راهبرد آمریکا در افغانستان دورنما و تردیدها

در روز برپایی اجلاس ناتو, دود سیاهی بر فراز استراسبورگ , شهر شرقی فرانسه دیده می شد در این نشست سران ناتو بر حمایت کوتاه مدت از حضور نیروهای ائتلاف در افغانستان موافقت کردند در این نشست با اعزام حداقل نیروها به افغانستان موافقت شد, اما نیکلا سارکوزی, رئیس جمهور فرانسه با اعزام نیروهای کمکی مخالفت کرد

در روز برپایی اجلاس ناتو، دود سیاهی بر فراز <استراسبورگ>، شهر شرقی فرانسه دیده می‌شد. در این نشست سران ناتو بر حمایت کوتاه مدت از حضور نیروهای ائتلاف در افغانستان موافقت کردند. ‌در این نشست با اعزام حداقل نیروها به افغانستان موافقت شد، اما نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه با اعزام نیروهای کمکی مخالفت کرد. ‌توانایی ناتو برای پیروزی بر طالبان در افغانستان یک آزمون حیاتی برای قدرت و هماهنگی ائتلافی است که برای فضای جنگ سرد تشکیل شد و امروز تردید فزاینده‌ای در اروپا درباره اینکه آیا افزایش نیروهای نظامی در افغانستان ثبات را به این کشور بازخواهد گرداند، وجود دارد. ‌

معترضان در راهپیمایی‌های خود یک هتل را به آتش کشیدند. <میشل اوباما>، همسر رئیس جمهوری آمریکا و <کارلا برونی سارکوزی>، همسر رئیس جمهوری فرانسه به دلیل افزایش ناآرامی‌ها بازدید خود را از بیمارستانی در این شهر لغو کردند. ‌

تظاهرات فرانسویانی که قصد نفوذ به مرکز استراسبورگ را داشتند، با ممانعت نیروهای نظامی و گازهای اشک‌آور مواجه و در نهایت منجر به متفرق شدن این افراد شد. اما دلیل این آشوب گسترده چیست؟‌

● برقراری ارتباط با طالبان‌

‌ برای بررسی استراتژی جدید آمریکا در افغانستان باید به فضای قبل از برپایی اجلاس ناتو بازگشت. برقراری ارتباط با طالبان، بخشی از این راهکار است.

درخواست باراک اوباما برای خارج کردن اعضای میانه‌روی طالبان از انزوا با شک و تردید شخصیت‌های برجسته مخالف مواجه شد که هشدار دادند: مادامی که دولت حامد کرزای ضعیف و فاسد بنظر می‌رسد، همکاری با شبه نظامیان با شکست مواجه خواهد شد.

روزنامه ایندیپندنت با انتشار مطلب فوق در این زمینه نوشت؛ باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا، با تکرار استراتژی عراق، ایده برقراری ارتباط با آن دسته از اعضای میانه‌روی طالبان را که از افراط گرایی القاعده بیزار هستند و احتمالا آماده تغییر مواضع خود هستند، مطرح کرده است. ‌

باراک اوباما در مصاحبه‌ای اظهار داشت که بخشی از موفقیت در عراق شامل برقراری ارتباط با افرادی بود که ما آنها را بنیادگرایان اسلامی می‌دانستیم، ولی به خاطر بیزاری از تاکتیک‌های القاعده در عراق مایل به همکاری با ما بودند. ممکن است فرصت‌های مشابهی در افغانستان و پاکستان وجود داشته باشند. ‌

اما شخصیت‌های مخالف هشدار دادند که گروه‌های شبه نظامی زمانی که تصور کنند در حال پیروزی هستند، به ندرت عرصه را واگذار می‌کنند. <اشرف غانی>، وزیر دارایی سابق افغانستان که یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری افغانستان در ماه اوت است، اظهار داشت: من بیاد ندارم که حتی بخشی از روند صلح، از طریق مذاکرات و از موضع ضعف و بن بست با موفقیت حاصل شده باشد. ‌

یک سخنگوی طالبان گفت که این فتح باب از سوی رئیس‌جمهوری آمریکا یک نشانه‌ ضعف است و با بیان اینکه مبارزان <میانه‌رو> به راحتی تغییر موضع خواهند داد، آب سردی را روی این نظریه ریخت. ‌

