سالن تاریک سینما, سرپناه جاسوسان

سازمان اطلاعات و جاسوسی آمریکا "سیا" همواره در هالیوود نقش مشاور داشته، اما هیچکس درباره میزان دخالت سایه وار این سازمان در قلب سینمای دنیا کاملا مطمئن نیست. در این میان سینماروها از علاقه زیاد هالیوود به جاسوس ها اطلاع دارند. از تریلرهای جاسوسی و پس از جنگ "آلفرد هیچکاک" تا داستان های جنگ سرد و دهه پارانویایی۱۹۷۰ که در آن "سیا" در فیلم "سه روز کندور" در قالب سازمانی کنترل ناپذیر ترسیم شد تا دوران معاصر و سه گانه "بورن" و "مجموعه دروغ ها" فیلمسازان مجذوب جاسوس ها بوده اند.

اما چیزی که کمتر از آن اطلاع داریم میزان علاقه جاسوس ها به فیلمسازان است. در واقع حضور "سیا" در هالیوود داستان فریبکاری و براندازی است که به تصویر کشیدن آن روی پرده سینما غیرمحتمل به نظر می رسد. نمونه مشخص این مسئله ارتباط وزارت دفاع آمریکا و هالیوود است، هرچند این مسئله کمتر جنبه تبلیغاتی داشته است. پنتاگون سال های سال برای فیلمسازان نقش مشاوره ای داشت و نیروی انسانی و حتی تجهیزات نظامی در اختیار فیلمسازان قرار می داد و در قبال آن انتظار داشت نیروهای مسلح آمریکا در سینما خوب به نظر برسد. در مقابل رابطه "سیا" و صنعت فیلمسازی هرگز خیلی آشکار نبوده است. تنها در ۱۹۹۶ بود که اعلام کرد واحدی مشاوره ای در "سیا" برای فیلمسازان دارد. ریاست این دفتر را "چیس براندن" به عهده دارد که ۲۵سال در قالب یک مامور مخفی در واحد خدمات سری سازمان "سیا" کار می کرد.

هرچند او فردی سینمایی نیست، اما در هالیوود رابط های خاص خود را دارد: "براندن پسر عموی تامی لی جونز بازیگر برنده اسکار است." این درست که در ۱۲سال اخیر ارتباط "سیا" و "هالیوود" مورد تایید قرار گرفته، اما شروع این ارتباط به سال ها قبل برمی گردد و "سیا" در گذر زمان تاثیری ریشه دار اما نامرئی در هالیوود داشته است. به نوشته مهر; "باب بائر" مامور سابق سیا که کتاب های او مبنای تریلر سیاسی "سیریانا" بود به گاردین گفته: "مدیران استودیوها به واشینگتن می روند و با سناتورها و ماموران سیا گفتگو می کنند." اسنادی وجود دارد که نشاندهنده صحت ادعاهای "بائر" می باشد. "لوئیجی لوراشی" در اوایل دهه۱۹۵۰ رئیس بخش سانسور خارجی و داخلی استودیو پارامونت بود. اخیرا فاش شد او همزمان با "سیا" نیز همکاری می کرده و درباره نوع اعمال سانسور در فیلم ها برای بهبود تصویر آمریکا در خارج از کشور برای سازمان گزارش هایی می فرستاده است. گزارش های "لوراشی" نشان می دهد او تعدادی از فیلمسازان را قانع کرده بود برای مقابله با پروپاگاندای شوروی سابق درباره تبعیض نژادی در آمریکا، "کاکا سیاها" را در فیلم ها بصورت افراد "خوش لباس" نشان بدهند.

اما روایت روس ها بیشتر به واقعیت نزدیک بود.همین برخوردها باعث شد بعنوان مثال; "گراهام گرین" در ۱۹۵۸ با انتقاد از فیلم سینمایی "آمریکایی آرام" که از روی رمان او با موضوع جنگ ویتنام ساخته شده بود، آن را "یک پروپاگاندا برای آمریکا" بداند و نقش خود را در این فیلم انکار کند. "سیا" تنها فیلمسازان را راهنمایی نمی کرد، بلکه به آنها پول هم می داد.

سازمان در دهه۱۹۵۰ حقوق "مزرعه حیوانات" جرج ارول را خرید و بعد در ۱۹۵۴ هزینه ساخت روایت انیمیشنی و بریتانیایی آن را تامین کرد. دخالت سازمان اطلاعات و جاسوسی آمریکا در هالیوود چیزی است که همیشه حرف آن بوده، اما تنها در یک دهه اخیر علنی شده است. این روزها عادی ترین راه برای دخالت "سیا" در هالیوود نه سرمایه گذاری مستقیم یا بازنویسی فیلمنامه، بلکه کمک در زمینه مسائل مربوط به "واقعیت نمایی" است.

ماموران سابق سازمان بعنوان مشاور سر صحنه فیلم ها حضور دارند، هرچند ممکن است گروهی به این فکر کنند که آیا واقعا چیزی به اسم یک "مامور سابق" وجود دارد؟ با وجود تمایل ظاهری "سیا" به داشتن نقش مشخص تر در هالیوود، سخت می توان شفاف سازی تازه بدست آمده آن را خیلی جدی گرفت. گذشته از این، سازمانی مخفی که فعالیت مخفی ندارد به چه درد می خورد، حتی اگر بخشی از فعالیت های آن علنی باشد؟

اگر حقایق رویدادهای گذشته "سیا" هنوز فاش نشده و تنها بخشی از آن در اختیار افکار عمومی قرار گرفته، چطور می توانیم مطمئن باشیم این سازمان درباره فعالیت های فعلی خود راست می گوید. ممکن است جاسوس ما از سردسیر آمده باشد، اما او همچنان در سالن تاریک سینما برای خود سرپناه پیدا می کند.