جنگجویان کیوکوشین کای

کشور, ژاپن مکان, کوه میتوسومین هنر زمی, کاراته کیوکوشین کای ویژگی, اردوی تمرین سالانه مدرسه کیوکوشین از ۴۰ سال پیش تاکنون همه تمرینات مانند تمرین روز اول در سالنی که گرم نشده است شروع می شود و یا چند لحظه مدیتیشن پایان می یابد

کشور، ژاپن مکان، کوه میتوسومین هنر زمی، کاراته کیوکوشین‌کای ویژگی، اردوی تمرین سالانه مدرسه کیوکوشین از ۴۰ سال پیش تاکنون همه تمرینات مانند تمرین روز اول در سالنی که گرم نشده است شروع می‌شود و یا چند لحظه مدیتیشن پایان می‌یابد.

کنار زدن محدودیت‌‌ها، این هدف نهائی ”میتسومین“ است. اردوی سالانه جنگجویان کیوکوشین‌کای، تمرین در برف، در شب مانند روز، ۲۲ کیلومتر دویدن در کوه، عبور از زیر یک آبشار با آب یخ‌بسته ۱۵۰ مرد، زن و کودک به مدت سه روز با تمام وجود از خود مایه گذاشتند.

توکیو، ناحیه ایکبوکورو، چهارشنبه ۴ ژانویه، ساعت ۷ صبح، حدود ۱۵۰ مرد، زن و کودک به مدت سه روز با تمام وجود از خود مایه گذاشتند.

توکیو، ناحیه ایکبوکورو، چهارشنبه ۴ ژانویه، ساعت ۷ صبح حدود ۱۵۰ رزمی‌کار کاراته کیوکوشین‌کای که از سراسر ژاپن آمده‌اند، در سرما مابل دوجو هونبو، پای درنا را اجراء می‌کنند. ساعت میتوسمین زنگ می‌زند. هوجی هیبینو، دارنده‌دان ۲ و مربی دوجو مرکزی می‌گوید“ این در مدرسه ما به یک سنت مربوط می‌شود ”او اضافه می‌کند“ سوزی (اویاما، پایه‌گذار سبک) عادت داشت برای تمرین و مدیتیشن به این کوه برود. اکنون ۴۰ سال است که ما دو بار در سال این کارآموزی را تکرار می‌کنیم، که برای گذراندن کیو و دان‌ها اجباری است. همچنین بدین طریق سال را بر مبناهای جدید و با فکری شاداب دوباره آغاز می‌کنیم“.

میتسومین، می‌گوید آن سه کوه، یکی از مکان‌های مقدس ژاپن است. سامورائی مشهور، میاموتو موسائسی قبلاً در قرن ۱۷ نواحی آن را اشغال کرده بود. وقتی از توکیو حرکت می‌کنیم باید سه ساعت در جاده باشیم تا به این معبد شینتوئی برسیم که در جنگلی از انبوه کاج‌ها و در ارتفاع ۱۰۰۰ متری پنهان شده است.

به محض رسیدن، رفیق شدن هوا اثر خود را نشان می‌دهد. برای رسیدن به هتل، که ساختمانی سنتی با بالش‌های پنبه‌ای و اتاق‌های گروهی است. یک کیلومتر بالا روی به همراه سلاح و اثاثیه لازم است. اولین صبحانه ساندویچ است.

سپس در ساعت ۱۴ اولین تمرین ما در این اقامتگاه شروع می‌شود. این تمرین نسبت به تمرینات بعدی راحت‌تر است. در یک سالن بزرگ که گرم نیست شوکی ماتسوئی، جانشین اویاما حرکات تمرینی را نشان می‌دهد. گرم شدن، کیهون، کیای ... به مدت بیش از دو ساعت، کارآموزان که امسال سن آنها بین ۸ تا ۷۶ سال است، بدون هیچ گونه تردیدی فقط اطاعت می‌کنند. باید بگوئیم که مربیان در ردیف‌های اول و آخر کلاس درس قرار گرفته‌اند. حتی یک کلمه هم ‌رد و بدل نمی‌شود. کانچو ماتسوئی استادی محترم است.

مطابق سنت بی‌حضور او کاری انجام نمی‌شود و در هر بار آمدن و رفتن او، سلامی احترام‌آمیز به همراه ”آوس“ فراوان نثار او می‌شود.

● تمرین شبانه، در برف

شب پس از شام که از ماهی، برنج و چای تشکیل یافته، همانند صبح و ظهر، شوکی ماتسوئی به سخنرانی می‌پردازد و به سؤالات کارآموزان پاسخ می‌دهد یوشی کازوساتویاما، دارنده دان ۱ می‌گوید ”اغلب این فرصت به‌دست نمی‌آید که کانچو را ملاقات کنیم و با او تمرین نمائیم“ و اضافه می‌کند میتسومین این امکان را به ما می‌دهد“.

