نیازهای حوزه سلامت را به‌صورت ویژه مدنظر قرار دهید

-
نکاتی چند در مورد پزشکان جوان
موضوع پزشکان جوان به ویژه اشتغال و ادامه تحصیل آنها در سال‌های اخیر از مباحث مهم مطروحه در جوامع مرتبط با نظام سلامت است. چندی پیش در یکی از سازمان‌های …

-

نکاتی چند در مورد پزشکان جوان

موضوع پزشکان جوان به ویژه اشتغال و ادامه تحصیل آنها در سال‌های اخیر از مباحث مهم مطروحه در جوامع مرتبط با نظام سلامت است. چندی پیش در یکی از سازمان‌های مرتبط در تهران، پزشک عمومی جوانی را دیدم که با سر و وضعی نامناسب جهت پیگیری مسایل بازآموزی خود مراجعه کرده بود...

علی‌الظاهر چند سالی را به عنوان پزشک خانواده در یکی از استان‌های محروم گذرانده و بعد از اتمام دوران طرح به شهر خود بازگشته بود. بعد از صحبتی کوتاه و هنگام رفتن متوجه تعلل بدون دلیل او شدم و در نهایت بعد از اینکه به اتفاق یکی از کارمندان آن سازمان به اتومبیل سمند آن کارمند سوار شدیم، متوجه شدم همکار ما بر موتورسیکلت خود سوار شدند و مراجعت کردند.

مساله دیگری که هر روزه با آن روبه‌رو هستم،خیل عظیم دانشجویان سال آخر و یا فارغ‌التحصیلان جوانی است که حداقل از سال پنجم به بعد تنها دغدغه‌شان ادامه تحصیل و قبول شدن در آزمون دستیاری است و تقریبا عمده آنها فعالیت‌های آموزش بالینی را فدای خواندن جزوات آموزشگاه‌ها می‌کنند، چراکه تمام آینده خود را در آن می‌بینند. همچنین افرادی که امکان مهاجرت دارند به فکر آن هستند و پیگیر برای پذیرش از یکی از مراکز آموزشی خارج از کشور.

در حدود ۱۰ تا ۱۵ سال اخیر، موضوع اشتغال پزشکان جوان همواره مورد بحث و اهتمام دولت‌ها و سازمان نظام پزشکی بوده و هر یک به طریقی سعی در بیان مشکلات و یا حل آنها داشته‌اند. اما آن چیزی که هم اکنون مشاهده می‌شود، این طرح‌های گوناگون اعم از تعاونی‌ها، پزشک خانواده، پزشک مدرسه، پزشک قطار و... نتوانسته است به طور اساسی مشکل این قشر فرهیخته و محبوب کشور را برطرف نماید. اینجانب بر اساس تجربیات اجرایی و ارتباط وسیع با این همکاران موارد زیر را به عنوان پیشنهاد مطرح می‌نمایم:

۱) از ابتدا در بحث آموزش و تربیت پزشکان عمومی بالینی باید به لحاظ کمی و بر اساس نیازهای واقعی کشور تجدیدنظر صورت پذیرد.

۲) در بحث کیفیت آموزش، باید نیازهای حوزه سلامت به صورت ویژه مدنظر قرار گیرد تا دانش‌آموختگان بتوانند با آموخته‌های لازم و کافی وارد نظام سلامت کشور بشوند.

۳) مزایای خدمت در مناطق محروم باید به طور معنی‌داری بالا برود، به حدی که تامین‌کننده نیازهای این همکاران حتی در آینده بشود.

۴) برای شرکت در امتحانات تخصصی به نحوی برنامه‌ریزی شود که حداقل گذراندن دوران طرح الزامی شود تا همکاران شاغل در نظام سلامت کشور امید و امکان رقابت برابر و عادلانه را داشته باشند.

۵) حداقل برای یک بار هم که شده سازمان نظام پزشکی، دولت و سازمان‌های بیمه‌گر هم و غم خود را متوجه این قشر از همکاران بنمایند، به نحوی که تعرفه ویزیت همکاران پزشک عمومی (البته با شرط قبول بیمه‌ها) حداقل دو تا سه برابر افزایش یابد و به ازای آن در آن سال تعرفه رشته‌های تخصصی و فوق تخصی و هتلینگ و سایر قسمت‌ها ثابت بماند تا دولت و سازمان‌های بیمه‌گر هم توان تامین منابع آن را داشته باشند.

۶) حوزه کاری پزشکان عمومی در جراحی‌های کوچک به صورت قانونی گسترده‌تر شده و سازمان‌های بیمه‌گر هم آن را بپذیرند.

واقعیت امر این است اگر ما منزلت این عزیزان را به جایگاه واقعی آن برسانیم، پرداختن به مسایل بیمه‌ای، رفاهی و... را خود انجام می‌دهند و در آن زمان تبریک روز پزشک معنای واقعی خود را پیدا می‌کند.

دکتر سیدرضا رییس‌کرمی/ عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران