نگاهت را تازه کن تا جهانت تازه شود

برای خود من خیلی جالب است که این افراد در دو ویژگی مشترک بوده‌اند؛ اول، حمایت معنوی پدر و مادر و دوم، تحصیل در مدارس عادی. کاظم در این خصوص، حرف‌‌های جالبی دارد.
پدر و مادر اولین …

برای خود من خیلی جالب است که این افراد در دو ویژگی مشترک بوده‌اند؛ اول، حمایت معنوی پدر و مادر و دوم، تحصیل در مدارس عادی. کاظم در این خصوص، حرف‌‌های جالبی دارد.

پدر و مادر اولین کسانی هستند که اطرافت می‌بینی و بیشترین تاثیر را از آنها می‌گیری. وقتی پدر و مادر نقش خود را به درستی انجام می‌دهند، فرزند بهتر شکل می‌گیرد و این شکل‌گیری در همه عمر با آنها می‌ماند. پدر و مادر با احساس ترحم و در میان پر قو نگه‌داشتن فرزند، او را ضعیف بار می‌آورند.

کودکانی با شرایط من بیشتر از محبت‌های بیش از حد، نیاز دارند که وارد زندگی شوند و درست وارد زندگی شدن مهم‌ترین کاری است که والدین می‌توانند برای فرزندان خود انجام دهند.

خیلی از افراد شبیه من هستند که در مدارسی مخصوص تحصیل می‌کنند. در مورد نوع آموزش آنها نمی‌دانم ولی قطعا من اگر در آن مدارس درس می‌خواندم هیچ وقت نمی‌توانستم به جایی که الان هستم برسم. چون در این مدارس همه مثل هم هستند و در این مشابهت‌ها هیچ‌کس فکر نمی‌کند که باید تلاشی برای بهتر بودن بکند. ولی وقتی افرادی مانند من در مدارس عادی درس می‌خوانند برای اینکه از دیگران عقب نمانند، باید خودی نشان بدهند، باید در خودشان قد بکشند و بزرگ شوند و اگر این اتفاق بیفتد حس بزرگی در آنها نهادینه می‌شود و آدمی بزرگ وارد اجتماع می‌شود.

این بزرگی می‌تواند آنقدر زیاد باشد که صندلی چرخ‌دار، عصا و تمام این وسایل پشت آن گم شوند. آدم‌هایی که به هر نوع دارای معلولیت و نقصی هستند فقط یک ویژگی نسبت به بقیه دارند که این ویژگی قسمتی از زندگی آنها است. یکی چاق است، یکی کوتاه‌قد، یکی عینک می‌زند، دیگری سمعک دارد و من هم روی صندلی چرخ‌دار هستم. این ویژگی‌ها دلیل بر عدم توانایی انسان‌ها نیست. این موضوع فقط در باور آدم‌ها شکل می‌گیرد. اگر باور کردی که نقص داری، داری و اگر به خودت ایمان آوردی، همه چیز برای تو مطلوب خواهد شد.