علم و دانش علی(ع)

سرچشمه همه علوم پس از خداوند، پیامبر اعظم است.
علی ابن ابی طالب می فرمایند: «دانش اصلی پیرامون برخی از اشیا به عنوان علم غیب در نزد خدا است. ولی غیر از آن دانش هایی را خداوند به پیامبرش …

سرچشمه همه علوم پس از خداوند، پیامبر اعظم است.

علی ابن ابی طالب می فرمایند: «دانش اصلی پیرامون برخی از اشیا به عنوان علم غیب در نزد خدا است. ولی غیر از آن دانش هایی را خداوند به پیامبرش آموخت و پیامبر(ص) نیز آن را به من تعلیم داد و دعا کرد تا سینه ام پذیرای آن ها گشته و آنها را دریابد.»(خطبه ۱۲۸ نهج البلاغه)

شاعران فارسی گوی نیز در قالب تلمیح و یا اقتباس به موارد ذکر شده، اقیانوس بی کران علم علی(ع) را با ابیات زیر ترسیم نموده اند:

نه هر کو بر فراز منبر آید

«سلونی» گفتن از وی درخور آید

«سلونی» گفتن از ذاتی است در خور

که شهر علم احمد را بود در

دیوان وحشی بافقی

رهی از آفرینش مدعی تو

در گنجینه سر خدا تو

در علم نبی غیر از علی کیست

زهستی مدعی غیر از علی چیست؟

دیوان وحشی بافقی

زتخت گاه «سلونی» از آن علم بفراخت

که بود مملکت لو کشف مسخر او

به حکم قاطع کشورگشای مصطفوی

نبی مدینه علم آمد و علی در او

دیوان خواجوی کرمانی

چنین که علم تو را نیست منتها شاید

گر اعتراف نمایم که عالم است قدیم

دیوان ملک الشعرای بهار

آن که بر اسرار قرآن گفت من یکتا علیم

آن که بر عرش «سلونی» گفت من تنها مکینم

دیوان الهی قمشه ای

«هل اتی» قدر و «سلونی» علم و لاهوتی مقام

ملک دین را تاجدار لافتی علی است

دیوان الهی قمشه ای

خرمن دانش مراست و آن دگران خوشه چین

خوشه به خرمن کس به تحفه نتوان برد

ذره بر آفتاب مردم جاهل نهد

قطره ای سوری ژرف بحر، کودک نادان برد

دیوان ملک الشعرای بهار

علم علی نه مقال است عن فلان

بل علم او چو در یتیم است بی نظیر

اقرار کن بدو و بیاموز علم او

تا پشت دین قوی کنی و چشم دل قدیر

دیوان ناصرخسرو

زهی احاطه علم تو آن چنان که تو را

ز نکته ای شده مکشوف سرچار کتاب

دیوان وحشی بافقی

به سرگنجی که یزدان در دل احمد نهاد

جز علی گنجور نی و جز علی بندار نیست

دیوان ناصروخسرو

کو محمد(ص) که سر ما اوحی

با احبا و اولیا گوید

کو علی آن در مدینه علم

تا زحق شمه ای به ما گوید

دیوان فیض کاشانی

من علی شاه ولایت به دو عالم سمرستم

شهر علم است رسول الله و من باب و در هستم

دیوان شهریار

علی خوشه چرخ آرانی