بکش و لاغرم کن

نمی دانم چقدر اهل ماهواره و دیدن شبکه های آن هستید اما اگر گهگداری سری به آن می زنید حتما تبلیغات آن را هم دیده اید تبلیغاتی که به شما این تصور را می دهد که تمام مردم ایران آدم های چاق و کچل والبته دارای ناتوانی جنسی هستند

نمی‌دانم چقدر اهل ماهواره و دیدن شبکه‌های آن هستید اما اگر گهگداری سری به آن می‌زنید حتما تبلیغات آن را هم دیده اید تبلیغاتی که به شما این تصور را می‌دهد که تمام مردم ایران آدم‌های چاق و کچل والبته دارای ناتوانی جنسی هستند. با این وجود نمی‌دانم چرا دست بردار این الگو برداری نیستیم و این روزها کمتر خانمی‌است که فکر نکند چاق است و از اندامش یا فرم بدنش راضی باشد و به محض صحبت در باره اضافه وزن حتی از کسانی که به نظر چاق نمی‌آیند این جمله را می‌شنوید که من خیلی چاقم! به عبارتی همه دچار توهم چاقی شده ایم. چندین سال پیش سازمان بهداشت جهانی کمپانی‌های مد و مانکن‌ها را مجبور کرد تا به طور متوسط ۵ کیلو گرم به وزنشان اضافه کنند چرا که بسیاری از دختران در کشورهای مختلف جهان یا این الگو دچار سوتغذیه شده بودند اما بازهم چاره ساز نبود دختر‌های ناراضی از خود که بدون در نظر گرفتن تفاوت‌های ژنتیکی می‌خواهند شبیه مدل‌های باشند که به آن‌ها به عنوان الگو نشان داده داده می‌شود.بدون آن که در نظر بگیرند که نژادهای مختلف ویژگی‌های مختلف دارند و نباید انتظار داشت یک دختر هندی شبیه و هم هیکل دختر نروژی باشد .

قبول کنید که توهم چاقی توهم آزار دهنده ای است، و بی‌تردید این بزرگترین سوالی است که بسیاری از ما جلوی آیینه از خودمان می‌پرسیم، اما واقعا معیار و ملاک چاقی جز تصور خودمان یا مقایسه با هنرپیشه‌های‌هالییودی چیست؟

معیار زیبایی و حتی چاقی در دوران‌های مختلف متفاوت بوده است همانطور که پیش از این‌ها و در زمان قاجار که شما هم حتما چند عکسی از زنان اندرونی ناصرالدین شاه دیده اید چاقی ملاک زیبایی بوده است و حتی زمانی همانطور که در نقاشی‌ها آن دوران می‌بینیم در اروپا داشتن شکم برای خانم‌ها جزو معیار‌های زیبایی محسوب می‌شد . و معمولا پوست روشن و چاقی نشانی از خانواده اشرافی بوده است چون معمولا زنان خانواده‌های فرودست به دلیل کار در مزارع آفتاب سوخته و لاغر بودند. پیش از این ساده‌ترین روش محاسبه چاقی کم کردن ۱۰۰ از قد آقایان و ۱۱۰ از قد خانم‌ها بود برای مثال اگر شما آقای با قد ۱۸۰ بودید وزن ۸۰ کیلو و اگر خانمی‌با قد ۱۷۰ بودید وزن ۶۰ کیلو را برای شما مناسب می‌دانستند که البته برای خانم‌ها در ازای هر بارداری ۲:۵ کیلو به این وزن اضافه می‌کردند . اما بهترین و جدیدترین ملاک تعیین شاخص توده بدنی و یا bmi است.این شاخص از تقسیم وزن بر اساس کیلو گرم بر مجذور قد بر اساس متر بدست می‌آید که وقتی بین ۵/۱۸ تا ۹/۲۴ باشد به این معنا است که شماهیچ اضافه وزنی ندارید .

بین ۲۵ تا ۲۹.۹ به این معناست که شما اضافه وزن دارید اما چاق نیستید و البته بالاتر از ۳۰ به این معناست که دیگر شما را باید جزوه افراد چاق محسوب کرد و دیگر هیچ توهمی‌در کار نیست !و البته بالای ۴۰ هم که دیگر چاقی مفرط محسوب می‌شود. افراد بین ۲۵ تا ۳۰ را می‌توان تپل نامید و اگر در این دسته هستید (که اکثر خانم‌های ایرانی در این دسته قرار می‌گیرند)لازم نیست مدام به فکر رژیم باشید فقط کافی است کمی‌از غذایتان کم کنید و مقداری هم تحرکتان را زیاد کنید. و باور کنید داشتن کمی‌اضافه وزن بسیار بهتر از این است که شما دختری با تفکرات وسواس گونه لاغری یا «آنورکسیا» تربیت کنید. آنورکسیا بیماری است بیماری خطرناکی که در کمین دخترانی است که مادران آن‌ها از کودکی اهمیت برخورداری از اندام متناسب را به گونه‌ای افراطی تعقیب و البته به فرزندان دختر خود یادآوری می‌کنند. وزیاده روی و افراط باعث می‌شود که تعداد بسیار زیادی از دختران، اعتماد به نفس خود را از دست بدهند و همواره حس کنند که چاق هستند، حتی به رغم برخورداری از وزن و اندامی‌متناسب. زنانی که به این بیماری مبتلا هستند احساس زشتی می‌کنند، عزت نفس ندارند و از غذا خوردن بیزار و در هراس هستند. معمولاً این گونه بیماران تمایلی به غذا خوردن در حضور دیگران ندارند. بعضی از آنان در طول روز چندین بار خود را وزن می‌کنند و با وسواسی بس افراطی حس می‌کنند که باید لاغرتر باشند و به همین دلیل ساعات طولانی گرسنگی را تحمل می‌کنند. درست است که باید بپذیریم که معیار ای زیبایی و اندام ایده آل تغییر کرده است درست است که باید بپذیریم که دیگر حتی شعر‌های فولکلوریک ما هم دارند رنگ می‌بازند و دیگر کم کم باید به جای شعرهای مثل زن باید خوشگل باشه، سفید و کمی‌چاق بخوانیم زن باید خوشگل باشه برنز و کمی‌داف! اما با این وجود نباید فراموش کنیم که معیار‌های که بسیاری اوقات از آن‌ها پیروی می‌کنیم و جامعه را مثل موجی یا بهتر بگوییم سونامی‌تحت تاثیر قرار می‌دهند ملاک‌های منطقی و قابل اعتمادی نیستند.

نویسنده : مریم صدرالادبایی