پسرفت فوتبال ما و پیشرفت رقبا

پیشرفت چشمگیر کویت در بازی تهاجمی را که دو گل حساس در آن شب به بار آورد و می توانست دو سه گل دیگر را نیز به نام این تیم بنویسد, به چه چیز و کدام فرد باید ارتباط و نسبت داد

عجیب تر از نتیجه تساوی ۲-۲ اخیر تیم ملی فوتبال کویت با ایران در دور مقدماتی جام جهانی ،۲۰۱۰ بازی بسیار خوبی بود که رقیب ما ارایه داد. در سال های اخیر کویت به کرات در برابر ما مغلوب شده بود و با این که فاصله گل ها و نتایج حاصله اغلب نزدیک بود، اما کویت در اکثر آن دیدارها ندرخشیده و به خصوص در بازی رو به جلو بسیار ناکارآمد و فاقد اعتماد به نفس جلوه کرده بود.

این بار در کویت، این تیم درست در نقطه عکس و بسیار مطمئن و دارای اطمینان به خویش و در کار حمله به غایت خوش روحیه و بدون هیچ ترس و ملاحظه گری افراطی نشان داد.

بله، عجیب تر از این که کویت توانست بازی ۰-۲ باخته را به تساوی ۲-۲ بدل کند، نمایش حساب شده و منظم و برنامه دار این تیم به هنگام هجوم و بازی بسیار پیشرفت کرده این تیم در زمان حمله بود که با احتساب نزول محسوس کویت و جوان گرایی وسیع در این تیم طی سال های اخیر اصلا انتظار آن نمی رفت و شاید عجیب ترین نکته دیدار ۷ فروردین ماه دو کشور بوده باشد و حتی از گل دوم ما نیز که با یک ضربه آزاد مستقیم از پشت خط میانی و با حرکت بچگانه دروازه بان رقیب به دست آمد، غریب تر بود!

● بالنسبه طولانی

پیشرفت چشمگیر کویت در بازی تهاجمی را که دو گل حساس در آن شب به بار آورد و می توانست دو سه گل دیگر را نیز به نام این تیم بنویسد، به چه چیز و کدام فرد باید ارتباط و نسبت داد؟ آیا این اثر کار رایون کاستین رادان مربی کروات نه چندان شناخته شده تیم ملی کویت است که به خاطر سه سال کار موفق اش در باشگاه الکویت با حفظ سمت به عنوان مربی تیم ملی کویت نیز منصوب شده است. بعید است جواب این سوال آری باشد، زیرا نحوه کار مهاجمان کویت و روش بازی رو به جلوی بازیکنان این تیم به شکلی نبود که یک مربی ولو بسیار توانا توانسته باشد در مدتی کوتاه پایه گذاری کند. آن روانی و کارایی محصول پیشینه فوتبال یک کشور کاری بالنسبه طولانی و در درجه اول در سطح باشگاه های آن است که خواه ناخواه به اردوی ملی هم اشاعه می یابد. در گذشته نزدیک وقتی حمله وران کویت به سمت دروازه ما می آمدند، از هم گسیختگی آنان و توان ما برای قطع پیوستگی آنان کاملا محسوس و امری سهل الوصول بود، ولی این بار کویت با پشتوانه و فکر و روحیه می تاخت و کار به گونه ای بود که ایران ناچارا از دقیقه ۲۰ تا ۸۳ که گل دوم و تساوی ساز حریف هم به دست آمد، عقب نشسته و فقط دفاع می کرد. به واقع از دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ که فوتبال کویت بهترین دوران خود را سپری می کرد، چنین نمایش های تهاجمی در کار این فوتبال رویت نشده بود و به همین سبب نیز میزان تعجب ببینندگان از نمایش ۷ فروردین ۸۷ کویتی ها فزونی می گرفت.