‌<قاری یوسف احمدی>، سخنگوی طالبان نیز گفت: آنها می‌گویند که خواستار گفت‌وگو با میانه‌رو‌های طالبان هستند، ولی نمی‌توانند چنین افرادی را پیدا کنند، زیرا ما در هدف مبارزه برای آزادی و برقراری نظام اسلامی در افغانستان متحد هستیم. ‌وی افزود: سخنان اوباما بازتاب این حقیقت است که آمریکایی‌ها خسته و نگران شده‌اند. ‌

باراک اوباما در مصاحبه‌ای اذعان داشت که اوضاع افغانستان بسیار پیچیده‌تر از وضعیت عراق است؛ اما گمان نمی‌رود که تغییر رویکرد وی در قبال طالبان به معنی یک مذاکره صلح جامع با رهبری طالبان باشد، بلکه تلاش برای کشف فرصت‌ها در سطح محلی برای تشویق شبه نظامیان به گرویدن به دولت است. ‌

‌<هارون میر>، یک تحلیلگر سیاسی و مشاور سابق احمد شاه مسعود، گفت که حتی شبه نظامیان خرده پا در این برهه که طالبان خود را در آستانه پیروزی در برابر دولت افغانستان و حامیان خارجی‌اش می‌داند، برای به زمین گذاشتن سلاح‌هایشان متقاعد نخواهند شد. ‌

وی افزود: آشتی در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ که دولت بر طالبان چیره بود، ایده فوق‌العاده‌ای بود، ولی اکنون همه چیز بر وفق مراد طالبان است. آنها در آستانه فتح کابل هستند و هیچ انگیزه‌ای برای پیوستن به جناح دولت ندارند. ‌

اما اظهارات اوباما بیانگر یک تغییر در رویکرد رسمی آمریکا در قبال جنبش بنیادگرایی است که به القاعده در سال‌های منتهی به حملات ۱۱ سپتامبر پناه داد. مقامات آمریکایی تا همین اواخر نگران این بودند که افکار عمومی آمریکا چنین رویکردی را در قبال طالبان تحمل نکند. ‌

حامد کرزای رئیس جمهور افغانستان، ضمن استقبال از سخنان اوباما آنرا <اخبار خوشی> توصیف کرده و گفت: <این سخنان بیانگر تایید موضع سابق ما است و ما آنرا می‌پذیریم و تحسین می‌کنیم؛> اما کرزای اغلب علاقه بیشتری به گشایش باب صلح با رهبران ارشد طالبان نشان داده و حتی به ملاعمر، رهبر طالبان و حاکم افغانستان از سال ۱۹۹۶ تا زمان حمله آمریکا، قول داد که اگر وی به افغانستان بازگردد، از وی در برابر بازداشت احتمالی از سوی آمریکا حفاظت می‌کند. ‌

البته تاکنون تلاش اندکی برای متقاعد کردن شبه نظامیان خرده پا برای تغییر موضع آنها صورت گرفته است. به گفته دیپلمات‌های غربی بر کمیسیون برقراری آشتی تاکنون به شکل ضعیفی نظارت شده است. به رغم اشتیاق اوباما برای یک تلاش مجدد، پیشرفت در این زمینه، احتمالا در افغانستان که افکار عمومی نسبت به طالبان در امتداد سیاست‌های منطقه‌ای و نژادی است، کند پیش خواهد رفت، اما برخی مقامات غربی، از جمله وزیر دفاع فرانسه، معتقدند که مبارزات انتخابات ریاست جمهوری آتی، می‌تواند به انجام گفت‌وگوهای صلح بین شبه نظامیان و دولت کمک کند. ‌

● یک هشدار ‌

در این میان، فاکس نیوز با انتقاد از سیاست اوباما در قبال طالبان نوشت: نیروهای طالبان نشان داده‌اند که یکدست هستند و دارای اجزای میانه‌رو نیستند و در چند سال گذشته قدرت زیادی یافته‌اند، اوباما در تلاش است تا آنها را ریشه‌کن کند اما قادر به این کار نخواهد بود. ‌

