جویندگان طلا در معدن روح!

خیلی‌ از ما تابِ گم شدن وسایلمان را نداریم. با ارزش و بی ارزش، اگر چیزی را گم کنیم،آن قدر پی‌اش می‌گردیم تا پیدایش کنیم یا مطمئن شویم، پیدا شدنی نیست.
اما برخی‌هایمان چیزهای …

خیلی‌ از ما تابِ گم شدن وسایلمان را نداریم. با ارزش و بی ارزش، اگر چیزی را گم کنیم،آن قدر پی‌اش می‌گردیم تا پیدایش کنیم یا مطمئن شویم، پیدا شدنی نیست.

اما برخی‌هایمان چیزهای باارزش‌تری مثل "خود"مان را گم می‌کنیم و پی‌اش نمی رویم! شاید به خاطر آن که "خود" واقعی زر نیست تا با دندان امتحانش کنیم، عیارش را بسنجیم و تشخیص دهیم تقلبی است یا نه و بعد اگر فهمیدیم این "خود"ی که داریم اصل نیست، سراغش را از راسته‌ی زرگرها بگیریم. گاهی حتی جوری نسبت به "خود"مان بی اطلاعیم که نمی‌دانیم گم شده؛ چه برسد به تشخیص اصل و غیر اصل!

با این‌حال لحظاتی توی زندگی پیش می‌آید که به خودمان می آییم؛ لحظات شادی، غم و ... . تازه آن موقع است که "میزانی" دست‌مان می‌آید تا تشخیص دهیم کِی "خود" هستیم و کِی بی‌"خود"!

"خود" واقعی زر نیست، اما از طلا خیلی با ارزش‌تر است. در همه جای دنیا آدم‌های زیادی هستند که یا جزء دسته "جویندگان طلا" هستند یا آرزوی آن را دارند؛ اما تعداد کمی می‌دانند خودشان گم شده و در پی "خود" می‌گردند.

بله! "خود" واقعی زر نیست، اما اگر فهمیدیم گم‌اش کرده ایم، می شود به رسم جویندگان طلا، معدن روح‌مان را جستجو کنیم، روحمان را بارها غربال کنیم و در آب بشوییم. شاید آنچه به دست می آوریم زیاد نباشد؛ ولی جواهر هر قدر هم کم باشد، باز جواهر است.

لیلا باقری