شما هم فرشته نیستید, مردم را از دیو نترسانید

با نزدیک تر شدن به تاریخ انتخابات مجلس هشتم, تلاش گروههای سیاسی برای کسب سهم بیشتر از کرسی های این مجلس افزایش می یابد

با نزدیک‌تر شدن به تاریخ انتخابات مجلس هشتم، تلاش گروههای سیاسی برای کسب سهم بیشتر از کرسی‌های این مجلس افزایش می‌یابد. گروهی، این تلاش خود را وظیفه شرعی برای جلوگیری از نفوذ مجدد تجدیدنظرطلبان امریکایی- بخوانید اصلاح طلبان - می‌نامند و گروه دیگر به مردم هشدار می‌دهند که <عدم انتخاب اصلاح طلبان، به معنای ایجاد فرصتی جدید برای اقتدارگرایان است تا با استقرار در مهم‌ترین نماد دموکراسی، راه را بر فعالیت سیاسی مخالفان خود ببندند.> در واقع هر دو گروه بدون آنکه برای اثبات <فرشته> بودن خود تلاشی صورت دهند، مردم را از <دیو> جناح مقابل می ترسانند.

البته این نخستین بار نیست که گروههای سیاسی ایران به جای آنکه برنامه ای برای دوره مسئولیت خویش معرفی و ضمانت اجرایی وعده های خود را مشخص نمایند، فضاسازی سیاسی و روانی علیه رقیب را به پلکانی برای صعود تبدیل می‌نمایند و با کمال تاسف باید اعتراف کرد که بسیاری از مردم هم تحت تاثیر <دیو> سازی‌ها قرار می‌گیرند و سرنوشت خود را به کسانی می سپارند که تصور می‌کنند <هـرچـه بـاشـنـد از رقـیب بهترند> همین وضعیت، اغلب سیاستمداران ایرانی را قانع ساخته است که خاتمه رقابت های انتخاباتی و اعلام نتیجه انتخابات، پایان دوره تعهد آنها در برابر مردم است!

اگر در فاصله ۴ ماهه تا انتخابات مجلس هیچ یک از گروههای سیاسی حتی یک کلام در مورد برنامه های خود برای دوره چهار ساله مجلس سخن نمی‌گویند، ناشی از تجربه شیرینی است که از <دیو> سازی‌های قبلی و متهم ساختن رقیب به <بی برنامگی> کسب کرده‌اند. آنها امروز هم ترجیح می‌دهند که به جای سخن گفتن از <کرده> های خود در دوران نه چندان کوتاه تسلط بر ارکان حکومتی، <نکرده> های رقیب - حتی نکرده‌هایی که ناشی از کارشکنی‌ها بوده است- را به مردم یادآوری کنند. برخی از <رندان سیاست پیشه> به جای شفاف ساختن آنچه در مجلس هشتم <خواهند کرد> مردم را از اتفاقاتی می ترسانند که با تسلط رقیب بر مجلس به وجود <خواهد آمد.>

البته نگارنده نیز اذعان می‌کند که برخی اتفاقات سالهای اخیر ، بسیاری از مردم را به این نتیجه رسانده است که آنچه <نباید بشود> و سخنی که اگر <گفته نشود> بهتر است، نیز اهمیت فراوانی دارد و لذا اکنون کسانی که گفتار و رفتار آنها زیان کمتری برای کشور داشته است درحال تبدیل به <فرشته> برای گروههایی از مردم هستند.

بسیاری از فعالان سیاسی هم، این دغدغه مردم را غنیمت شمرده‌اند و تمام تلاش خود را متمرکز کرده‌اند که <اگر مجلس به دست ما بیفتد، فلان اشتباه رقیب را تکرار نخواهیم کرد.> گویی تنها انتظار مردم از سیاستمداران <اشتباه نکردن> یا <کمتر اشتباه کردن > است!

اما به نظر می رسد اکنون دیگر مردم نمی‌توانند - و نباید- به سخنان و ادعاهای گروههای سیاسی اعتماد کنند. زیرا در سالهای گذشته بارها <اعتماد> به افراد و گروههایی را تجربه کرده‌اند که تنها دلیل آن، <ترس> از <اعتماد> به رقیب آن افراد و گروهها بوده است.

همچنین بسیاری از مردم به دلایل گوناگون از ترس <اخم> برخی افراد به <خنده> گروههای دیگر دل بسته‌اند و از ترس <تفرعن> بعضی از سیاستمداران به سوی فرد یا افرادی رفته اند که برای اثبات <خاکی> بودن خود با زبان مردم صحبت می‌کردند. اما آن لبخند پس از مدتی به <گریه> تبدیل شده که <نمی‌گذارند کار کنیم> و همان کسانی که قرار بود خاکی باشند اکنون در <افلاک> قرار گرفته اند و< دست خط ایشان> را <الهام الهی> مــی‌خــوانـنـد و عظمت موفقیت‌های ادعای آنها با عظیم‌ترین مفاهیم هستی مقایسه می‌شود! مردم برای نشان دادن <غضب> خود از برخی پنهان کاری‌ها، رای خود را تقدیم کسی کردند که <شفافیت> با مردم را مهم‌ترین ویژگی خود می‌دانست، اما در نهایت تنها شاهد افشاگری‌های موهوم و مبهم او علیه کسانی بودند که هیچ‌گاه نامی از آنها به گوش مردم نرسید. ملت ایران که در سالهای گذشته آن قدر از <ریخت و پاش> ها و بعضی سوءاستفاده ها خسته شده بودند که به برخی سیاستمداران نسبتا ناشناس - یا کمتر مشهور- پناه بردند که با وعده <افشای مفسدان اقتصادی و مبارزه با آنها تا پای جان> به عرصه رقابت‌های انتخاباتی وارد شدند، اما نهایتا شدیداللحن ترین تهدیدهای آنها برای افشاگری، توسط بعضی از اطرافیان بلاتشبیه به <درددل در چاه>تشبیه می شود تا مردم حداقل برای ۱۴ قرن توقع کشف ابعاد آن را نداشته باشند! مردم در همین سالها دیدند و شنیدند و با گوشت و پوست خود لمس کردند که بیشترین <نظریه پردازی>های غیرضروری، توسط کسانی انجام می‌شود که اسلاف خود را به اتلاف وقت مـردم و غفلت از مسئولیت ها به خاطر سرگرمی به <نظریه پردازی> متهم می‌کردند و ...