شبکه خبری فاکس نیوز در تفسیری درباره رویکرد گفتمان اوباما در مسائل خارجی نسبت به گفتگو با عناصر طالبان در افغانستان و پاکستان برال حل وفصل مسائل این منطقه هشدار داد. ‌

در این مطلب آمده است که اوباما چندماه پس از آغاز کار ریاست جمهوری به سمت گفتگو با کشورهایی مانند سوریه، ایران و روسیه روی آورده و بدین ترتیب خواهان عمل به وعده انتخاباتی خود در مورد نزدیک شدن به مخالفین به امید حل و فصل مسائل در مسیر تقویت نفوذ آمریکا در جهان شده است، اما موضوع گفتگو با طالبان بحث انگیز است. ‌وی در مصاحبه با نیویورک تایمز به موفقیت ارتش آمریکا در متقاعد کردن شورشیان سنی در عراق برای رویگردانی از القاعده اشاره کرده و گفته که اقدامی مشابه در قبال عناصر میانه‌رو طالبان در افغانستان و پاکستان را مورد توجه قرار داده است. وی می‌گوید محتملا فرصت های مشابهی در این منطقه وجود دارد، اما برخی از تحلیل گران سیاست خارجی از موضوع گفتگو با طالبان بر آشفته‌اند. ‌

به گفته <دیوید ریتگرز> تحلیلگر خط‌مشی‌های حقوقی در موسسه <کاتو> که مدت‌ها همراه نیروهای ویژه آمریکا در افغانستان به سر برده، موضوع تماس با طالبان افراطی‌ترین اقدامی است که آمریکا تاکنون در قبال مخالفین خود درنظر گرفته است. به نظر وی، مذاکره با میانه‌روها در سطوح محلی که برخی نیز محتملا زیر چتر طالبان قرار می‌گیرند، امری ممکن و با ارزش است، اما هرگونه تلاش برای ایجاد اختلاف میان طالبان برای غلبه برآنان محتملا شکست خواهد خورد و اوباما با طرح علنی این مطلب به رهبری طالبان قدرت تبلیغاتی داده است.

وی می‌گوید آنان در واقع در یک موضع قدرت برای مذاکره قرار دارند و در این شرایط ما چه چیزی می توانیم به آنها ارائه کنیم. وی می گوید: طالبان در موقعیتی مشابه سنی های عراق قرار ندارند، زیرا به سنی های عراق می‌توان انگیزه مالی داد، اما بسیاری از طالبان پول مواد مخدر را در اختیار دارند و از نظر اقتصادی مستقل هستند. ‌

برخی نیز در مورد قلیل بودن تعداد میانه‌روها و میزان نفوذ آنان تردید روا داشته‌اند. <سیمون هندرسون> در موسسه سیاست گذاری خاورنزدیک در واشنگتن می‌گوید که مطمئن نیست عوامل میانه رو در بین طالبان وجود داشته باشند، اما ارزش دارد که کوشش شود به عناصری منعطف در طالبان نزدیک شد. به گفته وی، طالبان رشدی سرطانی داشته که اوباما می خواهد آن را ریشه‌کن کند، اما قادر به این کار نخواهد بود.

‌<بارنت روبین> کارشناس افغانستان در مقاله ای در نشریه <فارین افرز> از دولت آمریکا موکدا می خواهد که میان مخالفین سیاسی آمریکا و تروریست‌های بین‌المللی مانند القاعده فرق بگذارد. ‌

وی توافقی را قابل تصور می داند که بر اساس آن طالبان از استفاده از خاک افغانستان برای اقدامات تروریستی بین‌المللی منع شود و در مقابل آمریکا و ناتو به عملیات نظامی در آن کشور پایان دهند. به گفته وی، هر قراردادی که در آن طالبان یا دیگر شورشیان از القاعده تبری جویند، زمینه‌ساز یک شکست استراتژیک برای القاعده خواهد بود.