شب کوتاه است و همه در این مورد اتفاق‌نظر دارند. تمرین خسته‌کننده بود و مخصوصاً همه می‌دانند که فردا روز بسیار سختی خواهد بود. ارتور هوهانیسیان، یک جنگجوی ارمنستانی ۳۰ ساله که هنرآموز شبانه‌روزی دوجوهونیو است می‌گوید ”باید قبل از آمدن به میتسومین از نظر ذهنی خود را آماده کرد“، او ادامه می‌دهد مردم می‌دانند که این سخت خواهد بود... اما من مثبت فکر می‌کنم. شما می‌دانید که الان در شهر من، در ارمنستان دمای هوا منفی ۳۵ درجه است. اما در اینجا قابل تحمل است. امیدوارم که پیاده‌روی سخت باشد.

ساعت ۳۰/۷ صبح. پس از یک ساعت تمرین در داخل برف. نیم ساعت مدیتشن در معبد شینتوئی میتسومین، برنامه هر روزه بود.

● نیم‌ساعت مدیتیشن

پنج‌شنبه ۵ ژانویه، دومین روز از کارآموزی، ساعت ۳۰/۶ صبح. هنوز سپیده‌دم فرا نرسیده است. دما منفی است. در حیاط پوشیده از برف هتل، مردان، زنان و کودکان با لباس کیمونو منتظر آمدن کانچو ماتسوئی هستند تا اولین تجربه آن روز را شروع کنند: یک ساعت تمرین در برف. برنامه آنها گرم کردن عمومی بدن و سپس کار تکنیکی در گروه‌های مختلف است: مربیان (کاتا)، کودکان (کار با مشت‌ها)، بزرگسالان (مشت‌ها و پاها)، زنان (کیهون).

در گرگ و میش هوا. فریادها و کیای این جنگجویان که با سرما مقابله می‌کنند، در سکوت کوهستان طنین‌انداز می‌شود، و آدم احساس می‌کند در میان سامورائی‌ها عصر ادو قرار دارد که خود را قبل از جنگ آماده می‌کنند. جلسه با یک پیاده روی ۲ کیلومتری از میان جنگل در سراشیبی که ساختمان‌های معبد را احاطه کرده، پایان می‌یابد. جوانترها، خسته‌ترها یا مسن‌ترها می‌توانند قبل از اینکه همه وارد معبد شوند و برای مدیتیشن آماده گردند، دور آتش روشن شده بایستند و خود را گرم کنند. ساعت ۳۰/۷ صبح است.

به مدت نیم ساعت در حالی‌که زنان و کودکان در وسط گروه قرار گرفته‌اند، کاراته‌کاهای کیوکوشین آرام و خونسرد می‌نشینند. اوسامو ناگامین، ۵۷ ساله، دارنده دان ۱ و یا ۲۰ سال سابقه کار رزمی در پایان کارآموزی می‌گوید“ به‌نظر من این سخت‌ترین چیزی بود که باید تحمل می‌کردیم“، او ادامه می‌دهد: باید در جریان هوا آزاد بنشینیم و هیچ تکانی نخوریم. اگر ۱۰ دقیقه طول می‌کشید موافق بودم، اما نیم ساعت تحملش خیلی مشکل است“. و اما سخت‌ترین تمرین هنوز در راه است...

زیرا این مدیتیشن علاوه بر خیر و برکت برای سال جدید، فرصتی برای کارآموزان بود که روی کار بعدی تمرکز کنند که به‌عنوان مشکلترین تمرین شهرت دارد و ”ماراتن“ نام دارد. حرکت در سال ۱۳ است، چوچی هیبینو، تنها مربی که انگلیسی صحبت می‌کند به ما می‌گوید: ”فقط کودکان کمتر از ۱۲ سال و افراد مسن‌تر، ۶۰ تا ۷۰ ساله‌ها مجبور نیستند که آن را انجام دهند“، او اضافه می‌کند: ”دو خودرو هست که اگر رزمی‌کاران بخواهند آنها را سوار می‌کنند“.

● ۱۱ کیلومتر سرازیری، ۱۱ کیلومتر سربالائی

از حدود ۱۵۰ کاراته‌کا فقط چهار نفر آنها که مسن‌ترین‌شان اوشی دو کونیو ۷۶ ساله است، معاف شده‌اند. همه بچه‌ها، حتی کم‌سن‌ترین آنها (۸ ساله) برای ۲۲ کیلومتر دو عازم می‌شوند: ۱۱ کیلومتر سرازیری برای رسیدن به سد که ۱۰۰۰ متر پائین‌تر است، و ۱۱ کیلومتر سربالائی برای برگشتن به معبد!

