۱۷ مه سال ۱۹۶۶ ـ نگرانی سردبیران روزنامه های تهران در سال ۱۹۶۶: محدود کردن کار روزنامه ها، به گونه ای دیگر

در این روز در سال ۱۳۴۵ (ماه مه سال ۱۹۶۶) سردبیران روزنامه های بزرگ تهران در نشستی که به ابتکار غلامحسین صالحیار (روزنامه نگار ارشد وقت در کشور) برگذار شده بود، نگرانی خود را از …

در این روز در سال ۱۳۴۵ (ماه مه سال ۱۹۶۶) سردبیران روزنامه های بزرگ تهران در نشستی که به ابتکار غلامحسین صالحیار (روزنامه نگار ارشد وقت در کشور) برگذار شده بود، نگرانی خود را از تمایل دولت که برخی از خبرهای داخلی باید عینا از بولتن آژانس پارس (ایرنا) نقل شود ابراز داشتند و گفتند که دولت از طریق این خبرگزاری که دست به گسترش آن زده است می خواهد روزنامه ها را به طریقی تازه کنترل کند و متعهد شدند و به یکدیگر قول دادند که جز تحت فشار و اصرار، از خبرهای خبرگزاری استفاده نکنند و به دولت یاد آور شوند که چون خبرهای خبرگزاری همان اطلاعیه های وزارتخانه ها است و تنظیم ژورنالیستیک نمی شود، ناقص است و برای مخاطب جای سئوال باقی می گذارد و لذا آنها را پس از دوباره نویسی و تکمیل منتشر خواهند کرد زیرا که رسالت رعایت اصول خبرنویسی را برعهده دارند. آنان همچنین متعهد شدند که منابع دیگری ورای سازمانهای دولتی برای تولید خبر بیابند و خبرنگاران را با دادن پاداش و امتیاز (پوان) تشویق به این کار کنند و میان تحریریه های روزنامه ها رقابت برقرار شود تا مطبوعات پیشرفت کنند.

نتایج این جلسه بعدا به اطلاع تحریریه های روزنامه ها رسید و خبرگزاری پارس (پس از انقلاب به خبرگزاری جمهوری اسلامی، ایرنا، تغییر نام داده است) از چشم آنها افتاد و تاکید کردند که گزارش خبرگزاری تا به تایید خبرنگار مربوط در تحریریه هر روزنامه نرسد قابل چاپ کردن نیست و در غیر این صورت خبرنگار حق خواهد داشت به سندیکای خود شکایت کند و سردبیر احیانا مواخذه شود.

در دهه یکم قرن ۲۱، ایران دارای بیش از ۱۳ خبرگزاری و بعضا کوچک و چند نفره شده است و به نظر نمی رسد که این خبرگزاری ها از استفاده کنندگان حق اشتراک بگیرند!. به گفته آگاهان، برخی ازآنها جای دفاتر روابط عمومی موسسات را گرفته اند و ....

در سال ۱۳۸۵ (۲۰۰۶ میلادی) زمانی که شمار خبرگزاری های داخلی ایران به رقم ۱۳ رسیده بود، اصحاب نظر گفته بودند که این خبرگزاری ها بعضا از کمک مالی دولت برخوردار هستند و روزنامه ها عمدتا از آنها استفاده می کنند و همین تشابه اخبار روزنامه ها و یکسان بودن منابع آنها سبب شده است که تیراژها متناسب با افزایش جمعیت بالا نرود و توجه به روزنامه خوانی در ایران چشمگیر نباشد.