کناره دروازه خرمشهر

فرامرز مقنتی به اصرار بچه ها چند تا مجروح را گذاشت توی آمبولانس و به طرف اهواز رفت چند روز قبل نامه ای به دستش رسید به او خبر داده بودند خدا دختری به او داده فرصت مرخصی رفتن و تماس گرفتن را نداشت

فرامرز مقنتی به اصرار بچه‌ها چند تا مجروح را گذاشت توی آمبولانس و به طرف اهواز رفت. چند روز قبل نامه‌ای به دستش رسید. به او خبر داده بودند خدا دختری به او داده. فرصت مرخصی رفتن و تماس گرفتن را نداشت.

انتقال مجروحان به اهواز بهترین بهانه ای بود که او مجاب شود و سری هم به مخابرات اهواز بزند و تماس تلفنی بگیرد. بعد از انجام ماموریت، سری به مخابرات زد. ساعتی را هم توی صف ایستاد. نوبتش رسید.

شماره تلفن منزل را گرفت. تلفن زنگ خورد ولی کسی منزل نبود تا گوشی را بردارد. شماره دیگری هم نداشت. برگشت به منطقه، بدون آن که اظهار ناراحتی کند و حرفی از سر ناسپاسی به زبان بیاورد. آمد در پست امداد. خبر دادند که یکی از آمبولانس ها هدف گلوله قرار گرفته است.

سراسیمه آماده شد و من و یکی از بچه ها را که راننده بود، با خود همراه کرد و برد. آتش دشمن شدید بود و زمین و آسمان را به هم می دوخت.

گلوله های توپ، کاتیوشا و خمپاره، لحظه ای امان نمی داد و دائم اطراف ماشین به زمین اصابت می کرد.

گاه به خاطر نزدیک بودن صدای شلیک و انفجار گلوله ای، از ماشین بیرون می پریدیم تا مشکلی پیش نیاید. تبادل آتش بین نیروهای خودی و دشمن در منطقه کوشک از همه جا سنگین تر بود.

مقنتی خودش رانندگی پاترول را به عهده گرفته بود. مدام صحبت می کرد و از همه چیز سخن به میان می آورد، شاید می خواست ما را مشغول حرف های خودش کند و توجهی به اطراف نداشته باشیم. خوشحال بود. اما نمی دانستم چرا؟ جای خوشحالی نبود.

آتش شدید توپخانه و خمپاره انداز دشمن، کمتر از اجرای یک پاتک سنگین نبود. گلوله هایی که اطراف ماشین به زمین می خورد، رشته کلامش را می برید.

کوشک، آخر خط بود؛ با فاصله ای زیاد از پست امداد. با ذکر صلوات و دعا خودمان را رساندیم پای آمبولانسی که هدف قرار گرفته بود. مجروحان آن را منتقل کرده بودند. بعضی مجروح شده بودند و بعضی هم شهید. آمبولانس را هم باید برمی گرداندیم عقب.

شروع به بکسل کردن ماشین کردیم که با انفجار گلوله چند خمپاره که به صورت پیاپی شلیک شد همه چیز به هم خورد. غبار و صدای انفجار و دود غلیظ، بعد هم صدای ویز ویز ترکش ها که از روی سر عبور می کرد و به سینه ماشین ها و خاکریز فرود می آمد.

وقتی از میان گرد و غبار بیرون آمدم، فقط یک چیز ماجرا را شرح می داد آن هم پیکر نیمه جان فرامرز مقنتی بود که فرشته شهادت او را رخصت پرواز می داد.

فرقش شکافته شده بود. خون از سرش فوران می زد. ترکش خمپاره ای که وسط سرش جا خوش کرده بود، مجال پیاده شدن از ماشین را از او گرفته بود. روی در ماشین افتاده بود و خون از ماشین چکه می کرد.

بدن نیمه جان مقنتی را انداختم داخل ماشینی که چند دقیقه پیش راننده اش بود. خون از سرش فوران می زد. امیدی به زنده ماندن مقنتی نداشتم.

هر چه دم دستم بود از باند و گاز دور سرش پیچیدم تا شاید بتوانم جلوی خونریزی اش را بگیرم، ولی موفق نشدم. نگاه فرامرز به یک طرف خیره شده بود و دائم یا آب طلب می کرد یا سلام می داد به امام حسین.

امید به زندگی کمرنگ بود و آمبولانس حجله شهادت مقنتی می شد. با لباس و دستانی که آغشته به خون بود نزدیک پست امداد رسیدم.

فرامرز هم نفس های آخر را می کشید.تلاش پزشکان و نیروهای پست امداد بی فایده بود. دریافتم خوشحالی فرامرز به خاطر چه بود.

محمد خامه یار