● فقدان راهبرد مشخص‌

از دیگر سو، یک نشریه آمریکایی با اشاره به اعلام رئیس جمهوری آمریکا برای اعزام ۱۷ هزار سرباز دیگر به افغانستان و لشکرکشی تازه به این کشور، تاکید می‌کند که اوباما هنوز راهبرد مشخصی برای این کشور ندارد و بدون این راهبرد، امکان موفقیت وجود ندارد.‌

نشریه <پراگرسیو> با اشاره به این که باراک اوباما قبل از تدوین راهبرد، تصمیم به تشدید جنگ نموده، نوشت: <اوباما قبلا اعلام کرده بود که قصد دارد با اعزام ۱۷ هزار نیروی اضافی به افغانستان، جنگ در این کشور را شدت بخشد. اما در سخنرانی خود خطاب به اعضای کنگره تصدیق کرد که هنوز در حال تدوین یک راهبرد جامع برای افغانستان و پاکستان است.‌

به نوشته این نشریه؛ منطقی است این راهبرد قبل از اعزام نیروها تدوین گردد نه بعد از آن. همانگونه که سناتور دموکرات <جان کری> گفت: اگر فقط به اعزام سرباز بسنده کنیم و ۲۰ یا ۳۰ هزار نفر دیگر را به افغانستان بفرستیم، در این صورت مسیر اشتباهی را پیموده‌ایم.‌

در ادامه این مقاله به تاریخ شکست امپراتوری‌های بزرگ در این کشور اشاره شده و آمده است: افغانستان گورستانی برای امپراتوری‌ها بوده است. انگلیسی‌ها و شوروی درس بزرگی از افغانستان گرفتند. همه این امپراتوری‌ها قبل از اینکه بتوانند در این سرزمین به پیروزی برسند، از آنجا بیرون رانده شدند، پس چرا فکر می‌کنیم که تلاش آمریکا نتایج متفاوتی به بار خواهند آورد؟

حوادث افغانستان نشانی از پیشرفت ندارند. طالبان هشت سال بعد از اینکه توسط نیروهای آمریکایی از کابل بیرون رانده شدند، باز در حال احیا هستند. یکی از دلایل این امر نارضایتی فزاینده محلی از کشته شدن افغان‌ها به دست سربازان آمریکایی است. ‌

بر اساس گزارش‌های سازمان ملل؛ آمریکا و متحدانش حدود یک هزار غیرنظامی از زن و کودک و افراد سالخورده را مستقیما کشته‌اند. در جولای گذشته، تنها در یکی از حملات هوایی آمریکا، ۴۷ شهروند غیرنظامی که عازم مراسم عروسی بودند کشته شدند. از این تعداد ۳۹ نفر زن و بچه بودند. ‌

این نشریه می‌افزاید: خشم افغان‌ها از نیروهای خارجی در حال افزایش است. تحقیقی که مشترکا توسط شبکه خبری <بی.بی.سی> و <ای.بی.سی> تهیه شده بود، نشان داد که ۹۰ درصد افغان‌ها مخالف طالبان هستند، اما تنها نیمی از آنها نظر مساعدی نسبت به آمریکا دارند.‌در حدود ۵۶ هزار نیروی ناتو در افغانستان مستقر هستند که از این تعداد ۱۸ هزار نفر را سربازان آمریکایی در قالب ناتو تشکیل می‌دهند. ضمن این که ۱۹ هزار سرباز دیگر آمریکایی در افغانستان وجود دارند. اما حضور آنها باعث شده است که تعداد بیشتری از افغان‌ها کشته شوند. ‌

پراگرسیو می‌افزاید: <به نظر نمی‌رسد که ۱۷ هزار جفت پوتین دیگر که بدون راهبرد مشخص به افغانستان اعزام می‌شوند، موفقیتی در پی داشته باشند.>‌

به جای سربازان بیشتر باید به دنبال مذاکره و دیپلماسی باشیم که افغانستان، پاکستان، منطقه و تمام گروه‌های درگیر از جمله طالبان را در برگیرد. ‌

● نخستین گام‌ها

در چنین شرایطی، دولت اوباما نخستین گام را برای اعمال تغییرات در افغانستان برداشت.‌

ریچارد‌هالبروک، نماینده اعزامی دولت اوباما به افغانستان در اقدامی مشترک با حامد کرزی طرحی را برای کاهش تلفات غیر نظامیان افغان ناشی از حملات نیروهای آمریکایی در این کشور اعلام کرد؛ طرحی که هدف نهایی از آن، کاهش نارضایتی شدید مردم افغانستان از عملکرد نیروهای آمریکایی در حمله به منازل غیرنظامیان افغان به بهانه استفاده طالبان از آن اماکن بود.

