طبیب دوره گرد

پیامبران و اولیای الهی، پزشکان دوره گردی هستند که برای درمان مردم به همه جا سفر می کنند و با طبابت خود ایشان را درمان می کنند. این همان معنایی است که در روایت از آن به «طبیب دوار …

پیامبران و اولیای الهی، پزشکان دوره گردی هستند که برای درمان مردم به همه جا سفر می کنند و با طبابت خود ایشان را درمان می کنند. این همان معنایی است که در روایت از آن به «طبیب دوار بطبه» یاد می شود.

(نهج البلاغه، خ۱۰۸)

این پزشک می بایست به جای آن که درخانه بنشیند و بیماران نزد او بروند، در کوی و برزن می گردد تا بیماردلان اعتقادی و معنوی را درمان کند؛ زیرا مردم به بیماری های جسمی خود آگاه هستند و برای درمان آن به سوی پزشک می شتابند ولی نسبت به بیماری های معنوی و اعتقادی خویش آگاهی ندارند و نسبت به درمان آن اقدام نمی کنند. تنها زمانی خود را نیازمند درمان می یابند که فشارهای سنگین و جانکاهی برآنان وارد شود. آنگاه به سراغ پزشکان روحی و معنوی می روند تا ایشان را درمان کنند. بسیاری نیز تا دم مرگ از بیماری خویش آگاه نمی شوند و به شکل های مختلف خود را توجیه می کنند.

انسان ها در طول زندگی خویش دچار مشکلات و مصیبت های عدیده ای می شوند و سراغ اسباب و علل می روند. گاه به زمین و زمان ناسزا می گویند و گاه دیگر به افسردگی دچار می شوند. بسیاری در آتش حسادت می سوزند و گروهی دیگر بر گذشته خویش حسرت می خورند و به آینده امید ندارند.

پزشک دوره گرد به سراغ این انسانها می رود و آنان را با توجه به وضعیت و احوالشان درمان می کند و به هریک داروی خاص وی را می دهد.

عدالت خداوند

بسیاری از مردم که در پیرامون ما زندگی می کنند، دچار بیماری شگفتی هستند که همین بیماری زندگی را برایشان تلخ می کند؛ زیرا شخص به خود وپیرامون خویش می نگرد و می بیند که برادرش از وضعیت بهتری برخوردار می باشد و یا فلان فامیل او در زندگی خویش موفق تر است. این مسائل افزون بر ایجاد حسادت در شخص، موجب می شود تا نسبت به عدالت خداوند نیز شک و تردید روا دارد.

اما اگر کسی بداند که خداوند براساس ربوبیت و حکمت خویش، زندگی همگان را مدیریت می کند و به فراخور هر شخصی به او می رسد، آنگاه نسبت به تفاوت های موجود، ناخشنود نمی شود و آن را می پذیرد؛ زیرا می داند که خداوند همانند پزشک نسبت به بیمار عمل می کند. هنگامی که پزشکی به یکی از بیماران غذای چرب و به دیگری، آش و به سومی گرسنگی را تجویز می کند، هیچ یک اعتراضی نمی کند، زیرا می داند که همه این تجویزها براساس نیازها و مقتضیات بیمار و بیماری است. حال اگر کسی اعتراضی کند، او را روانی می شمارند و می گویند که او عقل و هوش ندارد تا براساس مقتضی وشرایط عمل کند.

خداوند نیز این گونه عمل می کند و به هرکسی با توجه به مقتضیات و شرایط وی روزی می دهد و تنگی و فراخی روزی براساس حکمت بیمار و بیماری است.

عمار حسنی