● پس از اشغال

بخشی از نزول فراوان کویت در دهه ۱۹۹۰ را که به رغم نایب قهرمانی در بازی های آسیایی ۹۸ در عمل تا اواسط دهه جاری ادامه یافت، باید به تبعات شدید هجوم عراق به کویت و اشغال کویت در ابتدای دهه گذشته ارتباط داد. آن واقعه باعث تضعیف شدید کل ورزش کویت شد و فوتبال این کشور از هم پاشید و هرگز چیزی نشد که قبل از آن واقعه بود و با این که تمامی نیروها و نفراتش را از تو مجتمع کرد و دو سه سال پس از پایان اشغال تقریبا فرقی ظاهری با ایام قبل از تجاوز عراق نداشت اما انگار مولفه های فوتبال این کشور کلی عوض شده بود. صعود اکثر قریب به اتفاق سایر کشورهای کوچک عربی حوزه خیلج فارس نیز در پسرفت فوتبال کویت بسیار دخیل بود، به طوری که مشابه پیشرفت بحرین و قطر و عمان و امارات را کویت هرگز در این دهه نداشته است و هرچه آنها پیشرفت می کردند، کویت تن به پسرفت می داد. اما بازی اخیر کویت با ایران نشانگر پایان آن توقف و حرکت تیم جوان شده کویت در راه پیشرفت است و چون این تیم صاحب معدل سنی کمی است، این زمینه را هم دارد که مثل بحرین و عمان بهتر و موفق تر شود و الگویی چون آنان را برای خود برگزیند، به همان میزان و موازات که کویت تغییر رویه داده و پس از ۱۵ سال عقب گرد پیشرفتی تازه را شروع کرده، نمایش های اخیر تیم ملی ایران نشانگر پسرفت آشکار فوتبال ملی ما است که بهتر است کارشناسان در این خصوص اظهارنظر کنند و پرداختن به آن اصولا از حوصله این مقاله خارج است، اما وقتی رقبا آشکارا بیشتر از ما کار می کنند، باید هم انتظار این فرآیندها را داشت. حال آن که ما بیشتر حرف می زنیم و کمتر عمل و ۵/۱ سال طول کشید تا از نو صاحب یک فدراسیون شویم و ۵/۷ ماه به درازا انجامید تا سرمربی جدید را برای تیم ملی خود بیابیم و در چنین شرایطی بدیهی است که تیم ملی نیز چندان خوب کار نکند و حتی به یک دوره نزول احتمالا طولانی مدت قدم بگذارد.

● این تازه آغاز راه است

چون همه چیزهای مرتبط با تیم ملی کویت را گفتیم، دو نکته دیگر را نیز ناگفته نگذاریم، یکی نقش موثر رادان در تغییر روند بازی کویت در مسابقه اخیر با ایران است. او با تعویض های هوشیارانه و درست اش کاری کرد که کویت در نیمه دوم کاملا به بازی حاکمیت بیابد و آن قدر هجوم ببرد و فشار بیاورد که سرانجام به گل مساوی که مستحق آن بود، نیز برسد و آوردن سه مهاجم جدید در این نیمه کاملا در راستای این هدف بود و هر سه نیز به تیم ایران لطماتی را وارد کردند و سومی ( رشیدی) بود که گل مساوی را با ضربه سر به ما زد. به واقع رادان نیمه دوم را که به نیمه مربیان مشهور است، به طور تام و تمام از علی دایی برد و اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم، او برنده اصلی این دیدار بود زیرا کویت را از شوک وحشتناک خوردن دو گل ویران کننده متوالی در همان ۶ دقیقه اول رهایی بخشید و نه فقط از نیمه دوم بلکه از دقیقه ۲۰ ما را به عقب راند و بازی دلخواهش را به ما تحمیل کرد.

نکته دوم این است که به رغم محسنات فوق و پیشرفتی که از آن یاد کردیم، کویت هنوز به رقبای هم منطقه ای عرب خود مثل بحرین و امارات و عمان نمی رسد و اگر جز این بود در همین مسابقات ۰-۲ به اماراتی ها نمی باخت و تحت الشعاع تبلیغاتی بحرینی قرار نمی گرفت که اخیرا در دو مسابقه متوالی دوستانه و رسمی هم ایران را برده است و هم ژاپن را. به واقع کار کویت در راه بازگشت احتمالی به مدارج نخست فوتبال آسیا تازه آغاز شده است.

وحید رسولی