دعایی برای برطرف شدن حاجات مهم دنیوی و اخروی چرا امام صادق دعای الحاح را به مـحـمـد بـن مـسـلم آموخت

نامگذاری این دعا به دعای الحاح پافشاری از سوی امام صادق نشاندهنده این است اصرار در دعا برای اجابت دعا مؤثر است و اگر صلاح بنده اجابت دعایش باشد پافشاری او در دعا مؤثر است و اصولا بنده باید حوائج خود را در دعا نام ببرد چرا که نام بردن حاجت در دعا و اصرار و الحاح به درگاه خداوند در اجابت آن بسیار موثر است

برای بسیاری از مؤمنین اتفاق افتاده است که در برخی از گرفتاری های دنیویی و اخرویی به دنبال دعایی سریع الاجابه هستند. در زمان امام صادق«علیه السلام» نیز یکی از اصحاب به جهت چنین حاجتی به محضر این امام همام شرفیاب شد و چنین در خواستی را مطرح کرد. امام صادق «علیه السلام» در پاسخ دعایی را به صحابی آموزش دادند که به دعای الحاح (پافشاری) در حاجات مشهور است.

مـحـمـد بـن مـسـلم گـویـد: امام صادق «علیه السلام» عرض کردم : دعائی بمن بیاموز، فـرمـود: تـو کـجـائی از دعـای الحـاح ؟ و (چـرا آن را نخوانی ؟) گوید: عرض کردم : دعای الحاح کدام است ؟ فرمود: «اللَّهُمَّ رَبَّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ مَا فِیهِنَّ وَ رَبَّ الاَرَضِینَ السَّبْعِ وَ مَا فِیهِنَّ وَ رَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ رَبَّ مُحَمَّد خَاتَمِ النَّبِیِّینَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی بِهِ تَقُومُ السَّمَاءُ وَ بِهِ تَقُومُ الاَرْضُ وَ بِهِ تُفَرِّقُ الْجَمْعَ وَ بِهِ تَجْمَعُ الْمُتَفَرِّقَ وَ بِهِ تَرْزُقُ الاَحْیَاءَ وَ بِهِ أَحْصَیْتَ عَدَدَ الثَّرَی وَ الرَّمْلِ وَ وَرَقِ الاَشْجَارِ وَ قَطْرِ الْبُحُورِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد. سپس حاجت خویش را طلب کن و در دعا پافشاری کن که خداوند دعای بندگان مؤمن را دوست دارد.

ترجمه دعا: خدایا ! ای خدای هفت آسمان و آنچه در آنهاست. ای خدا هفت زمین و آنچه در آنهاست. ای خدای عرش عظیم، ای خدای محمد (خاتم پیامبران) به آن اسمت قسم که بدان آسمان را برافراشته، زمین را آرام گردانده ای، نیز بدان همگان را پس از آفرینش روی زمین پراکنده می کنی و در روز قیامت، همگان را گرد هم می آوری، بدان اسم تو را قسم می دهم که زندگان را رزق می دهی، و شمارش سنگریزه ها و شن های روان و برگ درختان و دریاها را در نظر داری، بر محمّد و آل محمّد درود بفرستی . سـپـس بـر مـحـمـد و آل محمد صلوات می فرستی آنگاه حاجت خود را می خواهی و در درخواست خود اصرار بنما(اصول کافی جلد 4 صفحه : 378 ، روایهٔ 23)

در روایتی دیگر امام صادق(علیه السلام) این قسمت را نیز جزء دعای إلحاح فرمودند : «یَا مَنْ لاَ یَحْجُبُهُ سَمَاءٌ عَنْ سَمَاء وَ لاَ أَرْضٌ عَنْ أَرْض وَ لاَ جَنْبٌ عَنْ قَلْب وَ لاَ سِتْرٌ عَنْ کِنّ وَ لاَ جَبَلٌ عَمَّا فِی أَصْلِهِ وَ لاَ بَحْرٌ عَمَّا فِی قَعْرِهِ یَا مَنْ لاَ تَشْتَبِهُ عَلَیْهِ الاَصْوَاتُ وَ لاَ تَغْلِبُهُ کَثْرَهُٔ الْحَاجَاتِ وَ لاَ یُبْرِمُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ صَلِّ عَلَی مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد؛ خدایا ! آسمان ها و زمین ها و دلهای آدمیان که بسیاراند مانع دید و آگاهی تو نیست، نیز پرده و پوشش ها. می دانی در دل هر کوه و در قعر هر دریا چه هست. صدای بسیار آفریده ها را به خوبی و بدون اشتباه می شنوی.

از حاجت و خواسته های بسیار آدمیان خسته نمی شوی. پافشاری درخواست کنندگان تو را از پا در نمی آورد. بر محمّد و آل محمّد درود بفرست» و بعدا از آن حاجتت را بطلب. (قرب الإسناد: 4، بحار الأنوار: 92/154.)

نکته دیگری اینکه نامگذاری این دعا به دعای الحاح «پافشاری» از سوی امام صادق نشاندهنده این است اصرار در دعا برای اجابت دعا مؤثر است و اگر صلاح بنده اجابت دعایش باشد پافشاری او در دعا مؤثر است و اصولا بنده باید حوائج خود را در دعا نام ببرد چرا که نام بردن حاجت در دعا و اصرار و الحاح به درگاه خداوند در اجابت آن بسیار موثر است؛ همانگونه که در روایتی نیز امام صادق «علیه السلام» می فرماید: خدای تبارک و تعالی می داند که بنده اش چه می خواهد هرگاه بدرگاهش دعا کند، لیکن دوست دارد که حاجتهایش را به درگاهش شرح بدهد؛ هرگاه دعا کردی حاجتت را نام ببر و در حـدیـث دیگری می فرماید: خدای عزوجل حاجت تو را می داند و نیز داند که تو چه خواهی ولی دوست دارد که حاجتهای (خود را) بدرگاه او شرح دهی. «اصول کافی جلد 4 صفحه : 225 »

منبع: تسنیم