شب قدر

شب قدر واژه ای قرآنی است این شب در قرآن, در سوره قدر, با صفت «مباركه» یاد شده و بهتر از هزار ماه دانسته شده است « انا انزلنه فی لیله مباركه» و «لیله القدر خیر من الف شهر »

شب قدر واژه‌ای قرآنی است. این شب در قرآن، در سوره قدر، با صفت «مباركه» یاد شده و بهتر از هزار ماه دانسته شده است. « انا انزلنه فی لیله مباركه» و «لیله القدر خیر من الف شهر »

(ما قرآن را در شب مبارك فرو فرستادیم) و (شب قدر از هزار ماه برتر است) .

در شب قدر، همه امورات عالم اندازه‌گیری می‌شود و به تصویب حجت خدا در هر زمان می‌رسد. دقیقاً معلوم نیست شب قدر كدام شب است؛ گروهی آن را در طول سال محتمل می‌دانند و گروهی در ماه رمضان، گروهی یكی از ۱۲ شب آخر این ماه و گروهی یكی از شب‌های بیست و یكم، بیست و سوم و نوزدهم ماه رمضان را شب قدر می‌دانند. شیعیان نیز عموماً شب بیست و سوم را شب قدر می‌دانند.

این شب دارای اعمال فراوانی است كه در كتب دعایی مذكور است. خوابیدن در شب قدر مذموم و شب‌زنده‌داری در آن مستحب است.

بنا بر روایات، روز قدر هم به اندازه شب قدر ارجمند است. دعا و استغفار در شب قدر، وظیفه دانسته شده است و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بر دعا در آن و طلب عافیت از خداوند تأكید فرموده است.

●فضیلت شب قدر

شب قدر از شب‌های مقدس و متبرك اسلامی است. خداوند در قرآن مجید از آن به بزرگی یاد كرده و سوره‌ای نیز به نام «سوره قدر» نازل فرموده است.در تمام سال، شبی به خوبی و فضیلت شب قدر نمی‌رسد. این شب شب نزول قرآن، شب فرود آمدن ملائكه و روح نیز نام گرفته است.عبادت در شب قدر برتر از عبادت هزار ماه است. در این شب، مقدرات یك سال انسان‌ها و روزی‌ها، عمرها و امور دیگر مشخص می‌شود.ملائكه در این شب بر زمین فرود می‌آیند، نزد امام زمان علیه السلام می‌روند و آنچه را برای بندگان مقدر شده بر ایشان عرضه می‌دارند.شب‌زنده‌داری و تلاوت قرآن و مناجات و عبادت در این شب، بسیار توصیه و تأكید شده است.در بعضی از تفاسیر آمده است كه روزی پیامبر اكرم فرمود:«یكی از بنی اسرائیل لباس جنگ پوشید و هزار ماه (هشتاد سال) از تن بیرون نیاورد و پیوسته مشغول یا آماده جهاد فی سبیل الله بود.»

یاران پیامبر تعجب كردند و آرزو كردند چنین فضیلت و افتخاری برای آنها نیز میسر شود؛ در این هنگام بود كه سوره قدر نازل شد و بیان شد كه « شب قدر از هزار ماه عبادت و جهاد برتر است.»

منابع:

المیزان، ج ۱۸، ص ۱۳۸

مفاتیح الجنان

تفسیر نمونه ج ۲۷ ص ۱۸۱

مجمع البیان ج ۱۰ ص ۴۰۵