تسلطی اعجازگون بر کلیشه های نقش کمدی

ایفای نقش رضا عطاران در فیلم "ورود آقایان ممنوع" نه تنها نقطه ای روشن و چشمگیر در کارنامه کاری او به حساب میآید بلکه یک امتیاز مثبت برای مسیر بازیگری در سینمای ایران است که در …

ایفای نقش رضا عطاران در فیلم "ورود آقایان ممنوع" نه تنها نقطه ای روشن و چشمگیر در کارنامه کاری او به حساب میآید بلکه یک امتیاز مثبت برای مسیر بازیگری در سینمای ایران است که در سال های اخیر از بابت بازی های روان به شدت لطمه دیده است. عطاران در قالب این شخصیت به المان های اصلی کمدی دست پیدا کرده و با بامزگی های به جا و البته جذابیت های وجودی اش آن را از منجلاب کلیشه رهانیده است; او در این فیلم آدمی ابله نما است که البته برحسب منفعت و اقتضای شرایط تصمیم می گیرد که از این جهت بازی او بی نقص است و یا حداقل می توان گفت در کنار لوده بازی هایی که این روزها در فیلم های کمدی باب شده اند- و عنوان بازیگری را به یدک می کشند- یک نمونه استاندارد به شمار می رود. عطاران با بازی دراین نقش بار دیگر بخشی از توانایی های خود در کار بازیگری را به نمایش گذاشته است و اجازه نداده است تا روایت بازی اش به نوعی فانتزی بی سروته تبدیل شود و در انتها به یک تکرار برسد.

او لایه های طنز آمیخته با ساده لوحی معلمی تازه وارد (جبلی) به یک مدرسه دخترانه - که تا به حال مردی حق حضور در آن را نداشته است- را آنچنان طبیعی و متعادل بازی می کند که وصله ناجوری به آن نمی چسبد و به عکس او را به عنوان چهره ای مسلط بر نقش خود معرفی می کند. ناخودآگاه ذهن، بیننده را متوجه شکل گیری این شخصیت توسط نویسنده و بازی کنترل شده رضا عطاران در این نقش نشان می دهد که با کمی دقت و ذکاوت بیشتر در به کارگیری ترکیب یک نقش می توانیم در سینمای خودمان هم شخصیت متفاوت خلق کنیم و هم از تماشای بازی بازیگری مثل رضا عطاران که به واقع تناسب فاحشی را در به سرانجام رساندن نقش خود پدید آورده لذت ببریم. درک مناسب عطاران از شخصیت این معلم و همچنین انتخاب وی برای بازی در این نقش شکلی جدید از یک کمدین را در سینمای ایران به وجود آورده است که هدفش ادا بازی های بیهوده برای ایجاد خنده اجباری در مخاطب نیست; همین نکات است که بازی او را که به واسطه تناقض های موجود در نقش می توانست به یک کمدی شلخته و بی رنگ و رو بدل شود، بر روی سطحی قابل قبول و آبرومند قرار داده است.

نویسنده : فاطمه فریدن