کاراته در ایران

کاراته با سبک کان ذن ریو در سال ۱۳۴۴ وارد ایران شد دکتر فرهاد وارسته این ورزش را در ایران بنیان نهاد و آن را در یک زیرزمین ۴۰ متری در خیابان بهار شمالی که متعلق به پدرش بود با ۵ ۶ نفر علاقمند آغاز نمود به علت عدم شناخت مقامات ورزش ایران از کاراته توجه زیادی به این ورزش صورت نگرفت و هیچ گونه امکاناتی از جمله سالن تمرین مناسب در اختیار علاقمندان این ورزش جدید قرار نگرفت

کاراته با سبک کان ذن ریو در سال ۱۳۴۴ وارد ایران شد. دکتر فرهاد وارسته این ورزش را در ایران بنیان نهاد و آن را در یک زیرزمین ۴۰ متری در خیابان بهار شمالی که متعلق به پدرش بود با ۵-۶ نفر علاقمند آغاز نمود. به علت عدم شناخت مقامات ورزش ایران از کاراته توجه زیادی به این ورزش صورت نگرفت و هیچ گونه امکاناتی از جمله سالن تمرین مناسب در اختیار علاقمندان این ورزش جدید قرار نگرفت.

پس از چندی تمرین در آن زیرزمین ۴۰ متری، باشگاه گارد واقع در سید خندان میعادگاه کاراته کاها شد که تعدادشان به ۱۷ نفر رسیده بود. هوای ۱۵ درجه زیر صفر در زمستان و سالن بدون شیشه، دوش و رختکن هم برای کاراته کاهای علاقمند غنیمتی بود ولی باشگاه گاردهم مدتی بعد تعطیل شد.

حداکثر درجه کاراته در آن زمان کمربند سبز بود. اولین همراهان کاراته در سال های اولیه عبارت بودند از دکتر علوی مقدم، دکتر داریوش امینی، اصلانی، احمد وقایع نگار، فرزان فغانی، محمدرضا نصرتیان، هوشنگ اتحاد و مرتضی کاتو زیان، کاتوزیان در جمع شاگردان اولیه کاراته نخستین کسی بود که کمربند سیاه را در ایران به کمر بست. پس از دو سال آواره گی، سالن مشت زنی استادیوم امجدیه (سالن فعلی فدراسیون معلولین و جانبازان ورزشگاه شهید شیرودی) نخستین منزلگاه دولتی کاراته بود. اما به علت کمبود جا و نبودن امکانات کافی، اختلافات و دعواهایی بین مشت زنان و کاراته کاها در این سالن پدید آمد و سرانجام موجب شد تا دکتر وارسته شاگردان خود را به زیر زمینی دیگر این بار در امیر آباد منتقل کند. در سال ۱۳۴۶ آنها به باشگاه پهلوی سابق نقل مکان کردند. در خلال این سالها یکی دو نمایش کاراته در اماکن مختلف اجرا شد، از جمله برای ارتشیان و فرماندهان آنها که به عظمت این ورزش پی ببرند. آذر شیروانی اولین کاراته کای زن ایران بود که در این زمان تمرینات خود را آغاز نمود. کاتوزیان در خرداد ۱۳۴۹ موفق به دریافت کمربند مشکی شد و زمستان همان سال هوشنگ اتحاد هم کمربند مشکی دریافت نمود. در این سال در باشگاه آتش نشانی واقع در میدان حسن آباد، ماشین چیان هم کاراته تعلیم می داد. علیرضا احسانی، اکبر گلکار، اکبر محمدی بقا، فریبرز نوروزی، احمد نژند و یوسف شیرزاد از جمله شاگردان وی بودند.