به گزارش سازمان ملل متحد، سال گذشته ۷۰۰ غیرنظامی افغان بر اثر حملات هوایی آمریکایی‌ها و نیروهای ائتلاف تحت رهبری آمریکا کشته شده‌اند که موجب نارضایتی شدید مردم از عملکرد نیروهای خارجی در افغانستان شده است.

بر اساس طرح اتخاذی توسط‌هالبروک و کرزی، از این پس قبل از هر حمله نیروهای ائتلاف و آمریکایی به اهداف مشکوک به حضور طالبان، در مورد این اماکن توسط منابع افغان تحقیق بعمل خواهد آمد. ‌هنوز مشخص نیست این طرح تا چه اندازه موجب کاهش تلفات غیر نظامیان افغان خواهد شد. ‌

تصویب طرح مذکور مبین وقوف مقامات آمریکا به نارضایتی از عملیات نیروهای آن کشور در حمله به غیر نظامیان افغانستان است و در عین حال تلاشی است برای پاسخ دادن به دغدغه‌های دولت افغانستان در مورد شیوه عملکرد آمریکا در افغانستان. ‌

● تنش در روابط آمریکا با کرزی‌

همزمان باید توجه داشت که آمریکا نیز از عملکرد حامد کرزی راضی نیست و اخیرا ابراز این نارضایتی حتی به شکاف موجود میان دو دولت افزوده است. ‌

براساس این گزارش؛ آمریکا بر این عقیده است که دولت افغانستان به اندازه کافی موفق به سازماندهی نیروهای خود برای مبارزه با طالبان نشده است و از طرف دیگر به دلیل وجود فساد گسترده در دولت افغانستان، نتوانسته پیشرفتهای مورد انتظار مردم را در تامین امنیت و عرصه‌های اقتصادی محقق کند؛ امری که مورد موافقت کرزی نیست. ‌

اخیرا دولت اوباما تنی چند از رهبران افغانستان را به واشنگتن دعوت کرد، اما از کرزی دعوتی به عمل نیاورد؛ تصمیمی که به معنای آشکار کردن نارضایتی واشنگتن از سیاستهای کابل تلقی شده است. ‌

به نظر می‌رسد بر خلاف زمان آغاز به کار دولت کرزی در افغانستان، آنچه او را در کنار آمریکا نگاه می‌دارد، ضرورت مبارزه با دشمن قوی مشترک یعنی طالبان است تا وحدت رویه و نزدیکی سیاسی میان طرفین. ‌

اینگونه است که می‌توان گفت گرمای روابط کرزی با بوش، به سردی در روابط وی با اوباما گراییده است.‌

تنش میان دولت افغانستان و دولت جدید آمریکا به حدی است که کرزی این مسئله را به صراحت گفته است.‌

لحن آمریکا و افغانستان در روابط با یکدیگر در مقایسه با هشت سال روابط گرم کرزی با دولت بوش، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا، دچار تغییر ناگهانی شده است، اما اکنون دولت اوباما پر از کسانی است که ماموریتشان سرکوبی طالبان و القاعده است؛ خواه این کار با کمک کرزی انجام شود یا اینکه با کمک دولتی به غیر از دولت کرزی صورت پذیرد.‌

هیلاری کلینتون، وزیر خارجه آمریکا در جلسه کسب تاییدیه از سنا، با انتقاد از عملکرد دولت افغانستان تاکید کرد که دولت این کشور را فساد فرا گرفته است. وی همچنین افغانستان را کشور تولید‌کننده مواد مخدر توصیف کرد.‌

برای انتخابات ماه اوت، از هم‌اکنون رقبای بالقوه‌ای برای کرزی ظاهر شده‌اند که از جمله آنها <علی جلالی> وزیر کشور سابق افغانستان است.‌

علی جلالی نیز گفته است که بدون کمک آمریکا، افغانستان نمی‌تواند به ثبات و امنیت برسد، ارتش خود را سامان دهد و سرمایه‌گذاری آمریکا برای توسعه و عمران و آبادانی افغانستان ضروری است.‌

