شیرینی های یک قند مرگ آفرین

رضا میرکریمی روایتگر لحظه های انسانی است و در آثار خود به زندگی ایرانی و ویژگی های آن می پردازد. به همان میزان که دغدغه اعتقادی دارد و زیر نور ماه را در ارائه تصویری حقیقی از طلاب …

رضا میرکریمی روایتگر لحظه های انسانی است و در آثار خود به زندگی ایرانی و ویژگی های آن می پردازد. به همان میزان که دغدغه اعتقادی دارد و زیر نور ماه را در ارائه تصویری حقیقی از طلاب حوزوی می سازد، دغدغه معرفتی اش سبب می شود تا از طریق خیلی دور خیلی نزدیک به خدا برسد، البته هنوز هم می شد به همین سادگی را با آن تکنیک ساختاری جذابش دوست داشت و به این کارگردان نمره قبولی داد اما یه حبه قند وی بی شک تلاشی قابل ستایش در بازنمایی خاطراتی است که ما از سینمای علی حاتمی داشتیم. یعنی سبک روایت به گوشه هایی از زندگی ایرانی می پردازد که در پس این مدرن بازی های مرسوم فراموش شده و تنها در پرتو یک نمایش مصنوعی از زندگی طبقات اجتماعی ساکن در تهران (البته اگر نمونه های برجسته سینمای فرهادی را فاکتور بگیریم) دلخوش به تائیدات رسانه ای جمعی سینمایی نویس است.

یه حبه قند اثری در ستایش خانواده و سنت های ایرانی است و از طریق تمرکز بر نقطه ثقلی چون جشن عروسی و گرد آمدن افراد خانواده در کنار هم به بررسی آیین ها و رسوم مختلف نظر می اندازد. کارگردانی برجسته رضا میرکریمی در کنار بازی شاخص ریما رامین فر و فرهاد اصلانی، همچنین کلاس بالای بازی استاد پور صمیمی و رضا کیانیان، فیلمی را به مخاطب عرضه کرده است که ذهن ها را به سمت مفاهیم متعالی خود می کشاند و لزوم حفظ حرمت کانون خانواده و امر مقدس ازدواج را یادآور می شود. در یک کلام یه حبه قند را می توان درامی خانوادگی دانست که با تاکید بر سنت های ایرانی گوشه چشمی به مساله مرگ نیز دارد.

نویسنده : نیما بهدادی مهر