نگارنده نیز مانند بسیاری از هموطنان ، در آرزوی تسلط مجدد اصلاح طلبان بر مجلس و سپس ریاست جمهوری است و تحقق این آرزو را نیز بسیار محتمل می‌داند، اما برای تحقق این آرزو به عنوان یک امر<لازم>، نـبـایـد بـــه شــیـــوه تــجـــربــه شــده تــوســط اصـلاح طـلـبـان و اصـولگرایان در سال‌های گذشته متوسل شد و با تـرسـانـدن مـردم از <دیـو>‌هـای خـیـالی، خود را از برنامه‌ریزی بی نیاز دانست.

مردم باید بدانند که جناح مسلط بر مجلس هشتم، چه برنامه‌هایی خواهد داشت و برای اجرای این برنامه ها، چه راهکارهاو ضمانت های اجرایی در اختیار دارد و اگر با مانع تراشی و کارشکنی هایی مواجه شد، با مانع تراشان چه برخوردی صورت خواهد گرفت؟ آیا قرار است باز هم در آخرین ماههای مسئولیت ‌از <بحران سازان موهوم و ناشناس> سخن گفته شود که <هر ۹ روز یک بحران آفریدند>؟ جناح مقابل نیز باید به مردم بگوید آیا پس از چهارسال تسلط کامل و بی مانع بر مجلس، به جای پاسخگویی در برابر فرصت های از دست رفته و نیز به جای آنکه به مردم بگوید با نفت ۹۰- ۸۰ دلا‌ری، چه گلی به سر مردم زده است ؟ آیا تنها به این ادعای غیر قابل اثبات اکتفا خواهد کرد که <مجلس ما آرام بود، تحصن نکردیم و ...!؟> امروز سوژه‌های ظاهرا ساده اما فراوانی وجود دارد که هر یک از گروهها بایستی قبل از ورود به مجلس تکلیف خود را با آنها روشن کنند و صراحتا به مردم بگویند اگر مجلس در اختیار آنها قرار گیرد روش آنها در برخورد با این مسائل چه خواهد بود؟ نحوه تنظیم روابط با سایر کشورها یکی از این موارد است که تاثیرات داخلی و خارجی آن غیرقابل انکار است. مردم باید بدانند مجلس آینده از چه نوع دیپلماسی خارجی حمایت خواهد کرد؟ آیا دیپلماسی مورد حمایت مجلس هشتم، همان وضعیتی است که یک عضو اصولگرای کمیسیون امنیت ملی مجلس هفتم، آن را <توجه بیش از حد به کشورهای فاقد اثرگذاری در عرصه بین‌المللی> می‌نامد؟ آیا قرار است در مجلس هشتم هم، مردم فقط شاهد اعتراض های تریبونی به <درآغوش کشیدن کمونیستها> باشند و یا مجلس از اختیارات قانونی خود برای اصلا‌ح روند دیپلماسی خارجی استفاده خواهد کرد؟ آیا در زمان استقرار مجلس هشتم باز هم مردم گاه به گاه شاهد اعتراض به <کمک های روز افزون خارجی علیرغم وجود هزاران کپرنشین در مناطق محروم کشورمان> خواهند بود؟ یا نمایندگان مجلس هشتم بر حق منبعث از اصول مختلف قانون اساسی دایر بر <لزوم تصویب کمک ها، وام‌ها و قراردادهای خارجی توسط مجلس> پافشاری خواهند کرد؟ آیا در مجلس هشتم، دیدگاه کارشناسی مرکز پژوهشها در مورد زیان بار بودن بعضی از اقدامات اجرایی، مورد توجه فوری قرار خواهد گرفت و یا باز هم حفظ وحدت اصولگرایان - یا اصلا‌ح طلبان - یکی از مهم‌ترین فاکتورها در مواجهه با اقدامات دولت خواهدبود؟

گروههای سیاسی به اندازه کافی <دیو> سازی کرده اند و مردم هم به خوبی فهمیده اند که بسیاری از محافل سیاسی، مرکز <فرشته پروری> نیست. پس <دیو> و <فرشته> را رها کنید و صادقانه بگوئید به مجلس می روید تا باری از دوش مردم بردارید یا تنها به مجلس می‌روید که تریبون مجلس به دست رقیب شما نیفتد؟