جای خالی مجسمه‌ها و افراد خودسر

حاصل این یادداشت اگر علامت سوالی باشد در کنار علامت تعجب برآمده از انتشار یک خبر، نگارنده را بس است. خبری که عده ای به چشم خود دیدند، عده ای شنیدند و عده ای دیگر در خبرگزاری ها …

حاصل این یادداشت اگر علامت سوالی باشد در کنار علامت تعجب برآمده از انتشار یک خبر، نگارنده را بس است. خبری که عده ای به چشم خود دیدند، عده ای شنیدند و عده ای دیگر در خبرگزاری ها و مطبوعات خواندند که در پایتخت کشورشان مجسمه هایی درحال ناپدید شدن هستند. اتفاقی که تابه حال رخ نداده بود و علت هم از سوی شهرداری، سرقت اعلام شد. سوال بزرگتر اما این است: چرا مجسمه هایی که حالا دیگر پسوند "سرقت شده" را با خود به یدک می کشند، مجسمه مشاهیر و شخصیت های ملی است؟ چرا سارقان به فکر ربودن مجسمه های دیگر نیفتاند؟

شهریار، ستارخان، باقرخان، دو مجسمه شریعتی، صنیع خاتم (هنرمند خاتم ساز) و استاد معین، همه از مشاهیر ایرانی و ملی هستند که ربوده شدن مجسمه هایشان در یک اقدام زنجیره ای در طول حدود یک ماه، شک را بیشتر برمی انگیزد که علت، نه برنزی بودن مجسمه ها که ایرانی بودن آنها باشد. انگار می شود بیش از آن که به "چطور" فکر کرد به "چرا" اندیشید. چرا این مجسمه ها و چرا امروز؟ اینکه چطور عده ای سارق درست در محل های پر رفت و آمد شهر، با امکانات کافی برای بلند کردن و حمل و نقل چندین مجسمه به میان شهر می آیند و مجسمه ها را طوری به سرقت می برند که نگهبانان پارک ها و مسئولین شهرداری اظهار بی اطلاعی می کنند، همانطور که چند تن از مسئولان شهری و انتظامی مطرح کرده اند نیاز به سازماندهی دارد و تشکیلاتی توان چنین کاری را دارند که هم جرثقیل داشته اند هم ابزار مورد نیاز برای کندن مجسمه.

اما حمید شانس، هنرمند سازنده مجسمه "صنیع خاتم" در پارک ملت و مجسمه "شریعتی" در پارک دکتر شریعتی درمورد علت ناپدید شدن مجسمه ها در گفت وگو با خبرآنلاین می گوید:" ممکن است هر دلیلی در پس سرقت این مجسمه ها وجود داشته باشد، اما عجیب اینجاست که نیروی انتظامی با همه کنترل و اقتدار جدی در امنیت شهر، چطور تا به حال با این سارقان مواجه نشده است.

به جز این، همه این مجسمه ها در مکان هایی کنترل شده قرار دارند، مثلا مجسمه "مادر و فرزند" در شهرک غرب به فاصله کمی از خیابان قرار داشت و چیزی حدود ۴۵۰ کیلو وزن آن بود. دزدیدن چنین مجسمه ای نیاز به امکاناتی چون جرثقیل دارد و دست کم ۴۵ دقیقه زمان می برد." علت این اتفاقات در حال بررسی است و به گفته برخی، سرنخ هایی هم یافت شده است اما شاید اگر شهرداری علت ناپدید شدن مجسمه ها را "سرقت" اعلام نمی کرد باز هم پای افراد "خودسر" به میان میآمد.

اتفاقی می افتد، کسی مسوولیت بر عهده نمی گیرد و درست همان لحظه است که احساس نیازی نسبت به وجود افرادی غیر قابل دسترس و البته مقصر شدت می یابد و افراد "خودسر" که از حادثه قبلی تا امروز حداقل در عرصه رسانه به فراموشی سپرده شده بودند دوباره به میدان آورده می شوند. کسانی که به کوی دانشگاه حمله می کنند، سخنرانی خاتمی در حسینیه جماران را به هم می ریزند و امروز هم شاید به فکر حذف مجسمه شخصیت های ملی افتاده باشند.

انگار پس از هر حادثه باید با شنیدن نام افراد "خودسر" نفسی از سر آسودگی خیال کشیده شود که این اتفاقات، نه از سوی مقامی مسوول بلکه از سوی کسانی است که به همان نسبت که اعلام می شود به هیچ جا وابستگی ندارند، پیدا کردنی و مجازات شدنی هم نیستند. جای خالی مجسمه های شهر، با پرداخت هزینه ای روزگاری پر می شود اما بدون پاسخ رها کردن سوالات بوجود آمده در ذهن ها به قیمت بی اعتمادی تمام می شود که جای خالی اش با صدها مجسمه برنزی دیگر پر نخواهد شد.

نویسنده : ندا سلامیان