تا عواطف بیننده را برای باور مظلومیت یهود تحریک کند. چرا که در جایی از فیلم مسلمانان را نشان می دهد که از آلمانی ها می خواهند که در کنار آنها به جنگ با یهودیان بپردازند، تا به نوعی به این مسئله اشاره کند که یهودیان درتمام طول تاریخ از همه جهت و از طرف هم قوم ها نیز مورد ظلم قرارگرفته اند و از همه مهمتر اینکه فیلم در یک حرکت غیراخلاقی برای رسیدن به اهداف خود مسلمانان را در کنار فاشیست های نازی نشان می دهد که درنوع خود آغاز یک جنایت رسانه ای علیه بخشی از مردم دنیا یعنی مسلمانان بود. مردمی که به گواه تاریخ می توان آنها را یکی از صلح جوترین مردم دنیا دانست.

و به همین دلایل هم چندماه پس از اکران آن گروهی از منتقدان، این فیلم را مضحک دانسته و آن را یک وسترن یهودی دانستند که با اسطوره سازی یهودیان فصل تازه ای درحمایت از آنها و توجیه بازگشتشان به سرزمین موعود در هالیوود گشود.

درحالی که در سینمای تبلیغاتی غرب کسی به صحبت های این منتقدان گوش نمی داد هالیوود در دهه ۱۹۵۰ وارد فاز تازه ای از گسترش صهیونیسم شد که در آن برای حمایت و تبلیغات از هیچ کاری فروگذار نکرد.

فیلم های متعددی دراین باره ساخته شد که یکی از آنها «سامسون و دلیله» بود. داستان این فیلم درباره یک مرد شکست ناپذیر یهودی بود که به دلیل قدرت افسانه ای اش مورد حسادت ستمگران قرار گرفت و درنهایت برای مبارزه با این افراد جانش را از دست داد. فیلم به صورت غیرقابل باوری سعی دارد حس قهرمان سازی صهیونیستی را درباور مخاطبان خود بیافریند و به نوعی او را به تحسین قهرمان خیالی داستان که یک یهودی است وادارد. داستان این فیلم از این نظر قابل توجه بود که آغازگر نوع جدیدی از بزرگنمایی صهیونیسم جهانی درقالب حماسه سازی و افسانه سازی را به جهان عرضه و تحمیل کرد.

به گونه ای که سعی داشت مخاطب را به نوعی با دروغ سازی تاریخی و حماسی به انحراف فکری بکشاند و به نوعی با دلیری ها و قهرمان سازی های دروغین سلطه صهیونیسم را به جهانیان القا کند.

این جریان ادامه داشت تا اینکه درسال ۱۹۹۳ «فهرست شیندلر» به کارگردانی اسپیلبرگ ساخته شد که به نوع خود نقطه عطفی درگسترش سلطه یهود محسوب می شود. این فیلم سراپا اغراق بود و سازندگان در آن تا می توانستند درباره شرایط زندگی یهودیان آلمانی در زمان جنگ جهانی دوم اغراق کردند و از هر حربه ای برای تحریک و سوءاستفاده از عواطف مخاطب استفاده نمودند. کشتار پیرمردها و زنان و کشتار بی منطق جوانان، اتاق گاز و هولوکاست همه و همه در این فیلم به نمایش گذاشته بود تا کارگردان برای حمایت و مظلوم نمایی یهودیان چیزی کم نگذاشته باشد.

موضوعی که چندسال بعد در سال ۲۰۰۲ در فیلم های «پیانیست» و «یکشنبه غم انگیز» تکرار و به تازگی در فیلم «حرامزاده های لعنتی» به نوعی دیگر به نمایش گذاشته می شود.

درکنار تمام این مسائل باید به این نکته توجه کرد که تمام این رفتارها درکنار تخریب بی وقفه مسلمانان و هر گروه مخالف دیگر تنها یک معنا را می دهد و آن هم تروریسم رسانه ای است که سربازان این ترور یعنی رسانه های غربی وابسته به دنیای سلطه صهیونیست جهانی به صورت کاملا حرفه ای علیه مخالفان غرب به کار می گیرند و متاسفانه به دلیل قدرت گسترده آنها در عرصه رسانه دیگران صدایشان به جایی نمی رسد که بخواهند به این توهین ها و حملات ناجوانمردانه اخلاقی در رسانه ها پاسخ دهند و این مسئله نشان دهنده ظلم رسانه ای است که سالها از طرف غرب ادامه داشته است و هیچ گاه قوانین جهانی رسانه ای از این کار آنها جلوگیری نکرده اند چرا که این قوانین توسط خود آنها وضع شده است و برای همین آن را به راحتی زیرپا می گذارند، به هرصورت تنها راه مبارزه با این رفتار غیرحرفه ای آنها آگاه سازی و افشاگری رسانه ای است.

رضا فرخی