زلف های گره خورده

فعالیت جریان سیاسی وابسته برخلاف جاسوسان, فعالیتی آشکار است زیرا جریان وابسته معمولا و نه الزاماً یک پروژه دو مرحله ای را دنبال می کند که تحقق مرحله دوم هدف نهایی تنها با فعالیت آشکار در مرحله اول امکان پذیر است

این ماجرا جدی تر از آن است که با فرافکنی نادیده گرفته شود و آشکارتر از آن که با فضاسازی در پرده بماند. طی چند هفته اخیر برخی از دوستان جبهه اصلاحات به گلایه و از سر کم دقتی و شماری از نادوستان مدعی، به عتاب و از سر اضطراب به کیهان اعتراض کرده اند که چرا از پروژه پرهزینه آمریکا و متحدانش علیه اصولگرایان خبر می دهد و از همراهی یک جریان سیاسی در داخل کشور با پروژه یاد شده، یاد می کند. و صد البته در این زمینه، هیاهوی رسانه های فارسی زبان بیگانه و سایت های خبری ضد انقلاب نیز جای خود دارد. موضوع این یادداشت، ارائه فرمولی کارساز و راه کاری خالی از ابهام برای شناسایی جریانی است که از داخل کشور زلف سیاسی خود را با دشمنان بیرونی گره زده است! اما، چگونه؟!

در یک نگاه گذرا می توان همراهان داخلی دشمن را به سه دسته جداگانه تقسیم کرد. جاسوسان، جریان های سیاسی وابسته به دشمن و همراهان ناهمدل.

گروه اول همانگونه که از نامشان پیداست درپی کسب اخبار و اطلاعات سری و محرمانه و ارسال آن برای دشمن هستند. مأموریت این گروه ایجاب می کند که ظاهری کاملاً همرنگ و همسو با نظام داشته باشند و از این طریق جلب اعتماد کرده و به پایگاه های حساس و محرمانه نظام نفوذ کنند. به عنوان مثال ناخدا افضلی، جاسوس شوروی سابق و عضو شاخه نظامی و مخفی حزب توده تا آنجا خود را به نظام همراه و همخوان نشان داده بود که به فرماندهی نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران رسیده بود. او که اساساً مارکسیست و بی اعتقاد به خدا و اسلام بود در پاره ای از موارد، مثلاً هنگامی که همراه برخی از مسئولان نظام در قرارگاه های عملیاتی جنگ تحمیلی حضور داشت، نیمه شب به بهانه تهجد و ادای نماز شب از بستر برمی خاست و به گونه ای که انگار از برخورد تصادفی و غیرعمدی با یکی از اشیاء درون قرارگاه صدایی بلند شده است، می کوشید تا فلان مسئول حاضر در قرارگاه را متوجه برخاستن خود کند! و یا کشمیری، عامل انفجار نخست وزیری و شهادت، شهیدان بزرگوار رجایی و باهنر، دو خودکار همراه خود داشت و به این و آن وانمود می کرد یکی از آنها متعلق به بیت المال و برای استفاده اداری است و دیگری متعلق به خود وی و برای استفاده شخصی است!... شناسایی این گروه به کار اطلاعاتی پیچیده و فنی نیازمند است.

گروه سوم، یعنی همراهان ناهمدل، کسانی هستند که تحت تأثیر تبلیغات و عملیات روانی دشمن در مواردی با دیدگاه دشمنان همراهی می کنند بی آن که به دشمن وابسته باشند و یا خواست دشمن را دنبال کنند. به عنوان مثال، در حالی که نتیجه و دستاورد اقداماتی نظیر هدفمند کردن یارانه ها، سهمیه بندی بنزین، مالیات بر ارزش افزوده و ایستادگی در مقابل باج خواهی آمریکا و متحدانش نهایتاً در سبد منافع ملت ریخته می شود، دشمنان بیرونی و دنباله های داخلی آنها- یعنی جریان دومی که به آن خواهیم پرداخت- با تبلیغات گسترده، سیاه نمایی و عملیات روانی- تخریبی این اقدامات مثبت و سرنوشت ساز را منفی و به زیان مردم جلوه می دهند. بدیهی است کسانی که تحت تأثیر این عملیات تبلیغاتی - تخریبی قرار می گیرند اگرچه -بی آن که بخواهند- با خواست دشمن همراهی می کنند ولی با دشمنان نه فقط همدل نیستند، بلکه دشمن را کماکان دشمن می دارند، مقابله با این سوء برداشت به توضیح و روشنگری مسئولان و رسانه های متعهد نیازمند است تا «انگاره» و توهمی که دشمن ساخته و دنباله های داخلی به آن پرداخته اند فرو بریزد.

