دوست داشتم نقش منفی بازی کنم

امیرحسین صدیق در گپ و گفت صادقانه خود با فارس از دستمزد بازیگران تا حرف ها و حدیث ها و وضعیت امروز خودش سخن گفت امیرحسین صدیق بازیگر سینما, تئاتر و تلویزیون متولد سال۵۱ نیشابور است و دل پری از عرصه بی وفا و بی ثبات هنر دارد

امیرحسین صدیق در گپ و گفت صادقانه خود با فارس از دستمزد بازیگران تا حرف‌ها و حدیث‌ها و وضعیت امروز خودش سخن گفت. امیرحسین صدیق بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون متولد سال۵۱ نیشابور است و دل پری از عرصه بی وفا و بی ثبات هنر دارد. او اگرچه در زمینه بازیگری موفق بوده است اما گمان می‌کند شاید اگر به سمت هنرهای دیگر می‌رفت به مراتب موفق‌تر از حال حاضر بود.او در این گفت‌وگو صادقانه نظراتش را مطرح کرد و از این بابت گپ و گفت ما با او خواندنی شده است. متن گفت‌وگوی فارس با صدیق را در ادامه بخوانید.

اگر بازیگر نبودید دوست داشتید چه کاره می‌شدید؟

نجار، مجسمه ساز،‌ نقاش. در همه این زمینه‌ها استعداد داشتم و اگر در این حوزه‌ها ادامه می‌دادم شاید موفق تر از الان بودم.

دوست دارید با چه کارگردانی کار کنید که تا به حال کار نکرده‌اید؟

داریوش مهرجویی را تا سال ۷۸ تا «هامون»‌ به شدت دوست داشتم، مسعود کیمیایی را تا دهه ۷۰ و کیانوش عیاری را تا قبل از اینکه در سریال «هزاران چشم» بازی کنم که البته بعد از همکاری پشیمان شدم. ولی در کل دوست دارم که با فیلمسازان جوان کار کنم.

دوست داشتید چه نقشی را بازی کنید که بازی نکرده‌اید؟

نقش‌های منفی را دوست داشتم که یکبار بازی کردم. در کل نقش‌هایی که دور از شخصیت خودم باشد را دوست دارم.

آیا پیش آمده که بعد از سال‌ها از نحوه بازیتان خجالت بکشید؟

خجالت نه! ولی کار بد زیاد داشتم که وقتی بعد از سال‌ها به آن نگاه کردم گفتم‌ای کاش این‌طور نمی‌شد. ولی من در آن برهه زمانی همه تلاشم را کرده بودم و در ضمن یک سریال یا فیلم سینمایی کاری گروه است و به قدرت و ضعف یک نفر وابسته نیست.

در بازیگری الگوی خاصی داشتید؟

نه. اگر از کسی بازی خوبی ببینم با دقت نکات مثبت آن را در ذهنم نگه می‌دارم و اگر در نقشی فرصتش پیدا شود از آن استفاده می‌کنم.

فکر می‌کنید رابطه مردم با سینما بهتر است یا تلویزیون؟

تلویزیون. چون هم رایگان است هم فراگیر است و به راحتی در خانه همه پیدا می‌شود. ولی از نظر کیفی از سطح خوبی برخوردار نیست و واقعا مخاطب را سرگرم نمی‌کند.

به نظر شما دستمزد بازیگران منصفانه است؟

اول باید ببینیم به نسبت چه مشاغلی می‌سنجیم. اما به نظر من در هر صورت ارقام عادلانه‌ای نیست و خیلی کم است. شاید برای یک پروژه در کوتاه مدت رقم زیادی باشد اما آنها همه ماه‌های سال را سر کار نیستند.

برخی درباره دستمزد بازیگران جدید اعتراض دارند، این اعتراض‌ها چقدر بجاست؟

سینما مخاطب خاصی دارد که باید کاری را بپسندد تا دستمزد بالای بازیگرانش را معقول بداند. سینما بازار عرضه و تقاضاست و اگر کسی این بازار را بشکند عیبی ندارد و تصمیم با تهیه‌کنندگان است که برای فیلمشان به یک بازیگر حرفه‌ای پول بدهند یا از بازیگران آماتوری استفاده‌کنند که حاضرند پولی را هم به تهیه کننده پرداخت کنند. الان دستمزدهای تلویزیون به مراتب بیشتر شده و ۳ یا ۴ بازیگر هستند که همیشه در همه سریال‌ها هستند و پول خوب می‌گیرند و نمی‌دانم چه کسانی درباره حضور آنها تصمیم می‌گیرند!

