بهانه گیری های غیرقابل قبول

اعتراض امیر قلعه نویی پس از دشت اولین شکست فصل در هفته دوم را اگر کنار دفاعیه علی دایی بگذاریم نه مقصر را می توانیم بیابیم و نه تقصیرکار را

اعتراض امیر قلعه‌نویی پس از دشت اولین شکست فصل در هفته دوم را اگر کنار دفاعیه علی دایی بگذاریم نه مقصر را می‌توانیم بیابیم و نه تقصیرکار را.

وقتی حق به جانب هر دو طرف دعواست توصیه و ارائه راهکار حل اختلاف در دستور کار دادگاه قرار می‌گیرد اما این مورد خاص از آن دست اختلافاتی است که نمی‌توان انتظار داشت یکی به سود دیگری کوتاه بیاید و پا پس بکشد.

سرمربی استقلال معترض است به اینکه سرمربی تیم ملی از روی عمد دو بازیکن کلیدی و بدون جایگزین او را به اردوی تیم ملی دعوت کرده و با این کار سیاستمدارانه هم استقلال را پیش از بازی هفته دوم با چالش بزرگ درانداخت و هم بخشی از خرده‌حساب‌های قدیمی خود با قلعه‌نویی را تسویه کرده است. وحید طالب‌لو و حسین کاظمی حقیقتا تنها بازیکنان بدون جایگزین استقلال هستند و شاید اگر هر بازیکن دیگری از این تیم به اردو دعوت می‌شد استقلال ناکام بزرگ هفته دوم لقب نمی‌گرفت.

سوءتفاهم‌ها از همین‌جا شدت می‌گیرد. قلعه‌نویی از کفاشیان می‌پرسد: «چرا طالب‌لو را دعوت کرد در حالی که می‌دانست ما دروازه‌بان ذخیره مطمئنی نداریم و چرا سراغ کاظمی آمد که مجبور شویم از یک مدافع به‌عنوان هافبک دفاعی استفاده کنیم؟‌» موضوع را اما می‌توان از زاویه دیگری هم نگاه کرد. امیر قلعه‌نویی تیمش را در فصل نقل و انتقالات طوری بست که در هر پست حداقل دو بازیکن آماده و قابل اتکا داشته باشد. اعتقاد ویژه او به طالب‌لو و کاظمی یک استثنا را کنار این استراتژی قرار داد. سرمربی استقلال روی این دو بازیکن به‌عنوان مهره‌های همیشه ثابت تیمش حساب کرد و شاید برای اجتناب از حاشیه‌سازی نیمکت‌نشینان اسم و رسم‌دار بازیکن شناخته‌شده دیگری را در این دو پست به خدمت نگرفت.

پرسش کلیدی ماجرا دقیقا همین‌جا شکل می‌گیرد. «آیا علی دایی به‌عنوان سرمربی تیم ملی حق ندارد به اندازه قلعه‌نویی نگاه ویژه‌ای به طالب‌لو و کاظمی داشته باشد؟»

وقتی سرمربی یک تیم باشگاهی چنین استثنایی را برای دو بازیکن تاثیرگذارش قائل می‌شود طبیعتا نظر سرمربی تیم ملی هم به سوی قابلیت‌های آنها جلب می‌شود. بنابراین اینجا می‌توانیم از واژه «سوءتفاهم» استفاده کنیم. علی دایی براساس وظیفه اصلی‌اش دو بازیکن مهم استقلال را به اردوی تیم ملی دعوت کرده و امیر قلعه‌نویی هم از اینکه در غیاب آنها نتیجه را واگذار کرده، شاکی است. دایی می‌تواند در پاسخ به منتقدانی که معتقدند تورنمنت بی‌کیفیت غرب آسیا ارزش دعوت از بهترین‌های باشگاه‌ها را نداشت از استدلال «مجبور هستم تیمی را که بازی تدارکاتی مناسبی نداشته در همین بازی‌ها محک بزنم» استفاده کند و البته این حق هم برای مربیان باشگاهی محفوظ است که نسبت به قانون «فقط بازی تیم‌هایی که سه یا بیش از سه ملی‌پوش دارند لغو می‌شود» معترض باشند. چه آنکه شاید ارزش یک بازیکن بعضا برای یک تیم بیش از سه بازیکن در تیم پرمهره دیگری باشد.

حتی می‌توان پا را فراتر گذاشت و علی دایی را در این دعوا محق دانست. او مختار است صرف‌نظر از قانون‌های فدراسیون هر تعداد ملی‌پوش را از هر تیمی به اردو دعوت کند و این نخستین اختیار یک سرمربی تیم ملی است. امیر قلعه‌نویی که مدعی بود تیمش را برای درخشیدن در سه‌جام بسته حالا اولین شکست را در غیاب دو بازیکن خود تجربه کرده و به دنبال مقصر می‌گردد.

اگر بلایی که سر روانخواه آمد دامنگیر طالب‌لو یا کاظمی هم شود آن وقت تکلیف تیمی که برای حضور در سه جام سنگین بسته شده بود، چیست؟