● ”اوس“، کلمه جادوئی

نمی‌توان بدون فکر کردن به کلمه ”اوس“ کیوکوشین کای را تصور کرد. این کلمه در هر لحظه و به هر دلیلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای گفتن سلام، مرسی، یا حتی بله. وقتی کانچو ماتسوئی یا مربیان وارد یک اتاق می‌شوند یا کارآموزان را مورد خطاب قرار می‌دهند، فوراً این کلمه را در مقابل می‌شنوند.

این کلمه در واقع دارای دو معنی است. در کل به معنای موافقت است. در مذهب هم از این کلمه استفاده می‌شود. در مذهب شینتو، به یادگیری با صبر و حوصله و جستجوی طریق خود با جدیت اشاره دارد.

اکثر افراد عادت به دویدن ندارند مانند اکیکو یوشی‌ هارا یک زن ۳۰ ساله، دارای کمربند قهوه‌ای: ”برای من بدون شک این مشکلترین تمرین بود. علاوه بر آن من فکر می‌کردم که مسیر یخ‌زده باشد، بنابراین به کفش‌هایم آج زده بودم. وقتی متوجه شدم که این‌طور نیست خیلی دیر شده بود. اما من فقط می‌خواستم مقاومت کنم. و من ماراتن را به پایان رساندم! این بری من مهم بود. من افتخار می‌کنم“.

● دو ساعت و نیم پیاده‌روی در برف

از بین آنها شصت نفر از جمله چند کودک ۱۲-۱۰ ساله مسافت را در کمتر از ۲ ساعت طی می‌کنند. دیگران سوار خودروها می‌شوند، اما در بیش از ۱۰-۸ کیلومتری از ورودی کسی سوار خودرو نمی‌شود. در ساعت ۲۱ حرکت پایانی انجام می‌شود. کارآموزی به پایان نرسیده است و برای فردا هم ورزش‌های زیادی تدارک دیده شده است.

جمعه ۶ ژانویه، سومین روز کارآموزی، ساعت ۳۰/۶ صبح، مراسم همانند روز قبل است، اما هوا سردتر است.

یک باد خفیف زمستانی خود را نشان داده است. چین و چروک‌های صورت کم کم خود را نشان می‌دهند. ماهیچه‌ها سنگین‌تر و سفت‌تر می‌شوند. با این حال کسی جا نمی‌زند. چه آبروریزی خواهد بود! در طول یک ساعت شدت تمرین و پشتکار رزمی‌کاران کاهش نمی‌یابد. در ساعت ۸ تعداد کمتری از بچه‌ها در مدیتیشن حاضر می‌شوند زیرا اکثر آنها دور آتش جمع شده‌اند.

● سردی آب کمتر از سال ۲۰۰۵

ساعت ۱۱ ساعت عزیمت را اعلام می‌کند. پس از ادای احترام در مقابل بنای یادبود کائچو اویاما، همه در مسیر آبشار حرکت می‌کنند که آخرین آزمون آنها در این اقامتگاه است. یک ساعت و نیم پیاده‌روی روی شیب‌های پوشیده از برف. سر خوردن‌ها و افتادن‌های پیاپی. سرانجام در پیچ جاده آبشار پدیدار می‌شود. کاراته‌کارهای کیوکوشین‌کای خوشحال هستند. آنها می‌خندند و شوخی می‌کنند. مربیان وقتی می‌بینند آب به اندازه کافی سرد نیست قطعات یخ را می‌شکنند و آنها را داخل آب می‌اندازند. جوجی هیبنیو خاطرنشان می‌کند که ”آب به اندازه سال گذشته سرد نیست“.

کارآموزان در حالی‌که بالاتنه‌هایشان لخت است. جلوی محرابی که کنار آبشار ساخته شده است، به روش شینتو ادای احترام می‌کنند. سپس در دسته‌های کوچک از صخره‌ها بالا می‌روند یا پاهایشان را در آب یخ‌زده فرو می‌برند. آنها که شهامت بیشتری دارند مستقیماً زیر آبشار یخ‌زده می‌ایستند. همه، از جمله زنان و کودکان باید قبل از بیرون آمدن ۳۰ گیاکو سوکی انجام دهند. کائچو ماتسوئی تنها کسی است که دو بار این کار را انجام می‌دهد، یعنی هر دو بار که زیر آبشار می‌رود او این‌کار را با چنان خونسردی انجام می‌دهد که حس احترام را برمی‌انگیزد.