آیا پول بازیگران از پارو بالا می‌رود؟

ما فقط به خاطر زرق و برق اسممان مجبوریم پول بیشتری خرج کنیم. حالا دیگر نه تنها هندوانه فروش‌ها هم از ما پول بیشتری نسبت به سایرین می‌گیرند بلکه دولت هم توهم ثروتمندی ما را دارد. من مدت هاست یک پرونده مالیاتی به مبلغ ۲میلیون تومان برای فیلم «میم مثل مادر»‌ در اداره مالیات دارم. من در آن فیلم نقش کوتاهی داشتم که فقط به عشق مرحوم ملاقلی‌پور بازی کردم و قراردادی با منوچهر محمدی نبسته‌ام. اصلا هم یادم نیست که پولی برای آن نقش گرفتم یا نه. حالا بعد از این همه سال باید مالیات قرارداد نبسته و پول نگرفته را به دولت بدهم. آن هم ۲میلیون تومان!

بازیگران ما چقدر به مبانی نظری بازیگری تسلط دارند؟

من به کلاس بازیگری و دانشگاه سینما رفتن اعتقاد زیادی ندارم. به نظر من بخش اعظم بازیگری به جوشش هنری و استعداد ذاتی مربوط است. استعدادی که اگر وجود داشته باشد باید در راستای دانشگاه و کلاس و کار عملی و تئاتر هدفمند شود و در مسیر درست قرار گیرد.

برخی عنوان می‌کنند که افراد خوش‌چهره جای بازیگران واقعی را گرفته‌اند. به نظر شما رابطه چهره با سینما چیست؟

من مخالف حضور چهره‌ها نیستم. در همه دنیا در دوره‌های مختلف خوش‌چهره‌ها بازار را نگه داشته‌اند زیرا یک سری از فیلم‌ها خواه نا خواه نیاز به چهره دارند تا توجه قشر نوجوان و جوان را به خود جلب کند و آنها را به سینما بکشاند. اما متاسفانه در کشور ما وقتی چیزی ناگهان مد می‌شود بدون توجه به جوانب و شرایطش مرتب از آن استفاده می‌کنیم. مثلا وقتی در سینما فلان تیپ چهره و فلان رنگ چشم مد شد ما بدون توجه به ظرفیت‌های بازیگری آن افراد در همه ژانرها و نقش‌های مختلف از آنها استفاده می‌کنیم تا تکراری شود و خوب نفروشد. بعد سراغ یک سری چهره دیگر می‌رویم. از جهت دیگر خود این چهره‌ها به دلیل پرکار بودن و روی بورس بودن هیچ وقت به فکر ارتقای خودشان نیفتادند به همین دلیل در تاریخ سینما ماندگار نشدند و کارکردهای کوتاه مدت داشتند.

آیا بازیگران با رسیدن به دوره پیری تمام می‌شوند؟

متاسفانه در ایران بله. ولی در همه جای دنیا با رسیدن به سن پیری تازه پخته می‌شوند و حتی درسن ۹۰سالگی چه بازی‌های قوی و کارآمدی از خود نشان می‌دهند.

چقدر به سالمندان هم صنف خود سر می‌زنید؟

در حد اینکه سر کار آنها را ببینم و کمی قبل و بعد هر پروژه باهم تماس تلفنی داشته باشیم زیرا شرایط زندگیم اجازه نمی‌دهد که دائم به آنها سر بزنم. ولی همیشه سر هر کاری که می‌روم به فراخور پذیرش تهیه کننده و کارگردان آنها را معرفی می‌کنم.

چرا اغلب مراسم‌ تشییع هنرمندان خلوت است؟

به دلیل اینکه درست اطلاع‌رسانی نمی‌شود وگرنه اگر مردم بدانند جایی بازیگرهای جوان و چهره می‌آیند حتما همه هجوم می‌آورند و آنجا را رونق می‌دهند. مثلا یادم نمی‌رود که تشییع جنازه سروش خلیلی چقدر بد

اطلاع رسانی شد و چقدر سوت و کور برگزار شد.

