تفاوت هایی از جنس زمان

امروز روز دیگری است, روز رویارویی با حریفی از جنس گذشته تا به حال ایران و سوریه بارها و بارها با هم بازی كرده اند اما ظاهرا این بازی با دفعات گذشته تفاوت هایی دارد

امروز روز دیگری است، روز رویارویی با حریفی از جنس گذشته. تا به حال ایران و سوریه بارها و بارها با هم بازی كرده اند اما ظاهرا این بازی با دفعات گذشته تفاوت هایی دارد. آخرین بازی های رسمی تیم ملی در جام جهانی و با تیم های مكزیك، پرتغال و آنگولا بوده و حالا به نظر می آید كه برای این بازی به ۱۰ سال پیش بازگشته ایم. ۱۰ سال قبل بود كه پیروزی بر سوریه آسان نمی نمود و فوتبال ایران به اندازه امروز اسم و رسمی نداشت.

جالب است كه برای دیداری از جنس ۱۰ سال قبل اظهاراتی چون «بازگشت مربی ایرانی» و «بازگشت به ۱۰ سال قبل» هم شنیده می شود. ایران و سوریه اگر در نگاه اول دیداری از اعماق تاریخ فوتبال ملی ما محسوب می شود اما بی تردید تغییراتی آشكار نسبت به سال های قبل به وجود آمده.سوری ها امروز در شرایطی پا به میدان ورزشگاه آزادی می گذارند كه این ورزشگاه نسبت به دوران ۱۰ سال قبل تفاوت های آشكاری داشته است.

اگر در آن روزها زمین آزادی به مرغزار و تپه و ماهوری به رنگ زرد شباهت داشت و تصاویر تلویزیونی با كیفیتی ضعیف و پایین تر از استاندارد روی آنتن می رفت حالا اوضاع با فاصله زیادی آبرومندتر شده است. فوتبال ایران از آن روزها تا به حال تجربه دو جام جهانی را پشت سرگذاشته و بالغ تر شده است. بلوغی كه در بسیاری از مولفه ها و عناصر بازی ملی و ورزشگاه ملی ما دیده می شود. در آن سو البته سوریه ای ها هم نسبت به سال های گذشته دچار تحولاتی شده اند اما نمودار پیشرفت آنها شیب بسیار كمی دارد.از جام جهانی فقط خوابش را دیده اند و در سطح آسیا هم هیچ عنوان قابل قبولی ندارند. با این حال باید برای هر حریفی به اندازه خودش احترام قائل بود و بر سعی و تلاش آن برای به دست آوردن موفقیت ارج گذاشت.

تیم ملی ایران با تمام قوا روبه روی سوریه می ایستد تا هم بازی را جدی گرفته باشد و احترام به حریف گذاشته باشد و هم اینكه دومین گام از مسیر تورنمنت بعدی اش را محكم بردارد.امروز تیم ملی با دعوت از لژیونرها و تمام داشته هایش در داخل مرزها دوباره به میدان می رود و این موضوع قابل اعتنایی است. اگرچه ایرادهای زیادی به تیم ملی فعلی گرفته می شود و كادر فنی هم از نیش رسانه ها در امان نیست اما باید گفت كه جمع و جور شدن همه اعضای تیم ملی در كنار هم پدیده مطلوبی است. بعد از چندپارگی تیم ملی در پایان بازی هایش در جام جهانی و مشكلات روزافزون ناشی از تغییرات مدیریتی در فدراسیون فوتبال، اتحاد و انسجام تیم ملی برای بازی امروز بسیار بااهمیت تلقی می شود. به هر حال تیم ملی ایران پس از اتمام جام جهانی مجددا در نقطه شروع تلاشی جدید برای چهار سال آینده قرار گرفته و كنار هم جمع شدن اعضای تیم ملی چیزی شبیه تجدید میثاق و عهدی دوباره است. بازیكنان ایران خوب می دانند كه پس از این بازی باید سراغ كره جنوبی بروند و بعد هم سربلند و استوار به مرحله نهایی جام ملت های آسیا در سال ۲۰۰۷ قدم بگذارند. میدانی كه ۲۸ سال است در آن عنوان قهرمانی نصیب ایران نشده و همین موضوع ذهن هواداران فوتبال ایران را می آزارد.

قهرمان چند دوره بازی های آسیایی همواره در این سال ها از رسیدن به جام سیمین ملت های آسیا محروم مانده است و حالا در آستانه حضور آتی تیم ملی در این مسابقات هستیم و اگر نیت قهرمانی و فائق آمدن بر حریفانی از جنس كره و ژاپن را داریم باید از همین امروز كارمان را شروع كنیم. بازی ایران و سوریه آغاز دوره جدیدی از تیم ملی است و نقطه عطف فوتبال ایران تلقی می شود. با توجه به این موضوع باید به خیل هواداران تیم ملی گوشزد كرد كه امروز هم مثل همیشه تیم ملی نیاز به حمایت آنها دارد و باید با تمام وجود روی سكوها رفت.

ممكن است كه برای هواداران عزیز تیم ملی این ذهنیت پیش آمده باشد كه بازی ایران و سوریه چندان پرهیجان نیست و می شود آن را از روی صفحه تلویزیون تماشا كرد اما بی تردید در این تجدید میثاق جای همه صد هزار نفر هوادار روی سكوها خالی است، امروز روز دیگری است برای همه، برای بازیكنان، برای امیر قلعه نویی و برای شما هواداران عزیز. این را به فال نیك بگیرید.