و اما، گروه دوم که موضوع این یادداشت است و به دلیل اهمیت و پرداخت بیشتر بعد از دو گروه اول و سوم آمده «جریان سیاسی وابسته به دشمن» است. درباره این طیف باید به این نکته ضروری اشاره کرد که وابستگی یک جریان سیاسی به دشمنان بیرونی الزاماً به معنای آلودگی تمامی اعضاء و هواداران نیست، بلکه در اکثر موارد، فقط تعدادی از سرکردگان و گردانندگان اصلی اینگونه جریان ها به دشمن وابسته اند و سایر اعضاء و مخصوصاً هواداران- بدنه گروه- از این وابستگی با خبر نیستند و از طریق وابستگی تشکیلاتی و بی آن که بدانند آب به کدام آسیاب می ریزند با جریان وابسته همراهی می کنند و البته کم توجهی و بی دقتی آنان قابل ملامت است.

فعالیت جریان سیاسی وابسته برخلاف جاسوسان، فعالیتی آشکار است زیرا جریان وابسته معمولا- و نه الزاماً - یک پروژه دو مرحله ای را دنبال می کند که تحقق مرحله دوم- هدف نهایی- تنها با فعالیت آشکار در مرحله اول امکان پذیر است. توضیح آن که جریان وابسته همزمان با تخریب و سیاه نمایی علیه نظام حکومتی و یا جریان وفادار به نظام- از جمله دولت و مجلس معتقد به مبانی و ارزش های نظام- برای حضور و جایگزینی خود در کانون های قدرت زمینه سازی می کند جریان وابسته برای این زمینه سازی نیاز به فعالیت علنی دارد و در هر دو مرحله یاد شده از حمایت و پشتیبانی بی دریغ و همه جانبه دشمن بیرونی برخوردار است چرا که تخریب جبهه سیاسی متعهد به نظام، حتی اگر به کنار رفتن این جبهه از قدرت نیز منجر نشود، به تنهایی و از آن روی که به وجهه و چهره وفاداران نظام آسیب می رساند، مورد علاقه دشمن است و از سوی دیگر، اگر این تخریب که معمولا با فریب افکارعمومی برای گرایش به جریان وابسته همراه است، در نهایت به حضور جریان وابسته در کانون های قدرت بیانجامد، نتیجه آن است که دشمن بیرونی به کانون های قدرت نظام دست یافته است و این، نهایت آرزوی دشمن برای بازگشت به دوران غارتگری و زورگویی گذشته است. تحقق مرحله دوم، یعنی به قدرت رسیدن جریان وابسته همان نقطه اشتراک میان اینگونه جریان های سیاسی با دشمن است و هر یک در این نقطه منافع خاص خود را دنبال می کنند، جریان وابسته انگیزه قدرت طلبی خود را ارضاء شده می بیند و دشمن، با بهره گیری از جریان وابسته، اهداف ضدنظام خود را که «براندازی» خط پایان آن است دنبال می کند. اگرچه در جمهوری اسلامی ایران این خواسته دشمن به علت ساختار اسلامی نظام و باورهای دینی مردم ناممکن ولی آسیب رسان است.

و اما، جریان وابسته از آنجا که چاره ای جز فعالیت آشکار ندارد با اندکی دقت قابل شناسایی است و این شناسایی مخصوصاً در عصر ارتباطات بسیار آسان است. چرا؟!

در کلام خدا، یکی از نشانه های منافقین اینگونه توصیف شده است «هنگامی که به آنها گفته می شود در زمین فساد نکنید پاسخ می دهند که ما اهل اصلاح هستیم» بنابراین اگرچه منافق سعی در پنهان کردن چهره واقعی خود دارد ولی کسانی با دقت در رفتار و گفتار آنان متوجه می شوند که آنها برخلاف ادعای «اصلاح» درپی فساد هستند. این آگاهی از طریق مقایسه بینش و منش جریان وابسته با آموزه های اصیل و خالی از ابهام اسلامی و انقلابی و مشاهده تفاوت و تضاد بنیادین در این دو سو، قابل فهم است.

و در جای دیگر می فرماید «آنان- منافقان- هنگامی که با مؤمنان روبرو می شوند می گویند ما اهل ایمان هستیم و هنگامی که با شیاطین خود خلوت می کنند، می گویند ما با شما هستیم و مؤمنان را به سخره گرفته ایم».

در گذشته های دورتر و پیش از عصر ارتباطات، معلوم نبود- یا به سختی معلوم می شد- که جریان وابسته در خلوت خود- توجه شود به تأکید بر خلوت یعنی رابطه پنهانی با شیاطین- چه گفته اند و چه دستوری گرفته اند؟ اما امروزه، دشمنان بیرونی نظام دیدگاه، موضع و اهداف خود علیه جمهوری اسلامی ایران را با هزار زبان و از طریق صدها رسانه رسمی اعلام می کنند بنابراین با مقایسه میان مواضع و خواسته های دشمن و مواضع و خواسته های یک جریان سیاسی به آسانی می توان به وابستگی یا استقلال آن جریان سیاسی پی برد. امام راحل ما(ره) بارها می فرمودند هرگاه دیدید آمریکا و سایر دشمنان شناخته شده بیرونی از مواضع شما حمایت می کنند نسبت به مواضع خود شک کنید و آن را کنار بگذارید.