چرا زندگی شخصی برخی از بازیگران دچار مشکل می‌شود؟

شکل کلی زندگی هنرمندان به دلیل مشخص نبودن ساعت کاری و محل کار و ثبات درآمد گاهی مانع از یک زندگی خوب می‌شود اما اگر درک متقابل وجود داشته باشد می‌توان نمونه‌های موفقی را هم پیدا کرد. من شاهد ازدواج دوستان زیادی مثل سحر ولدبیگی،‌ افسانه چهره آزاد و غیره بودم که زندگی موفقی دارند.

دوست داشتید در هالیوود بازی می‌کردید؟

بله. سینما یک هنر وارداتی است که ما مثل همه چیزهای وارداتی از آن درست استفاده نمی‌کنیم و فقط ادایش را در می‌آوریم و حتی ادای درستی هم در نمی‌آوریم. گاهی فکر می‌کنم اگر در سینمای هند،‌عراق یا پاکستان بازیگری می‌کردم الان آدم راحت تری بودم و با حرص خوردن کمتر زندگی بهتری داشتم.

چرا در بین مردم این مسئله وجود دارد که بازیگران تقیدات مذهبی و اخلاقی ندارند؟

نه. این اصلا صحت ندارد. من همکارانی را می‌شناسم که گاهی خودم از سطح تقیدشان تعجب می‌کنم. ولی این دیدگاه به ۲دلیل در بین مردم جا افتاده است. یکی اینکه کلیشه‌های سینمای غرب بر آزادی و بی قید و بندی است و همین مقایسه ما با آنها این تفکر را شکل می‌دهد. دوم اینکه چون نگاه هنرمندان به دنیای اطراف متفاوت است رنگ شرک و کفر می‌گیرد. اما هر هنرمندی موظف است که به جهان اطرافش نگاه متفاوتی داشته باشد.

چرا فیلم‌ها با ژانر دفاع مقدس مورد توجه مردم قرار نمی‌گیرد؟

زیرا سفارشی ساخته می‌شود. زیرا در ممیزی‌هایمان تصمیم داریم همه جبهه ای‌ها را قدیس و مطهر و همه عراقی را احمق نشان دهیم و این کلیشه‌ها دیگر در ذهن مخاطب جایی ندارد و آنها را پس می‌زند.

چرا هنرپیشه‌های هالیوود همه جا مثل سومالی در سیاست‌های خارجی شرکت دارند ولی هنرپیشه‌های ما نیستند؟

در کشورهای جهان چندمی شرکت هنرمندان در سیاست جواب نمی‌دهد. سیاستگذاری جامعه ما اجازه چنین اظهارنظری به هنرمندان نمی‌دهد.

چقدر از اجناسی که مصرف می‌کنید ایرانی است؟

من تا چندسال پیش روی جنس ایرانی خریدن تعصب خاصی داشتم ولی بعد که قیمت‌ها روز به روز گران تر شد و کیفیت‌ها کمتر تعصبم را از جنس ایرانی برداشتم و روی نخریدن کالای چینی گذاشتم.

بحث فساد در سینما موضوعی است که بازیگران زیادی درباره آن صحبت کرده‌اند، این موضوع چقدر صحت دارد؟

در هر محیطی امکان فساد وجود دارد ولی من شخصا به نکته‌ای که گفتید برخورد نکرده‌ام. شاید این اتفاق در رده‌های پایین‌تر برای رسیدن به سینمای حرفه‌ای باشد،‌ اما معضل شایع و فراگیر سینما محسوب نمی‌شود.

اگر یک میلیارد پول داشتید با آن چه می‌کردید؟

یک آپارتمان درتهران می‌خریدم. که وقتی در محل زندگیم در روستای کمرد پردیس بومهن گازوئیل نمی‌دهند و موتورخانه خاموش می‌شود، جایی در تهران داشته باشم!

آخرین کتابی که خوانده‌اید و می‌توانید به مردم پیشنهاد بدهید؟

«سالار مگس ها» که داستان یک گروه نوجوان برای سفر به جزیره‌ای زیباست.

بزرگترین آرزوی شما چیست؟

سلامتی و خوشحالی اطرافیانم که دوستشان دارم.