ووشو

ووشوی سنتی همان ووشوئی است که قبل از اشغال چین توسط کمونیست ها تمرین می شد این ورزش بر استفاده از حمله و افزایش انرژی دروی تأکید می ورزد آموزش ووشوی سنتی دارای هر دو نوع درگیری جسمی و روحی است

ووشو در چین همان شیوه زندگی و بخش لاینفک فرهنگ چینی‌ها است. تمام افراد با هر سنی و سال و سابقه‌ای برای دفاع مشخصی و سلامتی و نظم روحی به ووشو می‌پردازند.

اگر سؤالات بیشتری در این زمینه دارید، مبحث زیر اطلاعات بیشتری در اختیارتان خواهد گذاشت.

آمریکائی‌ها اصطلاح ”کونگ‌فو“ را در طول دهه‌های گذشته به غلط معنا کرده‌اند. ووشو حقیقتاً اصطلاح صحیح هنرهای رزمی چین است. از نظر لغوی ووشو یعنی ”هنر رزمی“ کونگ‌فو هرگز به سبک چینی اشاره نمی‌کند. اگرچه در طول دهه‌های گذشته آمریکائی‌ها به‌طور گسترده از این اصطلاح استفاده می‌کردند. کونگ‌فو واقعاً به معنای ”کار سخت“ یا ”هارتی است که در اثر کار سخت به‌دست می‌آید“. پس کونگ‌فوی شما اساساً چیزی است که شما آن را خوب انجام می‌دهید. مثلاً یک رقاص، رقص همان ”کونگ‌فوی“ اوست. یا برای ما ووشوکاران، ”کونگ‌فو“ همان ووشوست.

● تفاوت بین ووشوی مدرن و سنتی

ووشوی سنتی همان ووشوئی است که قبل از اشغال چین توسط کمونیست‌ها تمرین می‌شد. این ورزش بر استفاده از حمله و افزایش انرژی دروی تأکید می‌ورزد. آموزش ووشوی سنتی دارای هر دو نوع درگیری جسمی و روحی است. ضمناً بر آموزش ”پی“ یا تمایل به تحویل ”چی“ به میزان‌های مختلف و تبدیل آن به چینگ، انرژی درونی جهت حمله، نیز تأکید دارد. ووشوی سنتی به زیبائی نسخه جدید و مدرن آن نیست. چرا تأکید اصلی آن بر جمله است.

در مورد ووشوی مدرن، می‌توان گفت بعد از اشغال کمونیست‌ها شروع شد. ووشوی مدرن ترکیبی از ژیمناستیک، رقص و ووشو است (اساساً چنگ کرآن، مشت بزرگ) است. جائی که استفاده از جمله در نسخه سنتی جای خود را به رقابت داده است. شاید ووشوی مدرن رایج‌ترین شکل آن باشد و علت آن فنون آکروباتیک تأکید بیشتر داشته و توانمندی ورزشی و فیزیکی بالائی را می‌طلبد.

سبک‌های زیادی در هر دو نوع ووشو وجود دارد. شما می‌توانید آنها را به‌عنوان سبک‌های داخلی (زینگ آی کرآن، باگوآ زانگ و تای جی کوآن)، سبک‌های خارجی (شائولین شمالی، سبک جنوبی) و داخلی / خارجی (باجی وآن، بیکوآزانگ، تونگ بی‌کوآن) تقسیم نمائید. در شیوه‌های سنتی هم فرم‌های زیادی برای هر سبک به چشم می‌خورد. در ووشوی مدرن، فرم اجباری و برخی حرکات برای هر سبک تعریف شده است.

● آموزش ووشو

هدف از آموزش ووشو همان افزایش ثبات و قدرت تمام بدن است و هرگز به یک بخش و فیزیک خاص تأکید ندارد. آموزش سنتی باعث افزایش قدرت، توانائی، انعطاف‌پذیری، سرعت کنترل و تعادل می‌شود که از طریق تکرار حرکات شامل مشت‌زنی و فنون دست باز اعمال می‌گردد. تمرین یک سری از حرکات و فنون بعث افزایش همکاری، سرعت و تناسب آیروبیک خواهد شد.

پنج وضعیت پایه در ووشو عبارتند از: وضعیت اسب‌سواری، وضعیت جلو (تعظیم، وضعیت پهلو وضعیت نشسته و وضعیت تهی، سه شکل اساسی دست در ووشو عبارتند از: مچ، کف دست و قلاب ازآنجا که سبک‌های زیادی در ووشو وجود دارد، شش سیستم اساسی ارائه‌کننده پایه و اساس یادگیری تمام فرم‌های بی‌شمار دیگر است:

▪ چنگ کوآن (مشت بلند)

▪ تای کی کوآن (مشت بلند)

▪ دائو شو (شمشیر پهن)

▪ جیانشو (شمشیر مستقیم)

▪ گانگشو (چماق)

▪ کیانگ شو (نیزه)

سایر شیوه‌های رایج و اصلی عبارتند از: نان کوآن (سبک جنوبی)، دیتانگ کوآن (بوکس چرخشی)، پنج عقاب، چماق میمون، آخوندک نمازخوان، زوییجی کوآن (سبک مستانه) و سایر اسلحه‌ها نظیر: شلاق ۹ بخشی، شمشیر دوبله و شمشیر پهن دوبله، کوآنگ دائو (شمشیر هلالی)، ریسمان و دارت، شمشیر چنگکی و شلاق ۳ بخشی، ووشوی رقابتی بدون تماس و بدون حمله است. رقبا مهارت‌های رزمی خود را در فرم و نظم نشان می‌دهند که برخی از آنها اجباری است و بقیه هم توسط رقبا طراحی می‌شود اما باید شامل برخی فنون اجباری باشد.