این لشکر شکست خورده

این روزها یکی از معتبرترین جشنواره‌های سینمایی جهان در شهری با صفا در جنوب فرانسه در حال برگزاری است و ستاره‌های سینمای جهان هر روز از فرش قرمز این جشنواره عبور می‌کنند و ما هم از جهان فلاش‌ها و لنز دوربین عکاسان و خبرنگاران آنها را در این طرف دنیا به تماشا می‌نشینیم و اخبار مرتبط با آن را پیگیری می‌کنیم و برخی نیز منتظرند تا ببینند در نهایت کدام کارگردان و کدام فیلم نخل طلای معروف این جشنواره را به خانه می‌برد.

این روزها یکی از معتبرترین جشنواره‌های سینمایی جهان در شهری با صفا در جنوب فرانسه در حال برگزاری است و ستاره‌های سینمای جهان هر روز از فرش قرمز این جشنواره عبور می‌کنند و ما هم از جهان فلاش‌ها و لنز دوربین عکاسان و خبرنگاران آنها را در این طرف دنیا به تماشا می‌نشینیم و اخبار مرتبط با آن را پیگیری می‌کنیم و برخی نیز منتظرند تا ببینند در نهایت کدام کارگردان و کدام فیلم نخل طلای معروف این جشنواره را به خانه می‌برد.

امسال اما جشنواره فیلم کن برای ما ایرانی ها در مقایسه با دست کم چند دوره اخیر آن تمایزهایی دارد، به هر حال امسال در بخش اصلی و رقابتی جشنواره ما شاهد حضور یک کارگردان ایرانی هستیم. اما اشتباه نکنید این تنها و مهم ترین وجه تمایز آن با دوره های قبلی نیست، آنچه قابل تامل است حضور عده به نسبت زیادی از اهالی رسانه ای کشورمان در این رویداد است.

باز هم اشتباه نکنید نمی خواهم بحث کلیشه ای یکی، دو هفته اخیر در چگونگی انتخاب و اعزام همکاران رسانه ای به جشنواره کن را نبش قبر کنم و دوباره به آن دامن بزنم، بلکه اتفاقا امسال از این اتفاق تاحدودی خرسند بودم و انتظار داشتم تا در سطح خبرگزاری ها و دیگر رسانه هایی که به این رویداد نمایندگانی را اعزام کرده اند شاهد خبرها و گزارش های متفاوت تری باشم.

اما با مرور اخبار و گزارش های خبرنگاران اعزامی به کن در چند روز گذشته درمی یابیم که متاسفانه اغلب این دوستان هم مقهور زرق و برق و فرش قرمز و درخشش ستاره های جشنواره شده اند و عمق خبرهایی که هر روز در رسانه ها منتشر می شود در حد دزدیدن جواهر یکی از ستاره ها در هتل جشنواره و این که فلان کارگردان آمد و فلان بازیگر رفت و تصمیم دردناک یک زوج در جشنواره کن و... خلاصه می شود.

هرچه صفحات سایت ها را بالا و پایین می کنیم تا تحلیل و یادداشتی درخور یا گفت وگویی جدی در آن بیابیم و نقدی بر آثار اکران شده یا شیوه برگزاری جشنواره و مقایسه آن با رویدادهای مشابه اش در داخل کشور بخوانیم به قول مولانا: گشتم، نگرد، نیست.

به نظر می رسد افزون بر تسلط به زبان، آگاهی و دانایی به مباحث تخصصی سینما، آنچه بیش از هر چیزی برای حضور در چنین رویدادهایی برای اهالی رسانه مهم می نماید، مقهور و محو نشدن است. اگر قرار بود درباره رویدادهای سطحی جشنواره کن مطالبی را بخوانیم که دیگر چه نیازی به این لشکرکشی رسانه ای وجود داشت.

سینا علی محمدی