امان از دوست ناباب

یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های والدین، دوستی فرزندانشان با افرادی است که از نظر اخلاقی، رفتاری و تربیتی مورد تایید خانواده نیستند. در این شرایط اگر والدین ندانند چطور باید با …

یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های والدین، دوستی فرزندانشان با افرادی است که از نظر اخلاقی، رفتاری و تربیتی مورد تایید خانواده نیستند. در این شرایط اگر والدین ندانند چطور باید با نوجوان برخورد کنند، بدون شک از یک‌ سو او را بیشتر به دوستش علاقه‌مند خواهند کرد و از طرف دیگر از خانواده دورش می‌کنند. بنابراین کودک یا نوجوان باید به حدی با اعضای خانواده و بخصوص والدین راحت باشد و آنها را مانند دوست خود بداند که اگر دوست مناسبی انتخاب نکرد، پدر و مادر بتوانند با او صحبت کرده و او را متوجه اشتباهش کنند.

در اغلب موارد، نوجوانان حس خاصی نسبت به دوستان‌شان پیدا می‌کنند و اگر پدر و مادر به آنها بگویند «دوست تو آدم خوبی نیست و مشکلاتی دارد»، با پدر و مادرشان مقابله می‌کنند و با طرفداری از دوستشان او را بهترین فرد معرفی می‌کنند.

متخصصان هشدار می‌دهند و می‌گویند والدین نباید به این شیوه با کودک برخورد کنند؛ در واقع انتقادهای مکرر، بدگویی از دوست کودک یا ممنوع کردن رابطه دوستی، به هیچ وجه شیوه‌ای موثر برای قطع این ارتباط نیست. بهترین کاری که خانواده می‌تواند برای فرزندش انجام دهد این است که با نظارت و هدایت مناسب، همراه نوجوان باشد؛ البته این نظارت به معنای کنترل کردن همیشگی کودک نیست چراکه این روش هم موجب بدبینی و ایجاد حس منفی در او می‌شود. شما فقط باید بدانید دوستانش در چه خانواده‌ای بزرگ شده‌اند، چه خصوصیاتی دارند و از نظر فرهنگی و اخلاقی تا چه حد با خانواده شما هماهنگ هستند.

همچنین اگر حواستان را جمع کنید حتما می‌توانید در موقعیت‌های مناسب​ به او ثابت کنید این رابطه دوستی برایش مفید نخواهد بود.

بنابراین خانواده‌ها در مورد ارتباطات دوستی نوجوان نه باید خیلی بدبین و سختگیر باشند و نه خیلی خوشبین و ساده‌اندیش؛ آنها باید سعی کنند دوستان نوجوان‌شان را بشناسند و با خانواده آنها نیز آشنا شوند. همچنین فراموش نکنید خوب است دوستان نوجوان را به خانه خودتان دعوت کنید و هنگام پذیرایی و صحبت با آنها، رفتارهایشان را بررسی کنید و خودتان هم گاهی به بهانه‌های مختلف به خانه آنها بروید و وضعیت زندگی آنها را از نظر طبقه فرهنگی و... زیر نظر داشته باشید.

نکته مهم دیگر این است که والدین باید در عمل و گفتار، ویژگی‌های دوست خوب را برای کودک توضیح دهند تا او در انتخاب دوست اشتباه نکند اما این مساله به معنای انتخاب دوست توسط پدر و مادر نیست؛ بچه‌ها باید در انتخاب دوست آزاد باشند تا به اعتماد به نفس آنها لطمه‌ای وارد نشود.

والدین در مورد انتخاب دوست هم باید وقت کافی برای فرزندشان اختصاص دهند و طوری با او برخورد کنند که کودک، پدر و مادرش را نیز مانند یک دوست بداند؛ به این ترتیب والدین می‌توانند به عنوان یکی از دوست‌های خوب کودک کنارش باشند ولی هیچ وقت نمی‌توانند جای همه دوستان او را پر کنند.