در اولین مناظره انتخاباتی چه گذشت

دلایل قوی باید و معنوی
نه رگ های گردن به حجت قوی

نخستین مناظره نامزدهای ریاست جمهوری ایران زمانی برگزار شد که از لحظه آغاز آن، تمهیدات صورت گرفته و اوضاع و احوال حکایت از آن داشت که احتمال تکرار حوادث مناظره های سال های گذشته به همان شیوه اندک است ولی تکرار آن به شکل و زبانی دیگر دور از ذهن نیست. نشان دادن عکس های برخی از اصلاح طلبان که امروز در ایران نیستند، به گونه ای زمینه سازی برای برگرداندن اذهان بینندگان تلویزیون به سال های گذشته بود تا کنش ها و گزینش های مردم را تحت تأثیر قرار دهد. آنچه از همان لحظه های شروع مناظره چشمگیر بود، نشان از آن داشت که صفحه تلویزیون آرایش دو گروه از هر دو جناح را نشان می دهد. در هر جناح دو نفر تمایل داشتند که از برخورد و تقابل دوری کنند؛ بلکه با توجه به شرایط و اوضاع و احوال و امکانات کشور، برای احراز ریاست مدیریت اجرائی کشور راه کار های خود را ارائه دهند؛ بدون اینکه هیچ کدام برنامه ای اعلام یا در پاسخ به هر پرسش طرح خود در موضوع سؤال را بیان کنند. از آن سو دو نفر دیگر آقایان قالیباف و جهانگیری از همان آغاز، مناظره را تبدیل به صحنه حمله و دفاع کردند.

هریک در گفتار با زبانی که نشان از پندار و رفتار و سابقه کاری گذشته او بود، تک وپاتک را آغاز کردند. سردار قالیباف با دل پر از برخوردهایی که در روزهای قبل درباره ادعای افزایش درآمد ملی به دوبرابرونیم (که مقتضی رشد سالانه ٣٧/٥ درصد است) با او شده بود، با خشم و دلگیری تک کرد و رئیس دولت را مورد حمله قرار داد. یورش او که مستند به وعده های مشروط دکتر روحانی بود، پاتک های دکتر جهانگیری و پاسخ های مستدل او را به دنبال داشت که نشان می داد معاون اول به خوبی از اقدامات دولت در طول چهار سال گذشته آگاه بوده و نواقص اقدامات شهرداری در ١٢ سال تصدی قالیباف را هم می داند. او بدون اینکه مسائلی مانند واگذاری املاک شهرداری و پلاسکو را به میان آورد و ایجاد حساسیت کند، انگشت روی موضوعاتی در اقدامات شهردار گذاشت که بوده و ناگفته مانده است. آنچه مناظره را در دقایق آخر گرم کرد، نقل بی مورد جمله ای از اظهارات مهندس موسوی در انتخابات سال ١٣٨٨ نشان داد سنجیده سخن گفتن فراموش نمی شود ولی بی مورد نقل کردن آن چون کلوخ انداز است و پاداش آن سنگ. قالیباف در مقابل اظهارات سنجیده جهانگیری ساکت نماند و چون از او دستاویزی نداشت مجددا به رئیس جمهور حمله کرد و به وعده روحانی در سال ١٣٩٢ درباره ایجاد اشتغال برای چهار میلیون نفر استناد کرد.

آنچه قالیباف می خواست نشان دهد در صفحه تلویزیون دیده نشد ولی فضای مجازی در اندک زمانی پس از نشان دادن این ورقه سفید به کمک دکتر روحانی آمد و جواب او را داد؛ وعده اشتغال چهار میلیون نفر در آن سال مشروط به ورود ١٠ میلیون جهانگرد بود که اگر هریک هزارو ٣٠٠ دلار در ایران خرج کنند با ١٣ میلیارد دلار درآمد آن می توان برای چهار میلیون نفر شغل ایجاد کرد و معلوم شد آن گفته، مشروط بود و نامزد خشمگین، تمام گفته رئیس جمهور را ندیده بود. «برای هر دولتمردی در هر گفت وگو و مناظره ای ادب مرد به ز دولت اوست». آنچه در پایان باید گفت: در آستانه روز جهانی کارگر و روز معلم جای توجه به حقوق کارگران و معلمان که بیشترین زحمات و کمترین مزدها را دریافت می کنند. مانند همیشه خالی بود.

صالح نیکبخت، حقوق دان