پدران و مادران عزیز؛ نگران فرزندانتان نباشید!

نگرانی والدین برای فرزندانشان، امری عادی و طبیعی است. با این حال، نگرانی بیش از حد و حمایت زیاد از کودک، حتی اگر نیت آنها خیر هم باشد، اما به رشد شخصیت کودک صدمه می زند.
وقتی والدین …

نگرانی والدین برای فرزندانشان، امری عادی و طبیعی است. با این حال، نگرانی بیش از حد و حمایت زیاد از کودک، حتی اگر نیت آنها خیر هم باشد، اما به رشد شخصیت کودک صدمه می زند.

وقتی والدین نگران باشند، فرزندان این حالت را احساس می کنند و آنها نیز دچار دلواپسی می شوند. احساس حمایت پدر و مادر در هر ناراحتی کودک، باعث می شود که او جرأت انجام هیچ کاری را نداشته باشد و قدرت ریسک و امتحان کردن مسائل جدید در او تقریباً به صفر می رسد.

اعتماد به نفس؛ اساس استقلال

دلواپسی افراطی پدر و مادر، وابستگی کودک به والدین را افزایش می دهد و این احساس را به او تلقین می کند که «من تنها نمی توانم کاری انجام دهم، بدون آنها در خطر هستم». کودک نیاز دارد که گاه گاه از نگاه های پدر و مادر دور شود، با محیط اطرافش ارتباط برقرار کند و تجربیات جدید بیاموزد. اما این مسئله مهم محقق نخواهد شد اگر کودک احساس کند کوچکترین اعمال و حرکاتش زیر ذره بین مامان و بابا است و مادر آماده است که در هر موقعیتی خود را سریع به او برساند. توجه داشته باشید که سایه به سایه، مراقبش نباشید، تا او بتواند اعتماد به نفس و آزادی عمل پیدا کند.

علاقه وافر به حمایت از فرزند

بعضی مادران که البته تعداد آنها نیز کم نیست، به شدت نگران فرزندانشان هستند، به طوری که حمایت آنها جنبه افراطی پیدا کرده است. این رویه، می تواند نتایج منفی در رشد روانی کودک داشته باشد. این مادران نه تنها کوچکترین نیازهای فرزند خود را برطرف می کنند، بلکه از قبل نیز به دنبال خواسته های او هستند و هیچ گاه اجازه نمی دهند که فرزندشان با مفهوم آرزو آشنا شوند. در حالی که آرزو سهم مهمی در ساختار روانی کودک دارد. همچنین وقتی که کودک بفهمد مادر نمی تواند هر آنچه را که او دوست دارد برایش فراهم کند، انگیزه پیدا می کند تا به محیط پیرامون خود توجه کند و خود را از حصار رابطه شدید وابسته به مادر برهاند.

گروهی دیگر از والدین در تمام اوقات رفتارهای طبیعی و عادی با فرزندانشان دارند، اما در تعطیلات بیش از حد مراقب بچه ها هستند. این افراد خود را به خاطر گرفتاری های روزمره و کار مقصر می دانند که نمی توانند به خوبی به فرزندشان رسیدگی کنند و به همین دلیل تعطیلات را فرصتی برای جبران می دانند. اما بدانید که کوچولوهایی که استقلال کسب کرده اند، احتمالا به سختی این تغییر رفتار ناگهانی پدر و مادر را می پذیرند.

نکته آخر...

پدر و مادر بودن، از آغازین روزهای تولد کودک با شیوه استقلال و آزادی عمل همراه است. درحالی که اگر ما فرزند را وابسته به اعتماد خود تربیت کنیم، او نمی تواند مستقل باشد. به همین دلیل والدین باید شخصیت خود را بررسی کنند تا بدانند این نگرانی افراطی از کجا ناشی می شود. چنین دلواپسی های بیمارگونه ای معمولا ریشه در گذشته پدر و مادر و خصوصاً دوران کودکی آنها دارد.

مریم السادات کاظمی