امروزه فقط با نیم نگاهی به عرصه سیاسی کشور به آسانی می توان جریان سیاسی خاصی را دید که در بسیاری از مواضع و عملکرد خود با آمریکا و متحدانش یعنی دشمنان تابلودار و شناخته شده ایران اسلامی همخوانی و همراهی دارد. و نه فقط به گونه ای پنهان، بلکه آشکارا از حمایت آنان برخوردار است.

ممکن است گفته شود- و گفته اند- که آمریکا می تواند برای بدنام کردن یک جریان سیاسی به دروغ وانمود کند که حامی آن است! این ترفند در فرمول مورد اشاره خدشه ای وارد نمی کند و صحت و سقم اینگونه حمایت ها به وضوح قابل فهم است.

توضیح آن که اگر حمایت ظاهری آمریکا ترفندی برای بدنام کردن یک جریان سیاسی باشد، به طور طبیعی و منطقی باید مواضع و عملکرد آن جریان سیاسی با مواضع و اهداف رسماً اعلام شده و عملاً به کار گرفته شده آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران متضاد و یا دستکم متفاوت باشد. در این حالت می توان حمایت آمریکا را ظاهری و «طرح فریب» تلقی کرد. مانند شایعه ای که رسانه های غربی در سال های اولیه جنگ تحمیلی منتشر ساخته و ادعا می کردند که ایران از اسرائیل اسلحه می خرد! بدیهی بوده و هست که کودن ترین ذهن ها و زودباورترین افراد نیز نمی توانستند بپذیرند ایران اسلامی از یکسو عملاً با تمامی حامیان اصلی رژیم صهیونیستی- آمریکا، اروپا و...- به شدت درگیر باشد و موجودیت اسرائیل را نفی کند و در همان حال از اسرائیل اسلحه بخرد یا رژیم صهیونیستی به ایران اسلحه بفروشد!

و اما، هنگامی که یک جریان سیاسی در اصلی ترین مواضع و عملکرد خود با آمریکا و متحدانش همخوانی دارد و این همخوانی یک بار و دو بار و سه و چهار بار نیست که «خطا» تلقی شود، کمترین تردیدی باقی نمی ماند که جریان سیاسی مورد اشاره در خدمت دشمنان بیرونی قرار گرفته و اهداف آنان را دنبال می کند.

این روزها- و از چند سال قبل تاکنون- آمریکا و متحدانش آشکارا و با تاکید بر این که اصولگرایان آموزه های اسلامی و انقلابی را دنبال می کنند و منافع غرب را با خطر جدی روبرو کرده اند، به دشمنی همه جانبه با دولت اصولگرا که نماد و نماینده درخور تحسینی از جبهه اصولگرایان است روی آورده اند و نه فقط شواهد و قرائن غیرقابل انکار، بلکه اسناد فراوان و خالی از ابهام حکایت از آن دارند که دشمنان بیرونی برای مقابله با انتخاب مجدد احمدی نژاد به ریاست جمهوری دهم پروژه سنگین، پرهزینه و همه جانبه ای را کلید زده و دنبال می کنند. بدیهی است آمریکایی ها نمی توانند از راه کارهای قانونی مانع انتخاب مجدد احمدی نژاد شوند! و این تصور مسخره است. بنابر این، اگر مخالفت با دولت نهم- به عنوان نماد اصولگرایی- را ایده آل بدانند، که می دانند، چاره ای جز به کارگیری یک جریان سیاسی داخلی ندارند. این جریان سیاسی وابسته، پنهان و غیرفعال نیست، پس باید در بین جریان های سیاسی آشکار و فعال درپی آن بود. ولی آشکار بودن و فعال بودن ویژگی مشترک همه جریان های سیاسی است. بنابراین چگونه می توان جریان وابسته را شناخت؟ جریان سیاسی مورد اشاره، دقیقاً مانند آمریکا و متحدانش:

اولاً) با دولت اصولگرا به شدت دشمنی می ورزد،

ثانیاً) در بیان علت کینه توزی خود، بهانه هایی نظیر بهانه های آمریکا و متحدانش- البته با زبانی دیگر اما کاملاً مشابه- ردیف می کند، مثلاً ایستادگی دولت در مقابل باج خواهی قدرت های بیرونی را «لجبازی» و باعث انزوای بین المللی ایران معرفی می کند، تاکید دولت بر مبانی اسلامی و انقلابی را دوری از عقلانیت! می نامد، مردمی بودن دولت را حرکت های پوپولیستی قلمداد می کند.

ثالثاً) به جای نقد که حق همه جریان های سیاسی و هدیه به دولت است- و دولت نهم نیز از نقص مبرا نیست- دست به تخریب و سیاه نمایی گسترده می زند و...

و بالاخره اگر جریانی با این خصوصیات، وابسته هم نباشد، در خدمت دشمن است چه بخواهد و بداند و چه نداند و نخواهد و چنانچه «وابستگی» را اتهام می داند، و اصولگرایی را هم نمی پسندد، باید به رقابت سالم روی آورد، با دشمن مرزبندی داشته باشد و در تنور پروژه دشمن نقش هیزم را برعهده نگیرد.

حسین شریعتمداری