«آل» مصطفی زمانی و دیگر هیچ

گر چه عقیده دارم اظهار نظر در مورد یک فیلم قبل از اکران عمومی آن کار منصفانه ای نیست اما علی معلم از جمله تهیه کنندگانی است که خیلی خوب کارش را حمایت می کند و این چند سطر نقد من …

گر چه عقیده دارم اظهار نظر در مورد یک فیلم قبل از اکران عمومی آن کار منصفانه ای نیست اما علی معلم از جمله تهیه کنندگانی است که خیلی خوب کارش را حمایت می کند و این چند سطر نقد من تاثیری روی فیلم «آل» نخواهد داشت و از طرف دیگر این فیلم از ویژگی های بصری خوبی که بتواند موجب دیده شدن آن شود نیز برخوردار بود. طراحی صحنه و لباس، صدای خوب، فیلم برداری، تدوین و کارگردانی قابل قبولی داشت اما داستان آل به اندازه ای سردرگم، بی منطق و غیرحرفه ای بود که نه شروعی می توان برای آن قائل شد ونه خاتمه ای. علی معلم که خود از منتقدین خوب این حوزه است فیلم آل را به مرحوم ساموئل خاچیکیان و مرحوم امیر قویدل تقدیم کرده در حالی که یقینا اگر این دو در حیات بودند حتما داستان آن را تائید نمی کردند. البته شاید این فیلم بتواند از طرف سازمان بهزیستی یا وزارت بهداشت برای تبلیغ تنظیم خانواده موثر باشد و خیلی از زوج های جوان را برای همیشه از بچه دار شدن منصرف کند.

در تمام طول فیلم به انتظار تعلیق درست و روند معقولی بودم تا شاید بتوانم به این باور برسم که همه چیز یک شوخی است یا یک بازی یا یک رویا. مثل رویاهایی که در کابوس بازیگر اصلی تکرار می شد و در این تکرار به قدری اصراف شده بود که دیگر جذابیت غافلگیر شدن را هم نداشت.

آل فیلم سانتی مانتال و لوکسی است که داستان آن در ژانر تریلو هیچ سنخیتی با یکدیگر ندارند و مشخص است که این سانتی مانتالیسم و انتخاب لوکیشنی در خارج از ایران فقط برای به دست آوردن گیشه است و بس و داستان آن می توانست حتی در یک روستای دورافتاده هم جواب بدهد. خیلی سعی کردم تا سمت و سویی به «آل» با فیلم «بچه رزماری» بدهم اما در این مورد هم ناکام شدم. حتی شباهتی به فیلم شب بیست و نهم که به رغم شرایط و تکنیک بیست سال پیش بسیار خوش ساخت بود اما آل را حتی نمی شد با این فیلم کم هزینه اما خوب در ژانر ترسناک مقایسه کرد.

(البته علی معلم تهیه کننده این فیلم است. دوست دارد خرج کند، دستش هم درد نکند و... چرا که تهیه کننده خصوصی مدعی لا زم ندارد.)

تنها نکته قابل توجه در فیلم آل بازی بسیار خوب و روان مصطفی زمانی است که در دومین تجربه اش بعد ازسریال حضرت یوسف(ع) در شخصیتی کاملا باور پذیر متفاوت و قوی ظاهر شده است. بازی متفاوت و روان مصطفی زمانی به ببیننده اجازه نمی دهد که حتی یک لحظه به این بیندیشد که در ذهن به حضور او در نقش حضرت یوسف برسیم. حتی یک میمیک چهره اش هم با نقش قبلی یکی نیست و این مرا به یاد صحبتی که سال گذشته با او داشتم می اندازد که وقتی با ظاهری کاملا امروزی و یا به قول خودش غلو شده تر از آنچه خود بود در محافل و عکس ها ظاهر می شد، می گفت: نمی خواهم در کاراکتر حضرت یوسف باقی بماند و همیشه با این نقش مقایسه شده یا برای نقش هایی نظیر آن انتخاب شوم.

مصطفی زمانی در فیلم آل نشان می دهد که برای خود و بازی اش هدفی دارد، برای رسیدن به این هدف می کوشد و قاعدتا در آینده از او بیشتر خواهیم شنید.

نویسنده : هماگویا