کرزی پیش از این گفته بود که دولت وی با دولت آمریکا وارد مسابقه کشتی ملایمی شده، اما اکنون با رویکرد تازه آمریکا در قبال افغانستان، به نظر می‌رسد که کرزی مجبور شود در قوانین بازی دیپلماسی خود، تجدیدنظر کند.‌دولت اوباما از دولت کرزی به علت عملکرد ضعیف وی در مقابله با تولید و تجارت مواد مخدر، ناتوانی در مبارزه با طالبان و بالاخره اجرا نکردن سیاست‌های مورد نظر آمریکا در افغانستان، ناراضی است.‌

در مقابل، کرزی هم آمریکا را متهم کرده است که به علت توجه بیش از حد به عراق، از مشکلات افغانستان غافل شده است.‌

● دگرگونی ضروری‌

در بحبوحه چنین تحولاتی موسسه صلح آمریکا، وابسته به کنگره، در گزارشی اعلام کرد که افغانستان به راهبرد جدید و فوری نیاز دارد.‌در حالی که باراک اوباما به عنوان فرمانده کل ارتش آمریکا در تدارک اعزام نیروی بیشتر به افغانستان است، کارشناسان این موسسه اعلام کردند که همه چیز در افغانستان از دست نرفته است، اما برای ریشه‌کنی حملات شبه نظامیان، به تدابیر جدید و فوری نیاز است که ممکن است <تغییر قاعده بازی> نامیده شود.‌

اوباما چند گزینه را برای تقویت و تجهیزنیرو در افغانستان مدنظر قرار داده است.‌

رابرت گیتس، وزیر دفاع آمریکا پس از تایید اوباما، حکم استقرار نیرو را در افغانستان امضا کرد.‌

موسسه صلح آمریکا در گزارش خود تاکید کرد که همه مقامات و تحلیلگران بر این عقیده‌اند که اعزام نیروی بیشتر به افغانستان، بدون اتخاذ راهبرد جدید، فایده چندانی نخواهد داشت.‌

این موسسه همچنین از کمک‌کنندگان بین‌المللی به دلیل ارائه ندادن برخی از کمک‌های وعده داده شده، انتقاد و تصریح کرد که راهبردها شکست خورده و برخی تلاش‌ها نتیجه معکوس داشته است، زیرا کشورهایی که درباره افغانستان با یکدیگر هم‌پیمان شده‌اند، در این باره که آیا شبکه القاعده، قاچاق مواد‌مخدر یا سایر مشکلات، تهدید اصلی برای این کشور به شمار می‌روند یا خیر، اختلاف نظر دارند.‌

در این گزارش، تلاش‌ها برای تشکیل نیروی پلیس، مایوس‌کننده و فعالیت‌ها برای خلع سلاح شبه نظامیان، بی‌فایده خوانده شده است.‌

این گزارش ضمن تاکید بر لزوم برکناری بسیاری از مقامات فاسد در افغانستان، افزود: اطلاعات آمریکا حاکی از این است که مقامات افغان در قاچاق مواد مخدر دست دارند و قاچاقیان به صدها نفر از روسای پلیس، قضات و مقامات رشوه داده‌اند.‌

بر اساس این گزارش؛ آمریکا و هم پیمانانش باید در اهداف اصلی خود در افغانستان تجدید نظر کنند و اجازه ندهند گروههای تروریستی چون القاعده و طالبان از خاک افغانستان و پاکستان به عنوان پایگاهی برای حملاتشان استفاده کنند.‌موسسه صلح آمریکا افزود؛ مقامات افغان نیز نباید به این امید باشند که بتوانند حکومت مرکزی قوی در افغانستان تاسیس کنند که به تنهایی قادر به برقراری نظم در سراسر این کشور باشد، زیرا تاریخ ثابت کرده چنین هدفی هرگز محقق نشده است.‌

در این گزارش عنوان شد که بعید است آمریکا و سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، طالبان و سایر گروههای شبه نظامی را در افغانستان شکست دهند، بنابراین باید از نیروهای بیشتری که به این کشور اعزام می‌شوند، برای آموزش نیروهای امنیتی افغان در خصوص نحوه کنترل کشورشان استفاده شود.‌

