استفاده اختصاصی ممنوع

خودروی دولتی دهه شصت، پیکان بود یا فوقش پاترول، اکثرا سفید یا آبی کمرنگ آسمانی با پلاک تابلوی «تهران ـ ۵۱» و البته آن عبارت نوشته شده با نستعلیق روی دو طرف در خودرو که: «وزارت... خودروی …

خودروی دولتی دهه شصت، پیکان بود یا فوقش پاترول، اکثرا سفید یا آبی کمرنگ آسمانی با پلاک تابلوی «تهران ـ ۵۱» و البته آن عبارت نوشته شده با نستعلیق روی دو طرف در خودرو که: «وزارت... خودروی دولتی، استفاده اختصاصی ممنوع!» عبارت تابلو بود و جایش هم تابلوتر، توی چشم همه مردم، هر کس که سواد داشت، می‌توانست بخواند و آن را درک کند.

آن وقت‌ها اگر کارمند یا مسوول دولتی با زن و بچه‌اش سوار این خودرو‌های دولتی می‌شد، بجز ترس از حفاظت و حراست و نگاه اتفاقی رییس و همکار، باید یک نگاه سنگین دیگر را تحمل می‌کرد، نگاه سنگین ممتد و معنادار و پرسش‌‌انگیز مردم، بخصوص وقتی خودروی دولتی حامل زن و بچه پشت چراغ قرمز گیر می‌کرد، این نگاه سنگین‌تر می‌شد، حتی آن کارمند یا مسوول دولتی باید تحمل کنایه‌های احتمالی را هم می‌داشت که «پیک‌نیک با خودروی دولت خوش می‌گذره؟»

آن عبارت «خودروی خدمت، استفاده اختصاصی ممنوع» یک نوع محرم دانستن مردم بود، معرفی بی‌هزینه خاطی به افکار عمومی در خیابان، یک محاکمه در خیابان حتی!

دهـــه‌ها گذشت، خیلی چیزها عوض شد، پیکان و پاترول و پلاک تهران ـ ۵۱ به تاریخ پیوست، پلاک‌ها ملی شد، پلاک دولتی شد پلاک ملی قرمز و باریک، آن عبارت آشنای «خودروی خدمت، استفاده اختصاصی ممنوع» هم به تاریخ پیوست؛ آن نگاه طلبکارانه و خجالت‌آور هم همین‌طور، آن هم به تاریخ پیوست، به همین سادگی تاریخ مصرف یک حس ملی و مردمی نسبت به سوءاستفاده از بیت‌المال تمام شد، آن کسی که دستور داد دیگر کلیشه «خودروی خدمت، استفاده اختصاصی ممنوع» را روی در خودرو‌های دولتی نقش نبندد، می‌دانست چه می‌کند؟!

بهمن هدایتی