درسی که باید از سعودی ها بگیریم

تنش در میان تیم, بازیکنان ورای زندگی, هر شش ماه یک مربی, روزنامه نگاران دیوانه, فدراسیونی دیوانه تر از اینها, آیا این صداها آشنا نیستند به عربستان سعودی خوش آمدید هر چند آنها به فینال رسیده اند و ما شاید باید از آنها درس بگیریم

تنش در میان تیم، بازیکنان ورای زندگی، هر شش ماه یک مربی، روزنامه نگاران دیوانه، فدراسیونی دیوانه تر از اینها، آیا این صداها آشنا نیستند؟ به عربستان سعودی خوش آمدید. هر چند آنها به فینال رسیده اند و ما شاید باید از آنها درس بگیریم. هنگامی که «دوس آنژوس» اسامی تیمش را اعلام کرد، نیمی از عربستان سعودی آنها را به جا نمی آوردند. اوسامه حواساوی؟ مجید الامیر؟ خالد عزیز؟ بدون منتشری، بدون نور، بدون توکار، بدون شلهوب، هیچ کس.

این ترکیب جوان و رعنا اما بی تجربه سعودی ها بود که از باشگاه های کوچک تر عربستان مثل الوحده، النصر و القادسیه. مهمتر اینکه دو بازیکنی که غیر قابل دسترس به نظر می رسیدند، یعنی المنتشری و شلهوب در شرایطی تردید برانگیز بیرون ماندند. فدراسیون فوتبال رسماً اعلام کرد که این دو آسیب دیده هستند، اما این نمی توانست دلیل اصلی باشد، مگر قمدی مصدوم را به جام ملت ها نبردند. هیچ کس انتظار نداشت عربستان سعودی به فینال راه پیدا کند. «دوس آنژوس» یک تیم از بازیکنان گرسنه و پرانگیزه را ارتقا داد تا در قالب یک تیم واقعی عمل کنند و بازیکنانی را که ورای همه چیز بودند، بیرون کرد.

این تیم سعودی هیچ بازیکنی نداشت که حضورش در ترکیب ابتدایی تضمین شده باشد، مگر کاپیتان «القحطانی». هر کس دیگری به جز او باید می جنگید تا به جمع یازده نفر اصلی راه پیدا کند و آنها چنین می کردند. جذاب تر اینکه ذخیره ها هم نقش خود را به عنوان ذخیره به خوبی ایفا می کردند و وقتی به بازی می آمدند به آب و آتش می زدند تا به تیم کمک کنند. چیزی که می شد در بازی «عوطف» مشاهده کرد که دوبار جریان بازی در مرحله گروهی را به نفع سعودی ها برگرداند. «عوطف» شاید امروز در بازی فینال جایگزین «عبدالرحمن القحطانی» مصدوم شود. در مجموع عربستان نسل جدیدی از بازیکنان را برای مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ به چنگ آورد و علاوه بر این فینال جام آسیایی را هم پیشکش گرفت.

یک قدم بزرگ رو به جلو تنها با انتخاب نکردن اسامی بزرگ فوتبال و در عوض انتخاب بهترین بازیکنان. «دوس آنژوس» بازیکنانی را دستچین کرد که اعتقاد داشت برای شکل دادن تیم او بهترین هستند و بازیکنانی را بازی داد که در بهترین فرم ممکن بودند. بعضی ها ممکن است درباره خوش شانسی سعودی ها در مقابل اندونزی، ژاپن و ازبکستان صحبت کنند ولی چگونه می توان سه بازی پشت سر هم شانس آورد؟ آن وقت در هم شکستن بحرین چه می شود؛ تیمی که حتی نمی شود در یک بازی دو گل به آنها تحمیل کرد. مقایسه کنید با ایران که بازیکنان به خاطر اعتبار گذشته شان و افتخارات قهرمانانه، اما سپری شده بازی می کردند و این مهم نبود که در حال حاضر چقدر روی فرم هستند و جایی که بازیکنان با ۳۰ بازی ملی در مجموع هزار دقیقه هم برای تیم ملی بازی نکرده اند.

روشن بود که علی کریمی در آمادگی مطلوب دوره گذشته نیست و همین طور رسول خطیبی، وحید هاشمیان یا رضا عنایتی آماده ترین روزهای زندگی شان را سپری نمی کردند در حالی که اینها مهمترین بخش بازی ما را تشکیل می دادند. هر چند بارقه هایی از درخشش را هم در جواد کاظمیان دیدیم یا یک نیمه بازی سازی ایده آل از ایمان مبعلی شاهد بودیم، اما هرچه گذشت به همین اندازه هم از مسعود شجاعی ندیدیم. اغلب اوقات بازیکنان گرسنه از بازیکنان اسمی تر هم پست شان بهتر بازی می کنند. اشتباه برانکو در پایان دورانش در ایران این بود که او هرگونه رقابتی را کشت و قلعه نویی هم این اشتباه را در جام ملت ها تکرار کرد که به سقوطش منجر شد.

رقابت و اشتها شاید مهمترین عواملی هستند که یک تیم را زنده نگاه می دارند. اگر به این اعتقاد ندارید از کارلوس دونگا بپرسید که بازیکنانی مثل «الانو»، «واگنرلاو»، «مایکون» و «ژولیوباپتیستا» را به صاحب نامانی چون آدریانو، رونالدو و رونالدینیو ترجیح داد. منبع؛ ایران اسپورت پرس