ها این «المپیک» که وگویند یعنی چه

روزی روزگاری در زمان های قدیم, در یونان باستان, در حوالی دشت المپیا در منطقه آلیس, مسئولین محترم و دلسوز کشور تصمیم گرفتند جهت غنی سازی اوقات فراغت جوانان در فصل تابستان مسابقاتی را بین بچه های بالا محله ایفیتوس و پائین محله لیکورگوس برگزار کنند

روزی روزگاری در زمان‌های قدیم، در یونان باستان، در حوالی دشت المپیا در منطقه آلیس، مسئولین محترم و دلسوز کشور تصمیم گرفتند جهت غنی‌سازی اوقات فراغت جوانان در فصل تابستان مسابقاتی را بین بچه‌های بالا محله ایفیتوس و پائین محله لیکورگوس برگزار کنند.

از آن سال به بعد هر سال در اوج تابستان بازی‌ها با مراسم و جشن ویژه‌ای با حضور هنرمندان توانمند صدا و سیمای یونان افتتاح می‌شد. در ابتدا مسابقات تنها در ماده «دو» برگزار می‌گردید که بعدها به دلیل افزایش علاقه‌مندان بازی‌ در پنج رشته مشت‌زنی، ارابه‌رانی چهار اسبه، پنتاتلون (یا ورزش‌های پنج گانه شامل دوی ۲۰۰ متر، پرش طول، پرتاب نیزه پرتاب دیسک و کشتی)، دویدن با لباس رزم و پاتکرایتوم (ترکیبی از مشت‌زنی و کشتی) در ورزشگاهی میان دشت المپیا برگزار می‌شد و جایزه آن‌ها یک شاخه زیتون بود، به نشانه صلح و دوستی! آن هنگام بود که برای اولین بار تماشاچیان به یکدیگر می‌گفتند: «زیتون بزن عزیزم!» پس از دویست و نود و سومین دوره بود که مسئولین محترم با یکدیگر توافق نرسیدند و بازی‌ها و قهرمانان آن را به طور کل از تاریخ حذف کردند و به آتش کشیدند و نیز دشت المپیا به طور کل پس از زلزله از بین رفت.

این موضوع به دست فراموشی سپرده شد تا زمانی که معلمی فرانسوی به نام «بارون پیر دو کوبرتن» به فکر احیای دوباره این طرح افتاد و با این نیت که جوانان مردم را از مسائل و بحران‌های فرهنگی و اجتماعی و اعتیاد و از این کارهای خفن و جیز دور کند، می‌تواند با یک ورزشی رقابتی جوانان را تشویق و از خواب غفلت بیدار کند و به قول خودمان سرشان را گرم کند. این طور شد که، پیردو کوبرتن آرمان‌های جدیدی را برای این مسابقات تعریف کرد که در آن برد و باخت معنی نداشت بلکه اصل، شرکت کردن در آن و رعایت جوانمردی بود.

به این شکل بود که المپیک جدید و نوین هر ۴ سال یک بار به عنوان بزرگترین رویداد ورزشی جهان، باعث می‌شود تا بهترین‌های هر رشته از هر جای جهان در یک رقابت نفس‌گیر شرکت کنند تا برترین‌های دنیا در آن رشته انتخاب شوند، در این مدت ۱۵ روز که مسابقات طول می‌کشد، ورزشکاران هر کشور در دهکده المپیکی که کشور میزبان تدارک دیده است ساکن می‌شوند. المپیک در همه جهان با نشانه‌های خاصی شناخته می‌شود که یکی از آن‌ها، پنج حلقه در هم رفته پرچم المپیک است که هر رنگ آن نشان دهنده یکی از پنج قاره کره زمین است؛ رنگ آبی نشانه قاره اروپا، رنگ زرد قاره آسیا، رنگ سیاه قاره آفریقا، رنگ سبز نشانه قاره استرالیا و رنگ سرخ قاره آمریکا است که به صورت دوستانه با یکدیگر در هم فرو رفته‌اند و نشان صلح و همبستگی مردم جهان است.

شعار المپیک را نیز یک کشیش با عبارت «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به معنی «سریعتر، بالاتر، قوی‌تر» پیشنهاد داد که روی پرچم نیز نقش بست. المپیک یک سرود اختصاصی نیز از آن خود دارد که با تک‌خوانی یک خواننده با نام کاسیتس پالاماس اجرا شد، مدال‌های المپیک هم که در هر دوره بر گردن قهرمانان آویخته می‌شوند براساس نظر کمیته برگزار کننده هر کشور طراحی و پس از تصویب قابل اجرا می‌شود و در کنار آن، نماد آن دوره از بازی‌ها به شکل عروسک نیز به ورزشکاران اهدا می‌ش‍‌‌‌‌ود.

به جز مسابقات تابستانی المپیک، به فاصله دو سال بعد از آن المپیک زمستانی نیز هر چهار سال یک بار، در چندین رشته ورزشی زمستانی برگزار می‌شود، همین طور خیلی جالب است که بدانید کشور میزبان هر دوره از هفت سال قبل انتخاب می‌شود تا میزبان بتواند کمی خانه تکانی کند و با ساخت ورزشگاه‌ها و مکان‌های مورد نیاز، برای یک میهمانی بزرگ آماده شود. برزیل نیز به عنوان میزبان المپیک ۲۰۱۶ در تکاپوی چهار سال دیگر است. خلاصه خواستیم بگوییم این المپیک المپیک که وگویند یعنی این...

نویسنده: مژده رنگیان