از امید ما تا تدبیر آنها

اگر کسی یک‌بار در ماه‌های پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری به ایران می‌آمد و بار دیگر، در یکی دو هفته پس از انتخاب روحانی به ایران سفر می‌کرد، این تفاوت بسیار زیاد در باور مردم برایش قابل هضم نبود.

اگر کسی یک‌بار در ماه‌های پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری به ایران می‌آمد و بار دیگر، در یکی دو هفته پس از انتخاب روحانی به ایران سفر می‌کرد، این تفاوت بسیار زیاد در باور مردم برایش قابل هضم نبود.

در شرایطی که همین چند ماه پیش، رکود شدید اقتصادی کشور را به عرصه‌های بی‌سابقه‌ای کشانده بود، حالا مردم امید بسته‌اند به تدبیر دولت آینده که بتواند آنها را از این وضع نجات دهد.

اما چقدر این باور به واقعیت نزدیک است؟ اتفاقاتی مثل انتخابات و فوتبال و والیبال که همزمانی آنها اتفاقی بود، برای اکثر مردم آن‌قدر غیرمنتظره بود که همین بهت آنها موجی از امید ایجاد کرد. مشکل هم دقیقا همین‌جاست؛ امیدی که به این سرعت ایجاد شود، می‌تواند به همین سرعت هم بدل به سرخوردگی شود. در حالی باید دولت آینده کار را به دست بگیرد که با کسری بودجه شدید مواجه است. بودجه‌ای که در سال گذشته، تنها ۶۰ درصدش امکان تحقق داشت، امسال به مراتب وضع بدتری دارد. از طرفی وضعیت نامشخص یارانه نقدی و انتظارهای بیهوده ایجاد شده و بیکاری و تورم مزمن و بسیاری مشکلات دیگر، همگی بیانگر این هستند که پذیرفتن مسوولیت در این شرایط، کاری بس خطیر است.

اکنون چه می‌توان کرد؟ این را همه می‌دانند که دولت حتی اگر معجزه هم بکند، به این زودی‌ها اگر وضع بدتر نشود، امکان بهبود وجود ندارد. این‌ هم که چه برنامه‌هایی برای بیرون آمدن از این شرایط وجود دارد، موضوعی است که بیش از هر چیز دیگر این روزها به آن پرداخته می‌شود، اما اینکه رویکردهای کلی این برنامه‌ها یا ظرفیت‌ها و بسترهای لازم برای این برنامه‌ها، در قالب باورهای مردمی چه رنگی می‌گیرد یا اینکه با شرایط جغرافیایی و اجتماعی ایران، بر چه اساسی می‌توان به این باورها رنگ مناسب داد یا اینکه رویکرد مناسب و تجربه دیگر کشورها در قبال بحران اقتصادی چیست، موضوعاتی است که سعی شده از دریچه این پرونده به آنها نگاه شود. امید است این بار خیز دوباره توسعه گرفته شده، بیشتر از گذشته در جای فعلی خود فرو نرویم.