فرماندهان آمریکایی اعلام کرده‌اند که امسال حدود ۳۰هزار نیرو به افغانستان اعزام خواهند کرد که با اعزام این نیروها، شمار نظامیان آمریکایی مستقر در این کشور تقریبا دو برابر می‌شود.‌

گیتس نیز اعلام کرد که دو گردان در بهار و یک گردان دیگر تا تابستان به افغانستان اعزام می‌شوند.‌

● کاهش حمایت مردمی‌

این درحالی است که تازه‌ترین نظرسنجی‌ها بیانگر کاهش حمایت مردم افغان از نظامیان ناتو، ایساف و آمریکا در این کشور است.‌

این نظرسنجی را چند شبکه خبری آلمانی در فاصله دسامبر ۲۰۰۸ تا آوریل ۲۰۰۹ میلادی به صورت شفاهی و با شرکت یکهزار و ۵۳۴ نفر انجام داد که نتایج آن برای غرب ناامیدکننده است. ‌

این نظرسنجی که در ۳۴ ولایت انجام شد،نشان می‌دهد حمایت مردمی از حامد کرزی و دولت وی کاهش یافته است. ‌اکنون ۴۰ درصد افغان‌ها معتقدند که کشورشان در حال حرکت در مسیر درست است که این رقم در سال ۲۰۰۵ میلادی، ۷۷ درصد بود. ‌این نظرسنجی حاکیست که دیدگاه مثبت مردم نسبت به آمریکا، نسبت به سال ۲۰۰۵ میلادی، از ۸۳ درصد به ۴۷ درصد کاهش یافته است.

همچنین محبوبیت آمریکا در افغانستان در سال ۲۰۰۸ میلادی، ۱۸ درصد کاهش یافت که علت آن، کشتار غیرنظامیان از سوی ناتو و آمریکا عنوان شد.‌از سوی دیگر، ۷۷ درصد سوال‌شوندگان، پیشگیری از ادامه این روند را مهمتر از مبارزه با نیروهای القاعده و طالبان دانسته‌اند و ۴۱ درصد نیروهای غربی را به دلیل حملات اشتباه به مردم، مسئول می‌دانند، درحالی که تنها ۲۸ درصد، نیروهای طالبان و القاعده را به خاطر پنهان شدن در میان غیرنظامیان مقصر تلقی می‌کنند. ‌

یکی از مهمترین نکات نظر سنجی این است که ۲۵ درصد مردم، از اقدام‌های طالبان و القاعده در حمله به نیروهای غربی حمایت می‌کنند که این رقم در سال ۲۰۰۶ میلادی، ۱۳ درصد بوده است. ‌

به نوشته این روزنامه۱۸ ؛ درصد افغان‌ها از افزایش نیروهای خارجی حمایت کردند و ۴۴ درصد خواهان کاهش این نیروها هستند. ‌همچنین ۲۹ درصد مصاحبه شوندگان معتقد بودند سیاست‌های باراک اوباما، می‌تواند وضعیت افغانستان را بهبود ببخشد. ‌

نکته جالب اینکه ۳۶ درصد افراد، مسئولیت وضعیت نابسامان کنونی کشور را متوجه نیروهای ناتو، آمریکا و دولت افغانستان می‌دانند که این میزان نسبت به سال ۲۰۰۷ میلادی، ۱۰ درصد افزایش داشته است. ‌تنها ۲۷ درصد مردم نیروهای طالبان را مقصر می‌دانند که این امر نسبت به سال ۲۰۰۷ میلادی در حدود ۹ درصد کاهش داشته است. ‌

در سال ۲۰۰۵ میلادی، ۸۳ درصد مردم از اقدام‌های کرزی و ۸۰ درصد، اقدام دولت را به طور کلی تایید می‌کردند که این میزان در حال حاضر به ترتیب به ۵۲ و ۴۹ درصد کاهش یافته است. ‌

هرچند افغانستان در اولویت برنامه‌های اوباما و ناتو قرار گرفته است، اما با توجه به وضعیت پیش آمده، به نظر می‌رسد که غرب علاوه بر مشکل مبارزه با طالبان و القاعده، با معضل جدیدی تحت عنوان عدم حمایت مردم مواجه خواهد بود. ‌