ریکیتو اوگاکی، ۱۲ ساله با کمربند مشکی جونیور، به دستور یک مربی مدت طولانی‌تری زیر آبشار می‌ماند. او می‌گوید: ”احساس می‌کردم که پاهایم یخ بسته‌اند، علاوه بر آن سنگ‌ها تیز بوده‌اند و پاهای مرا می‌بریدند. من ۲۲ کیلومتر دویدم اما این آزمون آبشار همه سخت‌تر بود. من یاد گرفتم که صبور بودن چقدر مهم است! اکنون من خودم را قوی‌تر احساس می‌کنم. از اینکه همه چیز را به پایان رساندم احساس غرور می‌کنم“.

همه با شادی و بااخلاق خوش دوباره لباس می‌پوشند و قبل از اینکه سوار اتوبوس شوند تا به توکیو بروند برای آخرین بار یک ساعت پیاده‌روی می‌کنند. از ۴۰ سال پیش تاکنون این سنت تغییر نکرده است، جز در دو مورد استثناء: امروزه تمرین صبحگاهی در برف دیگر با پای برهنه انجام نمی‌شود و مربیان برای تشویق کردن کارآموزان در ماراتن دیگر از باتون استفاده نمی‌کنند. ماکوتو آکایشی ۲۴ ساله که از طرف کیوکوشین به‌عنوان ستاره آینده اعلام شده است، و چهارمین کارآموزی زمستانی‌اش را امسال گذرانده است، می‌گوید: ”میتسومین مهم است. سرما بدن و ذهن ما را تحریک می‌کند، اما تمرین در دوجو هونبو سخت‌تر است. برای من میتسومین راهی است که سال را به خوبی شروع کنم“. به دنیای کاراته کیوکوشین کای خوش آمدید اوس.

● کانچو شوکی ماتسوئی

همه او را کانچو، استاد یا رئیس صدا می‌زنند جانشین پرشور اویاماسنسی و مدیر کاراته کیوکوشین کای از سال ۱۹۹۴ می‌باشد. پس از کارآموزی، او از اهمیت میتسومین در مدرسه کیوکوشین صحبت می‌کند.

● مفهوم میتسومین در فلسفه کیوکوشین چیست؟

▪ میتسومین یک مکان اسطوره‌ای در ژاپن است که اعتقادات زیادی در مورد آن وجود دارد. تقریباً ۲۰۰۰ سال است که معبد وجود دارد. میاموتو موساشی معروف برای تمرین به آنجا می‌رفت. این چیزی است که مورد توجه اویاما سنسی قرار گرفت. او برای تمرین و برای تصفیه ذهن خود به آنجا رفت. مدرسه کیوکوشین ۴۰ سال است که به میتسومین می‌رود.

● آیا از زمان اویاماسنسی به بعد، تغییراتی در نحوه تمرین به‌وجود آمد؟

▪ نه زیاد قبلاً بدون کفش تمرین می‌کردند، موردی که از آن به بعد دیگر وجود ندارد. مربیان قبلاً مجهز به باتون بودند. اما امروز نه. ولی تمرین، خودش تغییر چندانی نکرده است. قبلاً افراد انگیزه بیشتری برای پافشاری بر راه بودو داشتند. اما در روزگار ما بیشتر مردم ”عادی“ هستند که با فکری ”معمولی“ به کیوکوشین کای روی می‌آورند، و کاراته مرحله به مرحله آموزش داده می‌شود.

● شما چگونه بر روی ذهن کار می‌کنید؟

▪ بیشتر مردم بین فیزیک (جسم) و ذهن تفاوت قائل می‌شوند، اما یک چیز هستند. یکی بدون دیگری نمی‌تواند اصلاح شود. گاهی اوقات فیزیک است که به ذهن امکان رشد می‌دهد و بعضی وقت‌ها برعکس است. مانند یک سکه است که دو رو دارد اما مهم آن است که هیچ‌وقت از کار کردن باز نایستیم. با این‌ طرز فکر است که می‌توان به هدف خود رسید.

● بهترین مبارزان امسال حاضر نبودند. چرا؟

▪ من هم این سؤال را از خودم می‌پرسم. حتی اگر آنان سبک تمرین خاص خودشان را داشته باشند باز هم می‌بایست به میتسومین می‌آمدند. من آنها را مجبور نمی‌کنم و از آنها هم نخواستم که بیایند. شاید از سرما نرسیده‌اند، که این ضعف ذهنی آنها را نشان می‌دهد.

مترجم: کیا