در ستایش اوران‌گوتان

انسان یکی از نزدیک‌ترین عموزاده‌های ما و غیرقابل‌درک‌ترین آنهاست. این گونه باهوش و کنجکاو است و زمان زیادی را صرف تماشای ما می‌کند. آنها نیز مانند ما توانایی یادگیری ارزش …

انسان یکی از نزدیک‌ترین عموزاده‌های ما و غیرقابل‌درک‌ترین آنهاست. این گونه باهوش و کنجکاو است و زمان زیادی را صرف تماشای ما می‌کند. آنها نیز مانند ما توانایی یادگیری ارزش ژتون‌های نمادین (پول-م) را دارند و آنها را با هم مبادله می‌کنند، هرچند این کار در این اواخر اضطراب و تشویش بسیاری در آنها به وجود آورده است. یکی از پژوهشگران ما به نام کارتا، چندی پیش آزمایشی انجام داد. او چوبی را در حصار گزنده‌ای (سیم خاردار-م) که آدم‌ها دورش کشیده بودند فرو کرد و بعد با خار و خاشاک توده‌ای روی آن ساخت تا از آن بالا رود. البته در جنگل ما مدام از درخت‌ها بالا می‌رویم، اما در اینجا هدف مشاهده واکنش انسان بود.

آنها بچه‌هایشان را از محل دور کردند که ثابت می‌کند می‌توانند به تغییرات محیط پاسخ دهند. اما متاسفانه پاسخ‌هایشان به رویدادهای خاص محدود می‌شود. آنها هیچ وقت تصویر بزرگ‌تر را نمی‌بینند. برای مثال دلایل گوناگونی را در نظر بگیرید که آنها برای بریدن درختان جنگل پرباران ما در بورنئو و سوماترا می‌آورند. آنها می‌گویند این کار برای تهیه چوب انجام می‌شود. اما بعد ــ و این حقیقتا عجیب است ــ برای انداختن بقیه درختان یک دلیل بوم‌شناختی می‌آورند. حالا آنها جنگل را می‌تراشند تا نخل نفتی بکارند که می‌گویند کاربرد آن از خود نفت بهتر است و درخت آکاسیا بکارند تا از آن خمیر چوب تهیه کنند. در سوماترا فقط هفت هزار نفر از ما مانده‌ایم و تعدادمان ممکن است به زودی آنقدر کم شود که برای یک جمعیت پایدار کافی نباشد. آدم‌ها با ساختن پناهگاهی برای ۸۰۰ تا از بچه‌های یتیم ما پشیمانی خود را نشان داده‌اند. اما وقتی به جنگل پرباران که زندگی ما به آن بسته است حمله می‌کنند، فایده بزرگ کردن بچه‌های ما چیست؟ تنها چیزی که اندکی به ما آرامش می‌دهد آن است که وقتی زیستگاه ما نابود شد، مال آنها هم نابود خواهد شد. خیلی زود باید پژوهش‌های بیشتری روی این گونه خودکش انجام شود.