زندگی مهمتر از فیلمسازی است

كارگردانی هر بازیگری شیوه خاص خودش را دارد گروهی از آنها شم شهودی دارند بعضی طرفدار تمرین قبل از فیلمبرداری هستند و بعضی هم از آن متنفرند

•رابطه كارگردان _ بازیگر

كارگردانی هر بازیگری شیوه خاص خودش را دارد. گروهی از آنها شم شهودی دارند. بعضی طرفدار تمرین قبل از فیلمبرداری هستند و بعضی هم از آن متنفرند. بعضی اوقات هم پیش می آید كه شما به تمرین اصرار می ورزید با این كه می دانید بازیگرتان به این كار تن نمی دهد. مسئله مهم این است كه بازیگر جریان كار دستش بیاید. بازیگرها خیلی توی چشم اند. كارگردان ها در پشت دوربین در حال ساخت و ساز دنیای ما هستند در حالی كه بازیگرها در جلوی دوربین به افشای خود و احساساتشان مشغولند. مهمترین نكته این است كه شما بهترین فضا را برای آنها ایجاد كنید.

•تكامل تدریجی یك كارگردان

خواسته های من فیلم به فیلم كامل تر شد. از هر تجربه ای درس های زیادی آموختم. وقتی كه كارم را شروع كردم به این نكته پی نبرده بودم كه می توانم از خلق ریتم صحنه موردنظرم به هنگام كارگردانی و كار با بازیگرها لذت ببرم. همیشه با خودم فكر می كردم می بایست حس و حال موردنظرم را در اتاق تدوین درست كنم. در فیلم «و مادرت رو هم» كه اتفاقاً تقطیع های خیلی كمی دارد چیزهای فراوانی یادگرفتم، یادگرفتم فیلمسازی چقدر می تواند مفرح باشد.

•رابطه كارگردان _ فیلمبردار

امانوئل لابزكی برای من آدمی فراتر از یك فیلمبردار یا نورپرداز است. او یك راوی قهار است. هر وقت كه مشغول نوشتن فیلمنامه هستم حتماً درباره كارآمدی شیوه روایتم با او بحث می كنم. من و او همیشه سعی می كنیم تا شیوه های ممكن روایی متفاوت و نویی در نظر بگیریم و این قضیه تنها به روایت درون فیلمنامه محدود نمی شود و در حقیقت به حوزه روایی تصاویر فیلم هم تسری پیدا می كند. او از همان مراحل اولیه كار در لحظه لحظه خلق فیلم با من شریك است.

•شادی روح و جسم راهی برای رسیدن به ذوق هنری

اخیراً متوجه این نكته شده ام كه هر چه بیشتر در آغوش زندگی فرورفته ام، زندگی برایم از هر چیز دیگری مهم تر شده است. پیش از این در نظرم فیلم بر همه چیز ارجحیت داشت و زندگی ام كاملاً در خدمت فیلم بوده ولی در حال حاضر با آسودگی خاطر بیشتری امكان فیلمسازی در ذهنم را مرور می كنم. موقع كار دیگر دست و دلم نمی لرزد. من خوشحالم، نسبت به امور زندگی كنجكاوم و از جریان زندگی لذت می برم. لذت می برم از این كه زندگی آزمون های زیادی را در سر راه ما قرار داده است. می خواهم كمی از دنیای فیلمسازی جدا شوم و به نظاره زندگی دوروبرم بنشینم و دریابم در این دنیا چه نقشی برعهده من است.

•هنر قصه گویی

مهم این است كه حرفی برای زدن داشته باشید. چیزی برای گفتن. نه قصه گفتن فقط برای قصه گفتن. باید چیزی در دل قصه تان باشد. هر چه قصه تان شخصی تر و به دنیای احساسی و ذهن شما نزدیك تر باشد مطمئناً محصول نهایی اثر جذاب تری از كار در می آید. حال تنها وظیفه شما یافتن شیوه ای نو و جذاب برای روایت است.

•تضاد سیستم درجه بندی سنی نمایش فیلم ها در آمریكا و مكزیك

در آمریكا بحث دیگری مطرح است چون اول از همه آنجا كشور من نیست و همین باعث تفاوت های بسیاری می شود. مسئله بعدی اینكه در آمریكا سیستم درجه بندی از طرف دولت اعمال نمی شود. MPAA ماهیت اصلی هالیوود است. شما می توانید به شیوه و نوع نگاه آنها انتقاد كنید و آن را به چالش بكشید اما به هر حال قصه در اینجا فرق می كند.

•درس به یادماندنی

واقعاً از ساخت «آرزوهای بزرگ» احساس افتخار می كنم. به هنگام ساخت این فیلم _ بیشتر از تمام فیلم هایی كه تا به حال ساخته ام- مطالب فراوانی آموختم. دلیلش هم این است كه بعضی وقت ها شما از اشتباهاتتان می آموزید. در آن فیلم بزرگترین اشتباه من این بود كه با تكبر و نخوت فراوان فكر می كردم می شود ایرادات فیلمنامه را به هنگام فیلمبرداری رفع كرد و من یاد گرفتم ایرادات فیلمنامه باید روی كاغذ حل شود نه جای دیگر.

همچنین فهمیدم نمی توان بیش از اندازه به تصاویر چیزهایی كه در فیلمنامه نیست بها داد.

فیلم شناسی:

تاریخ عشق (۲۰۰۶)، خاطرات فرار (۲۰۰۶)، مكزیك ۶۸ (۲۰۰۶)، فرزندان مردها (+ فیلمنامه ۲۰۰۵)، هری پاتر و زندانی آزكابان (۲۰۰۴) و مادرت رو هم (+ تدوین و فیلمنامه ۲۰۰۱)، آرزوهای بزرگ (۱۹۹۸)، شازده كوچولو (۱۹۹۵)، عشق دوران جنون (+ تدوین ۱۹۹۱) و...