هر کلمه‌ای که می‌گوییم باید ارزش بیان کردن داشته باشد

ما انتخاب نکرده‌ایم که دو دست یا دو چشم یا یک دهان داشته باشیم. اما در مرکز صورت ما عضوی یگانه وجود دارد. دهان، زبان؛ جایی که می‌توان از آن معناهای بزرگ را بیان کرد.
کسی که سخن می‌گوید: …

ما انتخاب نکرده‌ایم که دو دست یا دو چشم یا یک دهان داشته باشیم. اما در مرکز صورت ما عضوی یگانه وجود دارد. دهان، زبان؛ جایی که می‌توان از آن معناهای بزرگ را بیان کرد.

کسی که سخن می‌گوید: دوبار باید ببیند. دو بار باید بشنود و بیاندیشد. دوبار باید تمرکز کند. دوبار باید به کار بندد.

همه قربانی زبان خویشیم. عضوی که آرام‌پذیر نیست. به ندرت پیش از تکلم می‌اندیشیم. "حتی در خواب هم حرف می‌زنیم ". برای شنیدن نوای هستی درون دو مانع وجود دارد.

اول اصواتی که خود ایجاد می‌کنیم و دوم صداهای دنیای بیرون. قلمرو سکوت، منبع اصوات اول را که در اختیار ماست خاموش می‌کند. هنگام شنیدن نوای درون به دیگران گوش نمی‌سپاریم.

اصوات بسیاری در درون و بیرون ماست. قلمرو سکوت،‌ آرامشی است برای تنها و پر کارترین عضو اختیاری بدن،‌ یعنی زبان. ابتدا آن را خاموش کنید و سپس صدای جهان را.

هر یک از صداها را ردیابی کرده،‌ بشناسید و به خود بگویید که نباید آن را بشنوم. اگر کلام قوی‌تر از شمشیر است،‌ پس هر کلمه‌ای که می‌گوییم باید ارزش بیان کردن داشته باشد.

هر چیز دنیا، شنیدنش بزرگ‌تر از رسیدن به آن است و هر چیز از آخرت، دیدن و رسیدن به آن بزرگ‌تر از شنیدن آن است.