در سال ۱۳۵۱ آکادمی کاراته ایران در خیابان عبده سابق روبروی خیابان دکتر فاطمی تشکیل شد و به عنوان اولین باشگاه رسمی کشور کار خود را آغاز کرد. در همین سال محمدعلی شریفی با کمربند سیاه دان یک شوتوکان به ایران آمد و با موافقت مسئولین آکادمی رسماً آموزش شوتوکان را آغاز نمود. در سال ۱۹۷۲ تیم ملی کاراته ایران متشکل از محمد اتحاد، فرخ مشفق، جمشید سلیمی، محمدرضا نصرتیان و میردامادی با هدایت فرهاد وارسته به مسابقات جهانی پاریس اعزام شد و به مقام پنجم جهان دست یافت. در همین سال اولین کرسی نایب رئیسی کاراته جهان به ایران تعلق گرفت. در سال ۱۳۵۲ اولین مسابقه انفرادی قهرمانی کشور در سالن هفتم تیر فعلی بین سبکهای وادوریو، شوتوکان و کان ذن ریو برگزار شد و هوشنگ اتحاد به مقام اول دست یافت. فرخ مشفق و کیارش سلیمی هم در مکان های دوم و سوم قرار گرفتند.

آکادمی کاراته ایران در سال ۱۳۵۲ از خیابان عبده به خیابان شهید مطهری فعلی نقل مکان کرد و انجمن های کان ذن ریو، وادوریو و شوتوکان فضا و امکانات بیشتری برای فعالیت پیدا کردند. در این سال باشگاههای دیگری هم در تهران تأسیس شد از جمله در فلکه دوم تهرانپارس و سالن ورزشی استادیوم فرحناز سابق که علیرضا احسانی در آن تمرین می داد و باشگاه تخت جمشید که اندکی بعد توسط جمشید سلیمی راه اندازی شد.

کاراته برای اولین بار در سال ۱۳۵۳ از محدوده تهران خارج شد و شهر شیراز اولین شهرستانی بود که کاراته و سبک کان ذن ریو در آن استارت خورد. به تدریج کاراته در استان ها و شهرستان های دیگر ریشه دواند و گنبد کاووس، اصفهان، مشهد، تبریز، اراک، کرمان، ساری، کرمانشاه و ارومیه صاحب کاراته شدند.

در سال ۱۳۵۳ اتفاق مهم دیگری هم افتاد و آن تأسیس فدراسیون کاراته توسط سازمان ورزش وقت بود. ریاست این فدراسیون به فرهاد وارسته واگذار گردید. در این سال تیم ایران با ترکیب اتحاد، سلیمی، مشفق، کیارش دیلمی، نصرتیان، استکانچی، همایون طبسی، فرزان فغانی و مهدی شیرازی جهت شرکت در یک تورنمنت سه جانبه راهی سوئد شد. در این رقابت ها تیم ایران موفق شد تیم های سوئد و دانمارک را شکست دهد.

در سال ۱۳۵۴ مسابقات قهرمانی «تیمی» کشور با شرکت کلیه سبک های شوتوکان، کان ذن ریو و وادیوریو در تهران برگزار شد. در این رقابت ها آکادمی کاراته سکوهای اول و دوم را تصاحب کرد و تیم دانشگاه تهران سوم شد.

در سال ۱۳۵۵ مسابقات قهرمانی اروپا با حضور ۱۴ تیم اروپایی و تیم ایران در تهران برگزار شد و یک طلای انفرادی توسط معصومی و دو برنز توسط سلیمی و مشفق به دست آمد. اما در رقابت های تیمی، در دور اول مغلوب فرانسه شدیم و خیلی زود از دور رقابت ها کنار رفتیم.

در سال ۱۹۷۷ تیم ملی کاراته ایران با ترکیب فرخ مشفق (کاپیتان)، جمشید سلیمی، محمد آرین خو، علیرضا احسانی، داریوش نبی، مرتضی البرزی و محمود شیرازی با مربیگری فرهاد وارسته در چهارمین دوره مسابقات جهانی که در توکیو برگزار می شد، شرکت کرد. تیم ایران در رشته کومیته تیمی پس از گذشتن از سد تیم های ایالات متحده، هند و اسپانیا به طور مشترک به همراه فرانسه سوم شد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ورزشهای رزمی بخصوص کاراته دوران رکورد طولانی را سپری نمودند ولی با توجه دوباره به این ورزش، ایران خیلی بیشتر از گذشته در رقابت های آسیایی و جهانی درخشید.