این زخم را التیامی نیست

می خواهند ثابت کنند شوخی ندارند و در پیشبرد اهداف و مقاصد خود بیش از حد تصور جدی هستند

می‌خواهند ثابت کنند شوخی ندارند و در پیشبرد اهداف و مقاصد خود بیش از حد تصور جدی هستند. اگر سه سال پیش به بهانه‌های کاملا‌ سیاسی و جناحی اما در پوشش شعارهای دهان‌پرکن، خیل عظیم مدیرانی را که نظام سال‌های متمادی بهای گزافی برای تجربه‌اندوزی آنها پرداخته بود، درست در نقطه اوج بازدهی و ثمربخشی از گردونه نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کشور حذف کردند و هر انتقاد و اعتراضی را با شعار مملکت ملک طلق کسی نیست یا قرار نیست عده‌ای همیشه حاکم و مدیر باشند توجیه و تفسیر کردند تا سوار بر موج احساسات، پروژه برخورد ‌های سیاسی و فکری را که سالیان متمادی در محفل‌ها تئوریزه کرده بودند به مرحله اجرا درآورند.اکنون دیگر تردیدی نباید روا داشت که در آن زمان که اصلا‌ح‌طلبان بر مسند کار بودند و خودخواسته یا ناخواسته انرژی و توانشان در کشاکش کارشکنی‌ها و چالش‌های ریزودرشت درون‌‌گروهی و تحمیلی از سوی کانون‌های قدرت، فرسوده و مستهلک می‌شد، جمعی به سختی به کار و برنامه‌ریزی و شناسایی نقاط‌ضعف و قوت حریف مشغول بودند تا به یاری امکانات لجستیک و مستظهر به قدرتی بی‌مهار، به اردوگاه حریف شبیخون بزنند.

برخورد با مطبوعات و رسانه‌های مستقل به عنوان یکی از کانون‌های مهم و تاثیرگذار در روند حرکت نوخواهانه ایران، نخستین پروژه‌ای بود که از سوی جریان فکری حاکم طراحی و البته با موفقیت اجرا شد! و اکنون گویا قصد شبیه‌سازی و انتشار روزنامه‌های متعدد برای توجیه سیاست‌های دولت را دارند!پس از برخورد های سیاسی- رسانه‌ای نوبت به عرصه فرهنگ و هنر رسید که آنچه در این ۳ سال بر اهل فرهنگ و هنر رفته است به خوبی نشان داد که حوزه ای دیگر که باید فتح می‌شد کجا بود.

دانشگاه اما بی‌گمان اصلی‌ترین پایگاه و خاستگاه فکری جنبش‌‌های اصلا‌ح‌خواهانه و نوگرایانه در سال‌های اخیر بود که به هیچ عنوان مزاج و ذائقه دولتمردان جریان فکری حاکم، سر سازگاری با آن را نداشت، پس باید برای آنجا هم فکری می‌شد! اعمال محدودیت برای فعالا‌ن سیاسی در دانشگاه‌ها، شدت بخشیدن به فعالیت‌های گزینشی و ستاره‌دار کردن دانشجویانی که منتقد وضع موجود بودند همه و همه حاوی این پیام بود که اگر سودای ادامه‌تحصیل دارید، خاموش باشید.

مرحله دوم این پروژه یا به تعبیر برخی‌ها، انقلا‌ب فرهنگی دوم، با بازنشسته کردن اساتیدی کلید خورده است که هر یک در جایگاه خود در ردیف مفاخر این سرزمین‌اند. اخباری که روز گذشته درباره بازنشسته کردن نزدیک به ۳۰ تن دیگر از اساتید دانشگاه تهران منتشر شد و روز ۱۷ مرداد که رئیس جمهور با خبرنگاران دیدار داشت توسط حجت الاسلام دعایی نماینده ولی فقیه در روزنامه اطلاعات به آگاهی ایشان رسید و به عنوان دغدغه ای جدی برای کشور به آن اشاره شد،گویای این واقعیت است که طراحان و مجریان پروژه همانندسازی در حوزه‌های فکری، فرهنگی و سیاسی، همچنان مامور به تکلیف هستند و خستگی‌ناپذیر به پیش می‌روند.

در این میان و در اوج احساس پیروزی ایشان ، ظاهرا یک نکته به طرز هولناکی مورد غفلت واقع شده است؛کسانی را که امروز خانه‌نشین می‌کنند در ممالک دیگر بر صدر می‌نشانند و تجاربشان چراغ راه آینده می‌شود. این درست است که واگذاری مناصب مدیریتی و اجرایی به برخی عناصر کم‌تجربه و نابلد زیان‌های هنگفتی را در عرصه‌های مدیر یتی و اقتصادی متوجه کشور می‌کند اما بر قاعده فرض محال، محال نیست ، می‌توان امید داشت که اقتصاد و مملکت روزی روزگاری اصلا‌ح شود اما آنچه از برآیند تراوشات فکری و تئوری‌پردازی‌های اخیر نظیر برخورد با اساتید صاحب نام ، دانشمند و شناخته شده دانشگاه‌ها که در سبد فرهنگ این ملت و جامعه گذاشته می‌شود، بی‌گمان با هیچ مرهمی التیام نمی‌یابد. ‌