کهنه سرباز

سرنوشت داستان جنگ و نویسندگانش

در کشورهای اروپایی به بازماندگان جنگ جهانی دوم کهنه سرباز می گویند. کهنه سربازان پیرمردانی هستند که روزگاری در دفاع از وطن خویش با مهاجمان نازی جنگیده اند. اینک این پیرمردان فرتوت و بیمار و ناتوان، کاری جز این ندارند که طعم شیرین افتخاراتی را مزه مزه کنند که ۶۵ سال پیش از این با حضور در جبهه های جنگ به دست آورده اند. آنها به پاس اینکه روزی در دفاع از وطن خود جنگیده اند ۶۵ سال است که مورد احترام دولت ها و ملت های خویشند.

مدال افتخاری که بر سینه دارند، آنها را از سایر شهروندان کشور خود متمایز می کند و علاوه بر امتیازات ویژه یی که از سوی دولت ها نصیب شان شده، در بین ملت ها نیز از احترام ویژه برخوردارند، به طوری که اگر کهنه سربازی به اداره یی مراجعه کند به پاس حرمتش کسی نشسته به او پاسخ نمی گوید کارمند اداره بدون اینکه بخشنامه یی صادر شده باشد، خود به عرق ملی می داند که باید بایستد و حرمت کهنه سرباز وطن خود را نگه دارد.

کهنه سرباز کسی است که نه تنها خود ۶۵ سال در شرایط مناسب اقتصادی و اجتماعی زیسته است، بلکه همسر و فرزندان و حتی نوه های او نیز مورد احترام ویژه مردم قرار گرفته اند. حال اگر این کهنه سرباز که ما در ایران به آنها ایثارگران و بسیجیان و آزادگان می گوییم، زخمی هم بر بدن داشته باشد که ما آنها را جانباز می نامیم، از امتیازات و احترامات ویژه تری برخوردار می شود چرا که او در خط مقدم جنگ بوده و احترامش واجب تر و امتیازاتش افزون تر است.

کهنه سربازان در هر محله یی که زندگی می کنند، جزء افراد شاخص و مورد توجه آن محله اند به گونه یی که مقام آنها در نزد مردم از وزیر و نماینده مجلس بالاتر است و احترامش بر سایرین واجب تر. در برخی از محله ها مردم به کمک شهرداری ناحیه، مجسمه یی از کهنه سربازان خود را در میادین شهر نصب کرده اند و در برخی از این میادین مردم روزهای یکشنبه به پای مجسمه کهنه سرباز یا شهیدی جمع می شوند و با نثار شاخه گل و دعا یاد او را گرامی می دارند؛ عملی که در ایام سالگرد جنگ، هر روز تکرار می شود و کهنه سربازان در این ایام بیش از هر وقت دیگر مورد احترام و توجه و تقدیر مردم قرار می گیرند و جالب اینکه دولت ها در برپایی این مراسم و تقدیر از کهنه سربازان کمترین نقش را دارند و مردم به صورت خودجوش مراسم و جشن های مربوط به سالگرد جنگ را برپا می دارند و به کودکان و نوجوانان خود، کهنه سربازان را نشان می دهند و برای آنان از روزهای جنگ و دفاع می گویند.

کهنه سرباز در فرهنگ ملل اروپایی سمبل مقاومت، ایثار و افتخار ملت است.

کهنه سربازان ما اما هنوز جوانند و تعدادشان نیز بیش از همه کهنه سربازان کشورهای اروپایی است، اما کهنه سربازان ما کجایند؟ در کدام محله و خیابان و شهرها زندگی می کنند؟ در محله ما چند کهنه سرباز و جانباز زندگی می کنند؟ ایثارگران هشت سال دفاع مقدس ما چقدر شاخص تر از دیگرانند؟ چقدر از وزیر و وکیل و چهره های مطرح جامعه شاخص ترند؟ کهنه سربازان ما چه وقت و چگونه مورد تکریم و احترام واقع می شوند؟ نسبت به دیگران از چه امتیازاتی برخوردارند؟ مردم ما نسبت به آنها چقدر مهربانند و به دیدنشان می روند و مجسمه هایشان را در محله های خود نصب می کنند و به کودکان و نوجوانان خود آنها را نشان می دهند و از هشت سال دفاع جانانه آنها سخن می گویند؟

کهنه سربازان ما که بهتر است بگوییم ایثارگران، جانبازان و آزادگان ما از چه مزایا و امکانات ویژه یی برخوردارند؟ چقدر در چشم ملت عزیزند؟ چقدر شاخصند؟ چقدر نورچشمند؟ چقدر حضورشان در جامعه ملموس است؟ چقدر مردم امنیت، آسایش و رفاه خود را مدیون هشت سال دفاع و جانبازی و ایثارگری آنها می دانند و به پاس این امنیت و آسایش، چقدر منت دار این جوانان کهنه سربازند؟

و این ایام فرصتی است تا به این پرسش ها فکر کنیم و یادمان نرود حتماً در همسایگی ما نیز ایثارگری، جانبازی، آزاده یی یا خانواده شهدایی سکنی گزیده اند و فرزندانمان نیازمند اینکه بدانند همنشینی با خورشید چه نور و گرمای لذت بخشی دارد.

ابراهیم حسن بیگی