۲۲ژوئن ۲۰۰۵ ـ دو گزارش تامل برانگیز تلویزیونی: بازار آمریکا و پوشاک دوخت بنگلادش و ساعت ساخت چین

ژوئن ۲۰۰۵ شبکه ان.بی.سی. در برنامه «دیت لاین» گزارش مفصل و مصوری از کارخانه های ساخت پوشاک در بنگلادش پخش کرد که نشان می داد از لحاط شرایط و محیط کار وضعیت چندان مناسبی نداشتند و …

ژوئن ۲۰۰۵ شبکه ان.بی.سی. در برنامه «دیت لاین» گزارش مفصل و مصوری از کارخانه های ساخت پوشاک در بنگلادش پخش کرد که نشان می داد از لحاط شرایط و محیط کار وضعیت چندان مناسبی نداشتند و مزد برشکاران و دوختگران حدود ده سنت (۹۰ تومان) در ساعت بود. محصول کار این کارگاهها عمدتا به آمریکا صادر می شود و در اینجا با به به و چه چه در فروشگاههای بزرگ زنجیره ای همچون «کی مارت» و «وال مارت» بفروش می رسد. بهای فروش این پوشاک در آمریکا نزدیک به پنج برابر قیمت آن در بنگلادش است. برخی از آمریکاییان که برنامه را دیده بودند گفته بودند که با مشاهده زجر و چهره عرق ریز زنان دوختگر بنگلادشی، دیگر رغبت پوشیدن محصول دسترنج آنان را نخواهند داشت مگر این که برایشان ثابت شود که مزد آنان منصفانه شود و شرایط کارگاه (از لحاظ ساعات کار، بیمه و محیط) بهبود یابد.

در برنامه دیگر که ۱۸ ژوئن ۲۰۰۵ از شبکه ای.بی.سی. پخش شد یک کارخانه بزرگ ساعت سازی شیکاگو نشان داده شد که مدیر آن از کاهش سفارش می نالید و می گفت: ما هر ساعت دیواری را که مشتری آن دولت و سازمانها و شرکتها هستند به ۲۳ دلار می فروشیم ولی همین ساعت با کیفیت مشابه از چین وارد می شود و به پنج دلار بفروش می رسد و مشتریان ما، حتی سازمانهای دولتی ترجیح می دهند که ساعت چینی بخرند. در چین به دلیل سوسیالیستی بودن نظام، کارگران از محیط و شرایط کار شکایت ندارند و در کارخانه ها از ابزارهای تازه و آخرین پیشرفتهای تکنولوژی استفاده می شود.