دوران سیاه تنیس برزیل از قهرمانی های «كوئرتن» تا

وقتی گوستاوو كوئرتن در سال ۱۹۹۷ در هیئت یك جوان ۲۰ ساله فاتح مسابقات تنیس اوپن فرانسه شد, به نظر می رسید كه یك دوره طلایی برای تنیس برزیل شروع شده است

زمین های تنیس در همه جای برزیل سبز شدند و حتی در مناطق فقیرنشین ریودوژانیرو نیز چنین بود و دیری نپایید كه كوئرتن به صدر جدول جهانی تنیس صعود كرد. اما تنیس برزیل به جای استفاده از این فرصت مساعد دچار جنگ های داخلی و سیاسی شد و لحظه و موقعیت را از دست داد و قدم به روزگاری سیاه نهاد. در نتیجه اینك كه آرژانتین و شیلی خود را مهیای شركت در مسابقات «وستر جهانی» جام دیویس می كنند، برزیل حتی برای جور كردن نفرات لازم جهت دیدار با كلمبیا در چارچوب منطقه آمریكای جنوبی هم كه چیزی مثل دسته سوم جام دیویس محسوب می شود، مشكل داشته است. توجه به رشته تنیس نیز در برزیل كلاً فروكش كرده و یك بار دیگر به این رشته به چشم ورزشی نگاه می كنند كه مختص طبقه مرفه است و فقط باید آن را در باشگاه های خصوصی ویژه ثروتمندان نشان كرد.جست وجوی فدراسیون تنیس برزیل برای یافتن یك مدیر جهت تیم ملی تنیس این كشور هفته گذشته پایان یافت و فرناندو میلنی بازیكن همین تیم در دهه گذشته برای این مهم انتخاب شد. میلنی گفته است: «این روزها برای ما ایامی دشوار و مهم است چرا كه باید پیشتازی و قوه خلاقیت خود را در این رشته بازیابیم.»

خورگه لاسردا كه از ماه ژانویه ریاست فدراسیون تنیس برزیل را عهده دار شد تلاش می كند نظم و سازماندهی را به تنیس این كشور باز گرداند. شانس زمانی به میلنی روی آورد كه لاری پاسوس مربی كوئرتن از قبول پست مدیریت تیم ملی سر باز زد. ابتدا به نظر می رسید كه پاسوس رضایت داده است ولی وقتی دید جنگ داخلی در تنیس برزیل به حدی رسیده است كه حتی خود لاسردا نیز امنیت ندارد و خطر بركناری او را هم تهدید می كند، از خیر قبول این پست گذشت. پاسوس گفته است: «با این بی ثباتی كه من می بینم، قبول مسئولیت در تنیس برزیل كاری اشتباه است. با این شرایط كاركردن امكان پذیر نیست. من برای این مهم به آرامش نیاز دارم.»نزول تنیس آرژانتین از سال ۲۰۰۰ شروع شد. از همان زمان كه برزیل در مرحله نیمه نهایی رقابت های جام دیویس مغلوب استرالیا شد. این آخرین باری بود كه برزیل در مرحله نیمه پایانی این جام ظاهر شد و وقتی در سال ۲۰۰۳ این كشور در مرحله پلی آف به كانادا باخت، راهی مسابقات منطقه ای جام دیویس شد. از آن پس، اوضاع تنیس برزیل بد اندر بد شد.

•تحریم تیم ملی

بازیكنان برتر برزیل به سركردگی كوئرتن در اعتراض به سازماندهی ضعیف امور در تنیس این كشور دیدار با پاراگوئه در چارچوب رقابت های منطقه آمریكا طی ماه آوریل ۲۰۰۴ (فروردین ۸۳) را تحریم كردند. در آن زمان نلسون ناستاس رئیس فدراسیون بود و كوئرتن گفت تا زمانی كه ناستاس در این پست بماند او حاضر نیست برای تیم ملی بازی كند. «گوگا» (لقب كوئرتن) همچنین گفت كه ناستاس نتوانسته است رشد این ورزش را تامین كند و اخراج ریكاردو اكیولی از پست مربیگری تیم ملی را نیز اقدامی اشتباه خواند كه بدون توصیه با بازیكنان انجام شده است. وقتی برزیل به پاراگوئه باخت، كوئرتن گفت: «این شكست دلیل و سند روشنی در این خصوص است كه طی ،۷ ۸ سال اخیر هیچ كاری بنیادینی در تنیس برزیل انجام نشده است و فقط وقت تلف كرده ایم.»

سرانجام دوره حكومت ناستاس بر تنیس برزیل در ماه دسامبر به پایان رسید و لاسردا جای او را گرفت. با این حال تا آن زمان برزیل به تیم های ونزوئلا و پرو هم باخته و به گروه دوم منطقه آمریكای جنوبی سقوط كرده بود.بازیكنان ملی پوش تنیس برزیل كه شامل فلاویو سارتا، ریكاردو ملو و آندره سا هم می شدند، اعلام كردند كه به بایكوت خود خاتمه خواهند دارد ولی دردسرهای تازه ای در افق به چشم می خورد. در روز ۱۰ فوریه یك دادگاه در ریودوژانیرو حكم ابطال پیروزی لاسردا در انتخابات ریاست فدراسیون را به بهانه وقوع اشتباهات فنی در انتخابات صادر كرد ولی پس از چند روز كشمكش یك دادگاه دیگر حكم دادگاه نخستین را باطل و پیروزی لاسردا را تثبیت كرد. بازیكنان بازگشته به اردوی ملی پنهان نمی كنند كه این مسائل آنها را گیج تر كرده است. آندره سا می گوید: «اوضاع آشفته است، اما هر اتفاقی بیفتد ما مایل به بازی كردن برای تیم ملی هستیم.»با این حال به نظر می رسد كه تنیس برزیل خودش را به دردسر بزرگی انداخته است و رقبای هم منطقه ای و همسایه های برزیل به خوبی نشان داده اند كه ضعف های این كشور به چه حدی می رسد. فصل پیش فینال گرنداسلم اوپن فرانسه، دیداری كاملاً آرژانتینی بود و حتی شیلی توانست طلای انفرادی و دوبل را در مسابقات تنیس المپیك آتن ببرد و در زمانی كه تنیس برزیل به قهقرای پیكارهای منطقه آمریكا سقوط كرده، شیلی برای اولین بار طی ۳۰ سال اخیر وارد «گروه جهانی» جام دیویس شده است.

به حرف های پاسوس توجه كنید: «من فقط نمی خواستم مدیر تیم ملی تنیس برزیل باشم، بلكه می خواستم وقت لازم را به من بدهند تا تنیس را در كشور رشد دهم. این كه من مدیر تیم ملی برزیل باشم اما تنیس در این كشور ریشه ندوانده باشد، فایده ای ندارد. ما باید به دنبال برنامه های درازمدت در تنیس برزیل باشیم و اهداف روشن و دقیقی را برای خود تعیین كنیم. چیزی كه در حال حاضر نداریم.»